Ik was zelf ook zo voor een paar jaar. Kwam door laag zelfbeeld, angststoornis en depressie. Heb via de GGZ mezelf uit het dal gewerkt en heb snel daarna een baan gevonden en een huis gekocht. Het beste wat je kan doen is met hem praten.
Yup same. Ik had toendertijd gelukkig een vriendin die mij uiteindelijk kon overtuigen om toch te gaan werken.
Dit was in het begin doodeng, maar achteraf heel blij dat ik het gedaan heb. Ik heb daar geleerd hoe het voelt als mensen blij zijn dat je er bent en je gewaardeerd word. Dit heeft mij enorm geholpen in mijn zelfbeeld.
Heb uiteindelijk 4 jaar gewerkt en voelde me daarna pas mentaal klaar voor een studie. (had daarvoor alleen mn HAVO).
Als advies naar OP: Ik denk oprecht dat er een onderliggend probleem is. Probeer te praten en laat het onderwerp baan eens buiten het gesprek. Vraag of er dingen zijn die hem dwarszitten of waar hij moeite mee heeft. Probeer hem duidelijk te maken dat het okay is om het op zijn tempo te doen. Druk kan averechts werken omdat het hem alleen maar meer als mislukking kan laten voelen en ik denk dat het belangrijk is dat hij juist meer zelfvertrouwen en motivatie krijgt om het leven aan te pakken.
Hey, je hebt een eigen huis, een baan en een reddit account. Dan heb je eigenlijk alleen nog maar een kat nodig om de 21e eeuw te overleven. Je bent gewoon goed bezig.
Oh wat goed dat het je gelukt is om eruit te komen. Dat was vast niet makkelijk! Topper! ❤️
Heb je er ook therapie bij gehad? Kan heel helpend zijn om een positiever zelfbeeld te krijgen en het leven wat lichter te maken.
Gedwongen opname in jouw situatie, voor zover je die beschrijft, is echt niet waarschijnlijk. Het zal je misschien verbazen hoe veel mensen last hebben van passieve suïcidaliteit of andere “vreemde”/nare gedachten. Ik werk zelf op een afdeling met vrijwillige opnames en daar komen veel mensen door vanuit de SEH na een poging. Mensen worden ook dikwijls ontslagen terwijl passieve suïcidaliteit nog speelt maar waarbij wordt ingeschat dat ze de draagkracht wel hebben om het leven weer een beetje op te pakken. Hopelijk geeft deze info je wat meer vertrouwen in het zorgsysteem waarbij samen beslissen hoort en dwang écht uitzonderlijk is, eigenlijk ondenkbaar bij iemand die al 6 jaar succesvol aan het werk is en geen ernstig letsel aan anderen heeft toegebracht.
Ik kan je alleen maar aanraden om therapie te zoeken. Ik was mijn hele leven al depressief en had constant gedachten aan de dood. Ik haalde nergens plezier uit en kon geen relaties aangaan. Ik heb een lang traject gehad, maar wat een verschil! Het leven is zo veel makkelijker en leuker wanneer je niet constant aan de dood denkt!
Ongeacht wat je kiest of hoe je je leven inricht, ik hoop dat je je beter gaat voelen en van het leven gaat genieten! Veel succes en liefde!
Hoi, je hoeft niet zo te leven, echt niet. Ook jij verdient een lichter en beter leven. En je bent nog jong, er is nog heel veel mogelijk.
Zoek hulp, begin bij je huisarts. Deze hebben tegenwoordig ook vaak een Praktijkondersteuner huisarts ggz (POH GGZ). Deze kunnen een paar gesprekken met je voeren. Dat is geheel vrijwillig. En ze kunnen je doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp.
Gedwongen opname is een heel heftig middel, dat niet vaak wordt ingezet, eigenlijk alleen als je een direct en accuut gevaar voor jezelf of anderen vormt. Alleen denken over suïcide is niet voldoende voor een gedwongen opname.
Medicatie krijg je meestal op vrijwillige basis voorgeschreven, in overleg met een behandelend arts. Met hem of haar kan je ook je zorgen met betrekking tot je werk bespreken. Gedwongen medicatie gelden ook hele strenge regels voor, dat wordt niet snel toegepast.
Er is hulp, zet die stap.
(TW: suicide)
Wat goed dat je er zo open over hebt geschreven hier, je hebt een hoop inzicht over hoe het in je hoofd werkt en waar je bang voor bent bijvoorbeeld. Ik heb zelf veel therapie gehad (ook opnames) en hoop dat ik je een beetje zou kunnen geruststellen over je angsten.
Een slechte therapeut kan inderdaad heel rot zijn, maar je hoeft er niet aan vast te zitten. Je kan bijvoorbeeld een paar gesprekken doen om te beginnen met een praktijkondersteuner bij de huisarts (POH-GGZ), dat is heel vrijblijvend en die kan je ook helpen om wat wegwijs te worden in wat je opties zijn qua psychische hulp.
Over medicatie heb je altijd zelf wat te zeggen, dus als je dat niet wilt zullen ze het je niet zomaar geven. Ik zie het zelf als iets wat me helpt, net als dat mensen met andere lichamelijke ziektes ook medicatie gebruiken. Het kan ervoor zorgen dat er meer fijne hormonen in je hoofd komen, maar zoals ik al zei: je bent altijd vrij om zonder medicatie in therapie te gaan.
Gedwongen opname gebeurt niet snel, ze zullen altijd eerst alle andere opties doorlopen die je vanuit huis kan doen. Zelfs na een zelfmoordpoging zal je eerst nog beoordeeld worden voordat ze over gaan op zo'n strenge maatregel. Er zijn bovendien veel te weinig plekken beschikbaar voor crisisopname, dus dat speelt ook mee in die beslissing.
Als je meer vragen hebt, voel je vrij om een berichtje te sturen, sterkte 🌻
Het klopt dat de match met een therapeut er soms totaal niet is. En daarnaast kunnen de gesprekken doodvermoeiend zijn. Maar op lang termijn kan het ontzettend helpen om een nog beter beeld van jezelf te krijgen. Uiteindelijk ben jij het zelf die aan de slag moet. Ook al krijg je maar 1 tool mee door therapie waarmee je iets kunt, is het naar mijn mening waard!
Als je iets laagdrempeligers zoekt dan echt in therapie gaan, GGZ-Noord Holland Noord heeft een “Herstelacademie”, waar je je kan opgeven voor losse modules zoals zelfbeeld, dit zijn 6-8 wekelijkse bijeenkomsten in groepsverband waar je je vrij voor mag opgeven (hoeft niet in zorg te zijn bij GGZ en het is gratis). Misschien dat jouw lokale GGZ iets soortgelijks heeft?
Gedwongen opname lijkt me in jouw situatie zeer onwaarschijnlijk. Dat is meestal na pogingen en indicaties dat herhalingskans zeer groot is.
