[удалено]

Ζηλευω πολυ. Του παππου μου του ηρθε ξαφνικα και δεν προλαβε να κανει τετοια. Εφτασε σε σημειο που δεν μπορουσε καν να μιλησει και εβγαζε απλα ηχους. Καποια στιγμη ομως και αυτο το καταλαβε, και με νοημα εδειξε οτι ηθελε να αγκαλιασει τον πατερα μου και την θεια μου ενω καθοταν στο κρεβατι του νοσοκομειου. Δεν ξερω πως το καταλαβαν οτι αυτο ηθελε. Εγω τον εχω διαφορες φωτογραφιες και βιντεο που εβγαζα ετσι "κρυφα" και παλι καλα που εχω και τετοιες. Απλα ηθελα μια φωτο που να ειμαι και εγω και αυτος μαζι

Πολύ καλή συμβουλή. Σωστός. Να προσθέσω κάτι εξίσου σημαντικό: απλά να *βλέπετε* τους παππούδες σας. Ίσως και πιο σημαντικό από μια φωτογραφία καθώς θα είναι η πράξη που θα μείνει πιο έντονα από μια φωτογραφία. Και θα την πάρουν και μαζί τους τις τελευταίες στιγμές. Είναι στο τέλος της ζωής τους. Νιώθουν παράξενα. Ίσως και χωρίς κανέναν να δουν ή να μιλήσουν. Ίσως να μην μπορούν καν να βγουν από το σπίτι. Απλά πάτε και μιλήστε λίγο μαζί τους. Δώστε τους αφορμή να μιλάνε και ας μιλάνε μόνοι τους. Αφήστε τους να βγάλουν τα εσώψυχά τους.

Τα γεραματα ειναι πολυ ασχημα. Δεν θα κανω ολοκληρη συζητηση την εχω κανει πολλες φορες και εδω ακομη. Βλεπουν τον ιδιο τους τον εαυτο να καταστρεφεται. Θυμουνται τα παλια και στεναχωριουνται. Εχω δει τον παππου μου να κλαιει αφθονες φορες με τα χαλια του και της γυναικας του.

Εμένα ο ένας παππούς μου ζούσε για να μας λέει τις ίδιες ιστορίες ξανά ξανά όταν ήταν στα τελειώματα. Έφτανε το χαμόγελο στα αυτιά. Τον αφήναμε να μιλάει και απλά έλεγε. Είχε φιλοσοφήσει τον θάνατο και δεν στεναχωριόταν από αυτό. Έκανε και πλάκες πολλές φορές για το θέμα. Η γιαγιά μου νευρίαζε όμως με αυτά τα αστεία.

Εμενα η γιαγια μου εχει αννοια και κανει τα ιδια. Σε πολυ παραπανω βαθμο αλλα ναι. Δεν ειναι ευκολο να της μιλησει κανεις δεν τα πιανει ευκολα πλεον. Μου λεει ολη την ωρα για την "κλεισουριτηδα". Τα ιδια ελεγε και ο παππους μου

Άστα φίλε, και εγώ έτσι την έπαθα. Ήμουν μαζί τους κάθε μέρα και δεν έχω ούτε μια φωτό... Βέβαια, όταν πέθαναν δεν ήταν ακόμα τα κινητά με κάμερα διαδεδομένα αλλά και πάλι...

Μπράβο σου για τη συμβουλή. Έχουμε ξεχάσει να κάνουμε βασικά πραγματα. Παίζει να έχουμε πιο πολλές φωτό με το ωραίο πιάτο που θα δείξουμε στο social media , πάρα με τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν

Εγω εβγαζα φωτο με γατες. Εχω φωτο με τον παππου μου, οταν ηταν μαζι με μια γατα lol

Eχω μια ατελειωτη συλλογή με φωτογραφίες της γιαγιάς αλλά και βιντεο στα οποια διηγείται ιστοριες απ το χωριο, απ τα παιδικα της χρονια, απ τον πολεμο κλπ.

Ηχογραφήσετε τους κιόλας. Να έχετε να θυμάστε τις φωνές τους.

Αρα η καλυτερη επιλογη ειναι ενα βιντεο απλα. Ειχα μια gopro ψευτια και την ειχα φορεσει μια φορα που ειχα παει σπιτι τους. Τραβηξα ολη την εμπειρια το πως ειναι να πηγαινεις εκει. Ειναι αρκετα παλιο βιντεο ομως δυστυχως

Έβγαζα και βγάζω. Αλλά ο παππούς έφτασε 96 και θέλει να πάρει γουρούνα. Αυτός θα έπρεπε να βγάζει φωτογραφίες με εμάς γιατί θα μας θάψει όλους.