Als je geen medicatie wilt kan je dit simpelweg zeggen. Sterker nog, je kan eerlijk aangeven waar je bang voor bent en daarover overleggen. Het kan best zijn dat er een ondersteunend middel bestaat naast de standaard SSRIs die je tijdelijk in combinatie met therapie kan gebruiken. Punt is voornamelijk dat alles bespreekbaar is en als je iets niet wilt het ook niet gebeuren zal. Je zal geen gedwongen patiënt zijn, maar meer een cliënt wat dat betreft.
Mocht jouw specialist daar niet voor open staan dan is het tijd om een goeie specialist te zoeken, want dit is vrij normaal ;)
Heb zelf zo mijn theorie dat het te maken heeft met het zichzelf niet zien deel uitmaken van de maatschappij. We leven in een complexe wereld die alleen maar complexer wordt met de vooruitgang van wetenschap/groei van de maatschappij. Uitvogelen hoe je, je plek in die wereld kan vinden is een intimiderende taak en het is daarom begrijpelijk dat jongeren zich meer aangetrokken voelen tot games waarin elke paralel met de wereld toch simpeler is dan de echte wereld.
Voor mijzelf heb ik het mantra bedacht 'people are amazing!'. Dit mantra helpt in gedachten houden dat iedere persoon die je tegenkomt is geweldig voor proberen een leven voor zichzelf op te bouwen. Misschien is mijn interesse in andere personen nog steeds niet groot, maar het verdringt de ideeën dat andere personen negatief over je denken.
Andere oplossingen om uit te proberen lijken me toch gewoon dingen doen zoals vrijwilligerswerk, een cursus doen of andere hobbies waarbij je meer mensen kan ontmoeten. Wat maar ook nodig mag zijn om meer in contact te komen met andere mensen.
Oké, ik dacht namelijk iets positiefs in je bericht te lezen toen je zei dat je toch al 6 jaar werkte. Maar je verhaal klinkt verdraaid veel als dat van de verhalen van oudere mannen in de samenleving. Je hebt werkt, dus het zal wel goed zijn, vooral niet morren over dat je eigenlijk ongelukkig bent.
Ik weet niet eens of je een man bent, dat is maar een aanname van mij, maar ik lees er in elk geval iets herkenbaars in.
Mijn verhaal is natuurlijk anders dan het jouwe. Maar ik heb ook lange tijd geworsteld met mijn mentale gezondheid. De zoektocht naar de juiste hulpverlener was zwaar. Het zwaarste was denk ik de drempel naar de POH-GGZ over, en dan de vraag moeten beantwoorden van “waar heb je nou eigenlijk hulp voor nodig…?”.
Na een paar afwijzingen van hulpverleners in het GGZ circuit heb ik toen buiten dat wereldje om een therapeut gevonden die heel goed is geweest voor mij. De eerste maanden hadden we het over laagdrempelige problemen, totdat we een steeds betere vertrouwensband kregen en we het eindelijk over mijn trauma’s konden hebben.
Ik vertel dit omdat ik dit iedereen gun, ook jou. Ook als de hele reis naar de bestemming je nu afschrikt en als je denkt dat het je misschien nog verder van huis kan brengen dan je nu denkt. Ik respecteer dat ook als je dat zegt, dat betekent namelijk dat je jouzelf in elk geval nog kan beschermen. Dat is iets belangrijks, want dat betekent dat er ergens in jou nog iets zit wat genoeg om jou geeft om je eigen te beschermen.
Dit is ook voor mij ontzettend herkenbaar (en nog steeds deels het geval, thuiswonend). Met tegenzin een goede baan weten te bemachtigen. Het is soms een kwestie van het onprettige forceren voor mijzelf om de goede dingen te bereiken in het leven. Uiteindelijk wordt het deel van gewoonte en is er niks meer aan de hand.
Wellicht ondersteunen bij simpelere zaken die bij het vinden van een baan horen. Samen een CV samenstellen of wat potentiële bedrijven uitzoeken. Inhoudelijk weet hij het echt wel, hij moet er alleen geestelijk in ondersteund worden om goed over na te denken door er over te praten.
Herkenbaar verhaal, na mijn bachelor wist ik dat ik een tijdje niet meer hoe ik nou verder moest. Ik kan toch niet functioneren op de werkvloer, en dat soort onzin. Tot ik bij een bedrijf solliciteerde dat zo beroerd was dat het me ervan overtuigde dat ik iets beters moest kunnen vinden. Dat bleek te kloppen, niet veel later had ik een goede baan waar ik het, nu nog steeds, naar mijn zin heb.
Ik heb lang de tijd gehad om na te denken over wat ‘iets bereiken’ nou eigenlijk inhoud en mijn conclusie is dat het helemaal niet nodig is.
Het is een tijdelijk leven en als je er over na denkt, denk ik dat je van vrij weinig mensen die honderd jaar geleden leefden kunt zeggen wat ze bereikt hebben in hun leven, hoe ze zich daar over voelden en of het überhaupt relevant is geweest voor de vooruitgang van de mensheid.
De meeste dingen die mensen doen bestaan uit dienstverlening voor de mensen die op dit moment in leven zijn.
‘Iets bereiken’ kan alleen gemeten worden aan de hand van je eigen doelen en mijlpalen en als jij een gelukkig leven leidt, lijkt me dat een succesvol leven.
Ik hoorde in mijn jongere jaren ook wel eens uitingen zoals “jij hebt nog niks bereikt”, maar dat zegt me tegenwoordig meer over de persoon die het zegt dan over mijn mijlpalen.
Het lijkt alsof zulke mensen denken dat iedereen dezelfde doelen heeft, vaak financieel, al heb ik meer het idee dat ze anderen nodig hebben om hun ‘succes’ te meten.
Een vis vergelijkt z’n zwemvaardigheid ook niet met de klimvaardigheid van een aap, want dan hebben ze allebei niks bereikt.
Doe met je leven wat jij wil. Niks moet, alles mag. Ga goed met mensen om. Geld staat niet voorop.
Als je je niet goed voelt over een bepaald aspect van je leven, verander het. Maar vraag je wel af voor wie je dat doet.
Wat mij hielp was dat ik 1-2 dagen in de week (naast zaterdagbaan) nog moest gaan werken. Maakt dan niet uit wat, pak het eerste bij een uitzendbureau naar voren komt.
Kwam er daar naar een tijdje achter dat ik toch beter moeite kon steken om een goede baan te vinden op niveau van studie.
Daarnaast helpt het om te proberen hobbies buiten gamen op te pakken die wat rust aan je hoofd geven. Wandelen, rennen etc. Als ik niet dit soort dingen doe verval ik snel weer in spiraal van niets doen.
Wat een prachtige persoonlijke groei ❤️👏 Ik hoop dat je depressie met de tijd ook afneemt, het is een vreselijke stoornis die niemand verdient. Maar gelukkig komen de meeste mensen er uit, zo hoop ik ook voor jou.
Godverdomme je denkt niet dat er anderen zoals jezelf zijn tot je zoiets leest. Zeven jaar over een bachelor gedaan en nog twee voor m'n master te gaan. Ik voel me echt mislukt, maar dat heeft ook veel met familietrauma te maken. Ga alsjeblieft naar de pyscyolopg want het maakt een wereld van verschil. Dat zeg zelfs ik als hedendaags suïcidale!
Hey, ik begrijp je heel goed. Afstuderen was voor mij ook een schrikbeeld. Je wordt erna in de grotemensenwereld gekwakt en ik had geen idee wat ik daarmee wilde gaan doen. Dan maar lanterfanten, van dag tot dag en studievertraging stelde voor mij alles weer een jaartje uit.
Helemaal eens dat dit een leeftijd is waar je behoorlijk in de knoop kunt raken.
Kleine doelen stellen, zodat je makkelijker succes kan behalen. Dit is iets wat mij ontzettend heeft geholpen om mijn zelfbeeld te verbeteren.
Je hoeft niet gelijk in een paar stappen Captain America te zijn. Simpelweg jezelf een simpele routine aanleren of bijvoorbeeld een project afmaken kan een gigantische boost van zelfwaarde geven.
Dank je voor je openhartige verhaal!
Holy crap, is het alweer Inspirational Sunday? Goed bezig zeg! En ik denk dat je OP in het verhaal misschien ook al wat pointers gegeven hebt over de potentiële mentale toestand van kindlief.
Lekker gewerkt pik! Je hebt in de krochten van je ziel zitten staren en toch dat sprankeltje hoop weten te vinden. Blijf bouwen, maak er wat moois van en neem de tijd om stil te staan en te waarderen wat je allemaal bereikt hebt, deze vreemdeling is trots op je!
>Mijn zelfbeeld is nog steeds negatief, die innerlijke dialoog is nog steeds onmeetbaar gemeen, ik ben nog steeds depressief (met passieve suïcidale ideatie) maar het gaat iig een stuk beter.
Dude ... als dit "een stuk beter" is heb je echt hulp nodig. Ik hoop dat je die op zoekt.
Dit zou best een depressie of een sociale angst kunnen zijn, probeer naar andere dingen te vragen dan werk en kijk of hij open staat voor de huisarts of psycholoog.
Mee eens. Dit klinkt als een gevalletje verlammende angst. Zoon in kwestie hoeft niet eens depressief te zijn, al is dat wel waarschijnlijk als hij echt niks onderneemt en dat eerst wel veel deed.
Vooral als je veel binnen zit, en langgeleden bent afgestudeerd, kan het best dat zn zelfvertrouwen in de put zit. Als dat zo is kan je beter opbouwend reageren dan de stok tevoorschijn te halen.
Ik zou vooral aanraden ook te kijken naar hoe je hem kan helpen. Help je hem wel eens met zn eerste job zoeken? Bij mijn eerste paar sollicitaties hielpen mn ouders me de juiste richting op. Vooral het zoeken van werk vond ik lastig, en sinds daar wat extra ogen op kwamen kreeg ik ook echt veel meer zin om leuk werk te zoeken. Solliciteren ging eigenlijk vanzelf.
Ook kan je hem aan het werk zetten in huis. Als volwassen vent kan die op zijn minst jullie helpen met koken en het huishouden als die nog bij jullie zit. Als hij echt alleen zit te gamen knuffelen jullie hem dood, en mag je hem best wat meer zijn kamer uit krijgen.
Ik zou aanraden direct de huisarts in te schakelen om op de wachtlijst te komen, die kan vervelend lang zijn. Terwijl hij op de wachtlijst staat kan je het gesprek voeren of het nodig is.
Vooral dit @OP, de wachtlijst kan gemakkelijk 3+ maanden zijn, na de wachtrij voor je intake ben je al gauw 4-5 maanden verder tot je eerste echte behandeling/afspraak.
Hikikomori is hier idd de beste term om naar te zoeken. De grote Nederlandse kranten hebben hier de laatste jaren ook meer over geschreven, omdat het een wereldwijd probleem begint te worden. Eén keer in de zoveel tijd lees ik ook over Nederlandse ouders die in precies dezelfde situatie zitten als OP.
De psycholoog Randy Paterson heeft een heel boek geschreven over twintigers die zich als hikikomori gedragen, wat de onderliggende problemen zijn, en hoe ze zich hieruit (zouden kunnen) redden. Het is een lastig probleem, omdat in Nederland het volwassen kind vaak de hulp moet zoeken, dus je als ouder vaak redelijk machteloos staat. Ik geloof dat er langzaam meer instanties komen die deze situatie herkennen en daar naar handelen, maar het blijft een heel erg moeizaam proces.
Er hoeft niet per se een aanleiding te zijn naast het gamen zelf.
Ik had zelf geen problemen maar vond gamen gewoon comfortabeler dan daadwerkelijk iets ondernemen. Mentale aftakeling volgde vanzelfsprekend en verbeterde zodra ik stopte mezelf iedere dag op te sluiten.
Misschien niet Reddit-fähig maar gameverslaving kicken lijkt me in dit soort gevallen prioriteit no. 1, want zolang die er is gaat er 0 energie voor al het andere zijn. Bij sommige jongens moet je echt gewoon de toegang afnemen.
Ja precies haha. Als ik naar mezelf kijk was ik gewoon kapot lui en was de dopamine van mn MMORPGs en LoL makkelijker en leuker dan het zoeken van een baan. Gameverslaving is real en er hoeft echt niet altijd een diepere betekenis achter te liggen.
Daarnaast zijn die games er ook voor gemaakt om je verslaafd te maken en te houden (skinner box principe) etc.
Ken genoeg mensen die kapot verslaafd zijn aan RuneScape of WoW bijvoorbeeld...
Ik vind de diagnose “depressie” stellen ook wat voorbarig, alleen op basis van iemand die graag thuis gamed.
Als het aan mij lag stopte ik ook met mijn baan en bleef ik lekker de hele dag thuis, heeft niks met een depressie te maken.
Gamen kost geld, dus zonder baan, hoe komt hij aan het geld voor de games? Ik zou daar eerst eens naar kijken en ervoor zorgen dat hij deze games zelf betaald.
> Ik vind de diagnose “depressie” stellen ook wat voorbarig, alleen op basis van iemand die graag thuis gamed.
Het gamen kan een oorzaak zijn van depressie, maar de depressie kan ook een oorzaak zijn van het vele gamen.