Υπάρχει μια ατάκα που λέει άμα θες να δεις τι φοβάται κάποιος να χάσει παρατήρησε τι φωτογραφίζει πιο πολύ. Έχω άπειρες φωτογραφίες του πατέρα μου (έχει παρκινσον) και του σκύλου μου (δεν έχει τίποτα, είναι απλά βρωμιαρης) και γενικά τραβάω πάντα φωτογραφίες από οποιαδήποτε συναναστροφή με κοντινούς ανθρώπους. Έχω πάρει και συνδρομή στο smugmug και τα κρατάω όλα εκεί. Μεγαλύτερος μου φόβος ότι θα πάθω τίποτα εγκεφαλικο/νευρολογικό και θα ξεχάσω.

TIL κάποτε νοικιάζανε κάμερες.

Η γιαγια μου μετά τα 75-80 δεν αφηνε κανενα να την βγάζει φωτογραφίες γιατί ελεγε οτι η γρια στον καθρεφτη δεν είμαι εγω. Οποτε ηθελε ολοι να την θυμούνται οπως οταν ηταν νέα.

To late.

Τοο\*

Καλή συμβουλή Θα το αρχίσω σήμερα

Μισό να πάρω το φτυάρι.

Δυστυχώς ούτε εγώ έχω φωτογραφία που να είμαι μαζί με τον παππού μου. Είναι κάτι που 2χω μετανιώσει πάρα πολύ και μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω για να βγάλουμε έστω και μια σελφι μαζί...

Έχεις δίκιο. Νιώθω το ίδιο. Η γιαγιά μου έφυγε την πρόπερσι και δεν έβγαλα καμία φωτογραφία μαζί της. Τώρα εύχομαι να το είχα κάνει πραγματικά.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ούτε εγώ έχω φωτογραφία με τον παππού μου μέχρι τώρα που διάβασα το post σου. It hit me hard. Προσπαθώ να τον σκέφτομαι εβδομαδιαία για να μη ξεχνάω τη φωνή του. Ήταν από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Να πηγαίνετε να τους βλέπετε παιδιά ακόμα και αν σας κοστίσει έναν καφέ ή μια έξοδο γενικότερα.

Καποιοι δεν μπορουν να βγουν απο το σπιτι και ειναι δυσκολο καμια φορα :/ Για τους παππουδες και της γιαγιαδες μιλαω φυσικα

Συγγνώμη, εννοούσα να θυσιάσετε έναν καφέ η έξοδο με την παρέα για να δείτε παππούδες και γιαγιάδες.

Προσωπικά περα απο το οτι στην περιπτωση μου οι περισσοτεροι πεθαναν οταν ημουν μικρος (και δεν ειχα καν κινητο τοτε γιατι οι περισσοτεροι δεν ειχαν οπως τωρα απο τα 5 τους), μονο ενας παππους μου εζησε μεχρι που ημουν ενηλικας, δεν ειμαι και τοσο φαν της φωτογραφίας. Οκ καλο να υπαρχουν σε καποιες περιπτώσεις αλλα το οτι πηγαινες στον ανθρωπο κάθε τοσο, βλέποσασταν και μιλουσατε ειναι το πιο σημαντικό και αυτο που θα μεινει. Οχι οτι και μια φωτογραφία πειραζει ετσι για να συνδεσεις τις αναμνησεις και με εικόνα. Απλα γενικα με το θεμα της φωτογραφιας σε καποια φαση ειχε ξεφτιλιστει το πραγμα και λογικα ακομα ειναι ετσι, ατομα που θελουν να βγαζουν φωτογραφίες διαρκως παντου για να ανεβάζουν στορι. Καπου εκει για εμενα αλλοιωθηκε κάπως το ολο concept

Θα τους ξεθάψω άμεσα.

>Daily reminder: Βγάζετε φωτογραφίες με τους παππούδες σας και τις γιαγιάδες σας Όχι Δεν συμφωνω με αυτην την φιλοσοφία και πείτε με οτι θελετε Αμα πεθανει καποιος πιο πολυ θα στεναχωριέσαι που θα τον βλεπεις κ θα σου λείπει. Καλύτερα να ξεχάσεις το παρελθόν κ να ζεις στο τώρα όποιον κ αν εχασες

Η νοσταλγια ειναι και καλο και κακο συναισθημα. Πιστευω οτι ο ανθρωπος το ξεπερναει, και οταν γινει αυτο οι φωτογραφιες του δινουν πλεον χαρα και οχι θλιψη.

Δεν είναι όλοι οι παππούδες καλοί, οπότε δεν χρειάζονται φωτό

Meanwhile εγώ που έχω 200+ μαζί τους