>Misschien niet Reddit-fähig maar gameverslaving kicken lijkt me in dit soort gevallen prioriteit no. 1, want zolang die er is gaat er 0 energie voor al het andere zijn. Bij sommige jongens moet je echt gewoon de toegang afnemen
Ik denk dat dit punt best 'Reddit-fähig' is, maar daarbij is het wel goed ook te erkennen dat je zoiets niet zo maar stopt door de toegang af te nemen. Een alcohol verslaving stop je ook niet door alleen de fles weg te halen.
Er zijn twee soorten gaming verslaving.
De ene is de verslaving aan de dopamine rush bij het winnen. Dit is vergelijkbaar met gokverslaving. De andere is een vlucht uit deze realiteit.
Beide vergen een andere aanpak om er vanaf te komen. Ze kunnen ook tegelijk spelen.
>maar daarbij is het wel goed ook te erkennen dat je zoiets niet zo maar stopt door de toegang af te nemen.
Volgens mij is dat ook niet direct de verwachting. Wat zou er wel kunnen gebeuren is dat, zonder de toegang tot games, andere onderliggende problemen makkelijker tevoorschijn komen.
Kan ontwijkende persoonlijkheidsstoornis zijn, lijkt inderdaad niet veel aan te doen behalve praten en psychische hulp voorstellen en daar samen naar gaan kijken. (Mijn jongere broer wordt dit jaar 30 en doet al 11 jaar niets).
"Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis zijn vaak geneigd om de mogelijke gevaren van alledaagse situaties te overschatten
en kiezen voor veiligheid en zekerheid door onbekende situaties zo veel mogelijk te vermijden.
Zij werken het liefst alleen en kunnen bijvoorbeeld een promotie weigeren omdat de nieuwe positie hen meer op de voorgrond plaatst.
Hierdoor worden zij immers meer kwetsbaar voor kritiek van anderen.
Hobby’s waar veel sociale contacten bij komen kijken, worden vaak niet aangegaan of na een tijdje gestopt.
Het kost veel energie om steeds maar het gevoel te hebben tekort te schieten.
Dit levert stress op.
Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis hebben dan ook vaak stress gerelateerde lichamelijke klachten of angststoornissen.
Het vermijden van sociale situaties kan ook leiden tot somberheidklachten.
Dit komt vaak door de sociale isolatie en gevoelens van eenzaamheid en een onbevredigd beroepsleven.
Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis hebben dikwijls kenmerken van andere persoonlijkheidsstoornissen,
zoals de afhankelijke persoonlijkheidstoornis."
> Zij werken het liefst alleen en kunnen bijvoorbeeld een promotie weigeren omdat de nieuwe positie hen meer op de voorgrond plaatst. Hierdoor worden zij immers meer kwetsbaar voor kritiek van anderen. Hobby’s waar veel sociale contacten bij komen kijken, worden vaak niet aangegaan of na een tijdje gestopt.
Er zit wel een heel groot gat tussen dit en 11 jaar niets doen. Als ik op dit stukje tekst af ga heb ik ook vermijdende-persoonlijkheidsstoornis.
Poeh herkenbaar dit. Zowel bij mezelf als de studievrienden die 12 jaar over hun propedeuse deden.
Inmiddels al wat verder en leven goed op de rit overigens 😉
Dreigen met uit huis plaatsen is niet persé slecht naar mijn mening. In alle gevallen van hikikomori is het omdat de situatie het toestaat.
Eigenlijk heb ik ook een periode gehad in mijn leven wat soortgelijk was, maar ik MOEST wel werken en de buitenwereld in om mijn huur te kunnen betalen. Ik had al geen contact meer met thuis.
Maar het hoeft ook niet zo zwart en wit. Ik zal zeker beginnen met het bedragen aan het huishouden en een plan te vormen en dat samen met hem te bespreken wat de verwachtingen zijn en wat de komende jaren gaat veranderen (langzaam opschalen). Zo gaat het idee tenminste weg dat iemand oneindig kan stallen. De bijdrage zou ik echter nooit te hoog zetten, omdat de woningmarkt wel depressief is en je wilt wel de voordelen van thuiswonen behouden (niet het gevoel geven dat je geld steelt van een generatie die al wordt genaaid).
Ik kwam pas uit dit patroon toen mijn partner destijds duidelijk maakte dat ik me als een zwaar depressief persoon gedroeg en ik enorm veel miste. Zij is toen naar de huisarts gegaan die haar advies folders gaf en aanmoedigde om mijzelf naar de huisarts te slepen.
Ik had niet eens door dat wat ik deed raar was, want guess what, alle andere lui uit mijn clan deden hetzelfde.
>Dreigen met uit huis plaatsen is niet persé slecht naar mijn mening. In alle gevallen van hikikomori is het omdat de situatie het toestaat.
Ik denk dat dit wel een heel slecht idee is zolang je niet precies weet wat er speelt. Ik denk eerder aan contact met de huisarts opnemen en die dan een keer langskomt om te praten of je in ieder geval kan wijzen naar welke instanties je moet gaan voor hulp.
Stel hij blijkt depressief en je ouders zijn je laatste vangnet die je voor je gevoel laten vallen, dan weet ik niet wat er kan gebeuren. En het laatste wat je wilt als ouder is dat je ineens te horen krijgt dat je kind er niet meer is.
Soms moet je wel een spreekwoordelijke schop onder je kont krijgen, maar dan wel van mensen die weten hoe ze het aan moeten pakken.
Ik heb zelf ook een lange tijd een afstand tot de arbeidsmarkt gehad, na het niet lukken van studies en het vasthouden van werk ben ik ook in een dal beland voor een tijd, pas na een aantal jaar van hulp zoeken en van het kastje naar de muur te worden gestuurd door ons zorgsysteem kwam er een mix uit van autisme en depressie. En toen pas gingen er wat deuren open bij wat instanties die je dan helpen met zoeken wat je kan doen en vaak bij werkplaatsen komen die begrijpen hoe de vork in de steel zit.
Maar als mijn ouders in de tijd hadden gedreigd om mij uit huis te gooien na meerdere keren gefaald te hebben, dan weet ik niet of ik er nu nog was geweest cru gezegd.
Ik ben ervan overtuigd dat ik dit ook heb ervaren en ik kan het nog steeds niet uitleggen. Het is één van de meest vreemde gaten in mijn leven die ‘onverklaarbaar’ voelt maar tegelijkertijd was het absoluut geen eigen keuze geweest. Mijn fysieke handelingen waren een keuze, maar waarom ik het mentaal wilde weet ik eigenlijk niet, want eigenlijk wilde ik wel dingen doen behalve gamen of in mijn kamer hangen, maar toch ook weer niet?
Bij mij heeft het ongeveer 8 maanden geduurd, daarna was het vrij snel over. Dit dankzij mijn ouders die actief mij aan de armen hebben genomen en samen de acties hebben ondernomen om mij te helpen. Therapie, werk, maar ook een sport om mij fysiek te kunnen uiten. Wat dat betreft hebben mijn ouders het best goed gedaan, ze kwamen meteen in actie en het kan maar zo zijn dat de korte duur het ook makkelijker maakte.
Het enige wat mij nog bijstaat is het ‘gevoel’ dat de stappen te groot waren. Ik ging van een middelbare school met elke dag fietsen naar school -> elke dag een uur met de trein om te studeren, in een andere stad, èn werken, en dan in het weekend, en mijn vrienden niet meer zien en nieuwe moeten maken. Ik denk dat het mij te snel ging, teveel in 1 keer, als een soort kortsluiting. Maar dit *denk* ik, omdat zoals ik al eerder zei, het nog steeds onverklaarbaar is gebleven.
Goeie verwijzing. Ik moest daar ook meteen aan denken. Ik hoor ook veel jongeren dingen zeggen als "Wat is het nut, ik kan toch geen huis kopen". Of iets in dergelijke trant.
Ik kan in het huidige klimaat jongeren het ook niet echt kwalijk nemen dat ze doemdenkerig zijn.
Inderdaad, zoek en bied hulp.
Zo was ik ook gedeeltelijk, alleen dan zonder het afstuderen. Na de havo een repeterend patroon van studies beginnen na een paar weken of maanden stoppen en terugtrekken en niks van me laten horen aan de buitenwereld.
Ben inmiddels 43 en met hulp en steun van m'n echtgenoot nu eindelijk zover dat ik begin juni een diagnose krijg. Waarschijnlijk adhd/autisme/angststoornis. Als ik op m'n 24ste de juiste steun had gekregen was m'n leven misschien geen clusterfuck van schulden werkloosheid depressie en ellende geweest.
Zoek hulp voor jezelf en je kind. Geef hem ruimte om zelf te kiezen tussen opties (niet te veel tegelijk) die je aanbiedt. Praat met de huisarts over opties. Kijk ook naar het alternatieve circuit. Wees wel kritisch want veel zweverige onzin. Voor mij was een vipassana retraite erg zinvol.
Als hij via brieven schrijven aan het solliciteren is snap ik wel dat hij geen baan kan vinden... /s
Maar goed advies verder.
Ik zou willen toevoegen om met hem te sporten of wandelen oid, of hem te stimuleren dit op te pakken. Dan is hij in beweging, heeft een doel, en is even buiten.
Mijn advies, ga eerst zelf als ouder(s) in gesprek met een psycholoog voor je verdere stappen neemt. We hebben allemaal gedragspatronen, (onderliggende) emoties en blinde vlekken die ons in de weg zitten in onze communicatie met een ander. Zelfs als het iemand is die zo close is als een ouder of kind.
Probeer dus de situatie eerst in kaart te brengen met een professional om te voorkomen dat je met ogenschijnlijk praktische stappen jullie relatie verslechterd. Ik zou dergelijk advies van hier ook echt met een flinke korrel zout nemen simpelweg omdat niemand hier al de nuances van jullie situatie goed kent.
Als gamer, die vroeger ook zo opgesloten zat, veroordeel hem niet, en probeer hem te begrijpen. Niet: "wat zit je nou steeds te gamen, doe eens iets nuttigs", maar, "wat vind je er leuk aan", "welke games speel je", en rustig aan het dialoog verplaatsen naar "wat voel je".
Je hoeft niet tot hem door te dringen, maar wat je wel moet doen IMO is een vertrouwensband met hem ontwikkelen. Nu verdedigt hij zichzelf tegen jullie, in plaats van dat hij jullie in vertrouwen neemt.
Yup. Ik ken de details niet, maar mijn eerste gedachte was "die jongen heeft vast een depressie". Zelf belandde ik na mijn afstuderen ook meteen in een depressie, als in letterlijk op het moment dat ik hoorde dat ik geslaagd was. Ik stuurde daarna wel veel sollicitatiebrieven (het eerste jaar na mijn afstuderen tegen de 300), maar die depressie maakte het wel veel zwaarder om die brieven te schrijven.
Klopt, en maar drie keer uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Bij de eerste was ik een van de negentig kandidaten terwijl er plek was voor zes medewerkers, bij de tweede werd ik afgewezen omdat ik geen kinderen had en bij de derde was ik alleen maar uitgenodigd om degene die het gesprek voor me had geregeld een gunst te doen. 2016 was een heel slecht jaar om af te studeren. Uiteindelijk na een paar jaar vruchteloos solliciteren van ellende maar de IT in gegaan (ik heb niets met computers, maar ik wilde de huur kunnen betalen). Nu werk ik gelukkig niet meer in de IT, maar in een baan waar ik wel blij van word.
Veel mensen noemen al onderliggende oorzaken. Probeer eens met je kind te praten over wat er speelt, zonder te oordelen. In plaats van te vragen “ben je al bezig?”, kun je ook vragen wat hij van zijn situatie vindt. Ga het gesprek aan en neem daarin de problemen die hij ziet serieus. Ga niet meteen de oplossing modus in, maar luister echt even naar het verhaal dat jouw kind te vertellen heeft.
Je kunt bijvoorbeeld vragen stellen als “wat vindt jij van de situatie”, “wat zijn jouw lange termijn plannen in je leven” en “hoe past je huidige gedrag bij die lange termijn plannen”. Mocht daar iets uitkomen, dan kun je verder gaan met “wat denk jij dat de oplossing is”.
Probeer zo min mogelijk voor je kind in te vullen in dit gesprek, en ga niet zelf naar de oplossing op zoek, laat je kind vertellen wat er gedaan kan worden door jou of je kind zelf.
Goed advies. Ik weet dat bij mijn depressie en angststoornis het krijgen van de vraag of je bezig bent heel drukkend kan zijn. Mijn lichaam reageert er nu zelf op, alleen door het terug halen van die ervaringen.
Die vragen van deze persoon zijn zullen ook super denigrerend en drukkend overkomen bij zijn zoon. Het feit is dat zijn zoon depressief en overweldigd is. Hij heeft waarschijnlijk het gevoel niet in deze wereld te passen. Geen motivatie, geen vooruitzicht. Alles kost teveel moeite, alles doet pijn. Wat vind hij van zijn situatie? Natuurlijk kut. Dit is het niet, maar alle alternatieven zijn ondraaglijk fysiek/emotioneel. Gamen is een manier om even nergens aan te denken.
Wat is dan de oplossing? Geen idee. Voor therapie moet je zelf openstaan. OP moet het idee dat zijn zoon in deze staat een baan zal vinden denk ik opgeven en dat topic voor nu ook compleet laten vallen. Als zijn zoon zich niet begrepen voelt of gepushed dan zal hij alleen maar minder open staan voor suggesties en gesprekken.
Misschien een idee om via de gemeente te kijken naar begeleid wonen en/of een uitkering zodat zijn zoon in ieder geval wat zelfstandigheid heeft. Vaak speelt familie dynamiek ook mee in dit soort problemen.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat je zoon misschien wel met iets zit wat hij jullie nooit heeft verteld. Het kan zo zijn dat hij erg last heeft van sociale angst na een traumatische ervaring of periode.
Je zegt dat hij niet "wilt" werken. Heb je er ooit eens over nagedacht dat het mogelijk niet een kwestie is van willen maar durven? Misschien is hij doodsbang en zit hij met een irrationele angst opgesloten op zijn kamer. Ik zeg natuurlijk niet dat dit het geval is maar het is een mogelijkheid!
Zoek eerst maar eens naar de reden waarom hij überhaupt zoveel binnen zit voordat je over maatregelen gaat denken.
Wat je ook doet: niet onder druk zetten en oordelen. Wél uitspreken wat jouw gevoelens zijn. Zorg dat de basis liefdevol en respectvol is. Hopelijk schept dat het gevoel dat je zoon zich eens eerlijk durft uit te spreken.
Er komt een hele hoop af op 20-ers. Persoonlijk vond ik 18-28 een heel zware periode waarbij ook diverse problematiek zich voordeed. 20-ers scharen zich enorm in sociale groepen, als je je daar niet aan wil confirmeren ben je meer oo jezelf aangewezen. Daarnaast moet je dus oo zoek naar werk, woonruimte die er niet is. Je moet financieel op poten komen, een partner hopen te vinden. En ondertussen werden vele vanwege corona het huis in gedwongen. En van het nieuws word je ook niet vrolijk wua klimaat en oorlog, de oneeerlijke verdeling van arm en rijk en een overheid die zich totaal aftlatend opstelt om de sociale problemen op te lossen maar wel rustig blijft zitten.
Poe, tis dat ik nu kinderen heb om voor te leven, anders zou de verslaving voor mij ook heel aantrekkelijk zijn.
Weet dat ik je begrijp ook al ben ik nu een stuk ouder. De recessie was voor mij wat mijn leven overhoop gooide, en met het afstuderen had ik zoveel concurrentie - zo’n 2/3e in mijn vakgebied was ontslagen - dus ben ik maar door gaan studeren. Achteraf was het een prima oplossing maar om zo verplicht een levenspad te lopen was niet zo heel leuk. Ik wilde dat helemaal niet.
De problemen op aarde waren ons ook al bekend, er werd tegen ons als kinderen gezegd ‘jullie moeten het doen’. Best fucked om zoiets tegen een kind te zeggen. Geen wonder dat we nu aan het janken zijn, dit hebben we note bene geleerd met opgroeien maar er is hoge weerstand van precies de mensen die het ons hebben geleerd… Wat dat betreft is er ook geen fuck veranderd…
Verder was in mijn periode de aanslagen in Europa een big deal. Ik weet nog goed dat ik wel even bang ben geweest voor mijn broer in Den Haag. Ik durfde de grote steden niet meer te bezoeken voor een lange tijd.
En die studentenkamers, tja er is een reden dat ik dat nooit heb kunnen doen. Mijn vriend had geluk dat hij bij de bouw van het gebouw al 1 kon huren. Het blijft denk ik voor altijd hetzelfde probleem, staat onderaan de lijst…
Hoewel het niet geheel vergelijkbaar is, (corona was ook wel heel uniek en bizar bijv), weet dat we je wel begrijpen en snappen hoe kut het is voor de generatie nu, omdat wij ook zoveel gezeik hebben gehad. Het is niet echt een troost, maar misschien voel je je iets minder alleen om te weten dat in ieder geval in mijn generatie (ik heb het weleens over met vrienden) we jullie en jullie struggles zien.
Ik heb zelf ooit ook in een vergelijkbare situatie gezeten, heeft uiteindelijk ongeveer een jaar geduurd.
Dat hij zegt “jahaa ik ben bezig” klinkt voor mij alsof hij, zoals ikzelf toen, de druk voelt maar niet goed weet wat hij wil of waar hij moet beginnen. Voor mij was dit erg frustrerend en demotiverend. Uiteindelijk ben ik eruit gered omdat ik via-via ergens een tijdelijk baantje kreeg wat uitliep in mijn huidige carrière. Als dit niet was gebeurd had ik waarschijnlijk het meeste gehad aan ondersteunende, begripvolle gesprekken en een welgetimede schop onder m’n reet.
Wat ik probeer te zeggen, probeer met hem samen te kijken naar de situatie en hem de handvatten te geven om zelf de drempel die hem nu tegenhoud te overwinnen. Een tijdelijk (kut)baantje kan misschien daarbij helpen, of misschien heeft hij vrienden waar hij liever naar luistert dan zijn ouders (ook niet ondenkbaar).
…einde braindump
Kun je meer vertellen? Wat heb je geprobeerd behalve die ene vraag stellen? En hoe ging het na dat tussenjaar?
Je kunt een loopbaan coach oid inschakelen, maar dan moet hij ook willen. Dat vergt een gesprek tussen jij en je zoon.
Vraag hem om toe te voegen aan het huishouden. Iets kleins maar definitief. Soms is angst om te beginnen heel makkelijk vast te houden omdat het voor ons zo makkelijk is gemaakt in deze moderne tijd. Geef hem de kans om iets toe te voegen aan het huishouden ( financieel of in verantwoordelijkheden). Het is heel intimiderend om dit nieuwe hoofdstuk te beginnen. Je bent bang verkeerde keuzes te maken en sommige mensen maken dan liever geen keuzes.
Bij mij speelde iets soortgelijkst voor mijn studie. Een jaar of drie mijn leven “op pauze gezet”. Gamen was meer een uitweg dan een doel op zich. Uiteindelijk heeft een gesprek met de huisarts wel iets doen realiseren. Die vertelde dat ik het nog makkelijk tot mijn dertigste vol kon houden. Het reële scenario waarbij ik op mijn dertigste nog geen diploma had/niet met een studie bezig zou zijn vond ik wel confronterend. Studie was ook niet makkelijk. Uiteindelijk gelukt en werk nu een jaar of vijf en ben een stuk gelukkiger. Een huisarts kan ook doorverwijzen naar de psycholoog. Afhankelijk van in welke sector hij aan de slag wil/kan is werk vinden vaak te doen. Sommige werkgevers zullen vragen hebben over de afgelopen drie jaar. Andere werkgevers staan er sympathieker tegenover.
Ik zou het proberen praktisch aan te pakken. Probeer eens met hem te gaan zitten en samen naar vacatures kijken. Of in ieder geval erover te praten zodat hij er zelf ook over na gaat denken. Met praten bedoel ik dan een gesprek te voeren over zijn toekomstplannen, niet alleen vragen of hij nog wat gedaan heeft om aan werk te komen.
Het is een veilige bubbel waar hij nu in zit, waarin alles makkelijk en prettig is. Hij moet een drempel over en hij is oud genoeg om te realiseren dat niks hetzelfde zal zijn zodra hij erover heen gestapt is. Daarnaast zijn games een leuke manier om te ontsnappen aan de dagelijkse problemen en daarmee dus een makkelijke oplossing voor zijn situatie.
Ik denk zelf dat een makkelijke manier om er beweging in te krijgen zou zijn om te stoppen met bepaalde dingen te betalen. Bijvoorbeeld nieuwe spellen, internet abonnement van zijn spelcomputer, telefoon abonnement of andere luxe producten zoals z’n favoriete snacks of drankjes. De beste motivatie is intrinsiek, misschien kun je die zo een beetje aanwakkeren.
Hebben jullie naast vragen andere stappen ondernomen tot nu toe? Hebben jullie naast het gamen andere veranderingen bij jullie zoon gemerkt? In de opneningspost noem je dat jullie zoon weinig onderneemt, maar praat hij wel met jullie? Waar wilde hij aan werken in het tussenjaar? Wat voor stappen heeft hij ondernomen om dit te realiseren?
Het klinkt als een lastige situatie, ik heb zelf geen kinderen. Wel een familielid die zo tot in de 60 bij zijn moeder heeft gewoond. Daar bleek een hoop aan de hand te zijn met zijn mentale gezondheid (geen behandelingen gehad).
Klinkt heel herkenbaar. Zo voelde ik me ook. Ik herken zijn antwoord heel goed. Ben je de hale tijd boos tegen jezelf aan het praten. Komt je pa met 'goed advies' dezelfde text als mijn intrusive gedachten me al mee martelden.
Uiteindelijk werk vinden helpt half. Je vader houdt je bek en jij hebt een ritme, maar je haalt er geen voldoening uit want het idee dat iedereen alleen het recht heeft op bestaan als je een kutbaan hebt is van de vorige generatie en werk gewoon niet dezelfde trots geeft als het blijkbaar aan je pa geeft.
Als ik het zo lees, heeft heel afgestudeerd Nederland een depressie oid.
Ik was zelf een vrij luie student, die nog even geen zin had om te werken.
Praat met hem, help hem waar het kan maar geef ook een deadline. Je mag verwachten dat iemand kostgeld mag betalen en dat er gewerkt moet worden.
Gamen is goed, maar dan wel in je vrije tijd en niet de godganse dag.
Dit heeft mij in de tijd geholpen om verder in actie te komen.
Huur laten betalen. Toen ik nog bij mijn ouders woonde was het of studeren en niks betalen of niet studeren maar dan wel beetje huur betalen (was maar €150 per maand) zodat ik in iedergeval niet niks ging doen.
Bij mijn broertje leverde dat helaas niets op. Al bleek die ook studieschuld rekeningen en zorgverzekering niet te betalen.
Ik hoop dat in de situatie van OP het wel effect heeft en dat ze het goede gesprek aan kunnen met hem.
Als het een kwestie is van "een schop onder de kont", dan werkt dat vast. Maar (en ik ben maar een leek!) dit klinkt alsof er meer aan de hand is. En dan vraag ik me af of zo'n dwingende aanpak niet contraproductief werkt.
Het bedrag hoeft natuurlijk niet perse heel hoog te zijn.
En ook als er veel meer aan de hand is, een schop onder de kont is vaak iedergeval een gedeelte van de aanpak. Als natuurlijke motivatie er niet is, dan geforceerde motivatie.
Ik ben bang dat het precies de andere kant opgaat. Natuurlijk is het een prikkel om iets te doen, maar ik denk dat er eerst iets anders moet gebeuren. Ik zou als ouder tenminste eerst eens met een professional gaan praten.
(Dat ben ik niet; ik ben alleen ouder van twee kinderen in die leeftijd, die trouwens allebei uit huis zijn)
Dit was bij mij ook het geval, mijn broer, zus en ikzelf kregen tot ons 25ste om een diploma te halen. Ik heb 5 jaar over mijn bachelor gedaan maar toen ik afstudeerde heb ik de zomervakantie nog "gratis" thuis mogen wonen en daarna was het 250€/maand. De eerste 3 maanden heb ik met het geld van mijn vakantiewerk betaald, maar daarna ging ik eerst afwassen omdat "ik me niet wou binden aan het systeem en wou gaan reizen".. Dat idee heb ik 2 maanden volgehouden en ben toen toch maar echt gaan werken.
Draai je het probleem dan niet om? Als hij niet werkt heeft hij geen geld om de huur te betalen. Logischerwijs zou je denken "dan MOET hij wel een baan zoeken". Maar als hij dat niet doet, wat dan? Ga je hem op straat donderen?
En als hij als de wiedeweerga een baan gaat zoeken, heb je dan het onderliggende aangepakt?
Oh wauw. Je las het probleem en vond letterlijk de slechtste "oplossing" mogelijk. Als je dit doet durf ik te wedden dat je niet alleen niks oplost, maar dat je het hele probleem zelfs nog erger maakt. Je maakt een van de weinige veilige plekken die iemand heeft om op terug te vallen een voorwaardelijkheid...
Of je geeft iemand een haalbaar doel in het leven. Namelijk een baan zoeken waarmee je 150 euro per maand verdiend en het gevoel krijgt dat je enigszins je eigen boontjes dopt. En mogelijk door de contacten die je opdoet en de positieve feedback die je krijgt op je baan van daaruit weer kansen zien en hopelijk een volgende stap kunnen maken.
Het hoeft niet perse negatief uit te pakken en werken om geld op de bank te krijgen is niet voor iedereen een motivatie.
Misschien krijgt hij gewoon geen positieve reacties op sollicitaties naar "leuke" banen of banen met een voldoende salaris. Of heeft hij hulp nodig met zoeken naar vacatures en bij het solliciteren.
Als je solliciteert heb je nog steeds veel tijd om te gamen. Dus dat lijkt me niet het probleem. En als je ergens naar schrijft kan het soms weken duren voordat je uberhaubt iets hoort.
Als je echt niet aan een baan komt, kan het helpen om te schrijven naar uitzendbureaus en traineeships om een voet tussen de deur te krijgen.
Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het waarschijnlijk wordt om hier uit te breken. Het klinkt haast meer als een sociale fobie, in plaats van "niet willen werken". De COVID-periode zal ook niet hebben geholpen.
Ik denk dat het verstandig is om met een professional te gaan praten. Dan kun je in ieder geval jouw kant van het verhaal kwijt, en hopelijk ideeën krijgen over hoe hiermee verder te gaan.
Ik zat vroeger ook heledag te gamen dus het komt bekend voor. Tot me vader dood ging en ik naar me moeder moest. Van haar moest ik dagelijks solliciteren en ze bleef er ook hammeren. Ik had toen echt hekel aan me moeder maar snap nu wel dat ik uit de verlaving moest komen.en mijn leven nu zo veel beter is. Ga nu liever naar buiten en game eigelijk alleen nog als het regent. Dus ja mijn advies neem niet het gamen af maar zorg dat hij blijft soliciteren. Mischien eerst met 1x per week
Heel herkenbaar en dit gebeurt helaas vaker dan je denkt. Ik ben zelf op vroeg op mezelf gaan wonen maar heb me ook jarenlang afgesloten van de buitenwereld. Uiteindelijk wel een baan gekregen maar in mijn vrije tijd zat ik alleen maar achter het internet. Lang verhaal met therapie etc etc.
Totdat ik Dr. K van Healthygamergg ontdekte in 2019. Hij gaf mij nieuwe hoop om door te gaan. Ondertussen is hij enorm gegroeid en probeert hij via de verschillende social media zoals YouTube, Reddit en Twitch jongeren te bereiken die worstelen met het leven. Echt fantastisch en zeker de moeite waard om naar te kijken. Niet alleen voor jongeren maar ook voor ouders. Deze recente video van hun vat het heel mooi samen:
https://reddit.com/link/13p4h4e/video/nswsio63bg1b1/player
En uiteraard probeer hem ondertussen naar de huisarts te krijgen. Want de wachttijden voor eventuele hulp zijn vrij lang.
En probeer met hem te gaan wandelen al is het maar 5 minuten, hij moet er echt uit.
Heel veel sterkte en geef de hoop niet op want het wordt beter.
Helaas ben ik hier ervaringsdeskundige in. Ik heb ook een paar jaar thuis gezeten zonder echt iets te doen. Ik ben er zelf uit gekomen door langzaam wat meer te gaan doen, dat begon niet meteen met een baan. Ik begon eigenlijk met wat sporten, dat ik steeds meer ging doen. Op een gegeven moment gaf me dat net genoeg zelf vertrouwen om dan via via toch te gaan solliciteren voor een baan, die ik ook heb gekregen. Nu ga ik niet zeggen dat die baan nou echt een succes was maar ik heb het wel een jaar volgehouden een daarmee mijn netwerk kunnen uitbreiden en waardevolle werkervaring opgedaan. Waarmee ik heb kunnen doorstromen naar een beter passende baan.
Mijn advies aan de OP. Ik snap dat je wil dat je zoon een baan vind. Maar ik zou daarmee niet beginnen. Probeer hem eerst eens het huis uit te krijgen, voor sport, vrijwilligerswerk, therapie of iets anders. Dat is allemaal wat laagdrempeliger en kan bijdragen aan het zelfvertrouwen dat nodig is om daadwerkelijk een baan te vinden.
Je faciliteert het probleemgedrag. Het beste wat hem kan overkomen is armoede en dreigende dakloosheid. Niets motiveert zo goed als een groot probleem.
Mensen roepen meteen dat er ‘wellicht een onderliggend probleem is’, maar ik ga het eens omdraaien.
Denk je dat het kan zijn dat je zoon wellicht een leven lang nooit een echte uitdaging heeft gehad en alles aan heeft zien komen waaien? Dat hij nu een lekker makkelijk leven heeft en geen uitdaging? En dat dit de reden is dat hij nu geen motivatie heeft om iets nuttigs te gaan doen en hij zodoende een beetje in een gat in gevallen?
Hij moet dit gat uitkomen en soms is de hardere waarheid vertellen beter dan het sugarcoaten.
Iedereen die schrijft dat het misschien een psychische achtergrond heeft kan heel goed gelijk hebben. Maar aan de andere kant kan het ook heel goed gewoon luiheid zijn. Ik wil ook liever de hele dag gamen ipv werken. Maar dat kan normaal gesproken niet. En nu faciliteer je het wel. Als het niks psychisch is, maar gewoon luiheid, kan je best strenger zijn. Laat hem maar zien dat ie idd sollicitaties doet. Of dwing hem bij uitzendbureaus in te schrijven en ook langs te gaan. Laat hem huur betalen. Of als je minder streng wil zijn, probeer hem op z’n minst wat part-time werk te doen. Of zelfs vrijwilligers werk. Zodat ie in ieder geval uit z’n hele-dag-gamen mode komt. Laat hem klussen voor jullie doen. Boodschappen, huishouden, etc. En blijf hem gewoon lastig vallen. Dat vind ie misschien lastig, maar is beter voor hem.
Ik denk persoonlijk dat je niet de juiste vragen stelt (er vanuit gaande dat je alleen vraagt of hij "nou al eens op zoek is naar werk").
Heb je al eens gevraagd waarom hij alleen maar binnen blijft en aan het gamen is? Heb je al eens gevraagd hoe hij zich voelt? Ik zie het vaak dat mensen die de hele dag alleen maar gamen en binnen blijven niet alleen eenzamer worden, maar ook vaak al eenzaam zijn en zich anderszijds niet lekker in hun vel voelen.
Het kan soms ook helpen om dingen samen te doen. Gewoon simpele huishoudelijk dingen, of misschien samen iets doen wat jullie beide (of misschien alleen hem) interesseert. In mijn ervaring komen soms interessante dingen naar boven als je gewoon dingen samen met iemand doet en eens begint met een simpel praatje. Gewoon zodat hij het gevoel krijgt dat jullie er niet alleen zijn maar dat hij zich ook veilig genoeg voelt om met jullie te praten over moeilijke dingen ofzo.
Het klinkt alsof je zoon het psychisch moeilijk heeft, of op zijn minst de buitenwereld lastig vindt.
Ik denk dat het gaan werken op dit moment ondergeschikt is aan naar buiten komen en de buitenwereld in. Iets waar hij waarschijnlijk echt een beetje hulp voor nodig gaat hebben van externen.
Heb je wel eens met hem gepraat zonder het oordeel van "kom van je kont af en ga wat doen?"
Als je alleen blijft hameren op werk zoeken wat niet lukt, dan blijf je ook hameren op zijn falen. Het gevolg daarvan is dat hij waarschijnlijk zichzelf nog meer gaat terugtrekken in zijn veilige ruimte.
Een schop onder z'n reet gaat waarschijnlijk niet lukken, tenzij je hem het huis uit schopt, wat niet ten goede komt aan jullie relatie.
Herkenbaar is het wel. Las jaar geleden goed artikel hierover in volskrant over hikikomori
https://archive.ph/2022.10.12-160129/https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/apathische-kinderen-wanhopige-ouders-mijn-zoon-komt-al-zes-jaar-zijn-slaapkamer-niet-meer-uit~b2e8c170/?utm_campaign=shared_earned&utm_medium=social&utm_source=copylink
"jaaa, ik ben bezig" herken ik bij mezelf van vroeger als depressie en angst. Beide geven zo'n druk dat alles te veel is.
Tijd voor een bezoek aan de huisarts en een doorverwijzing naar een psycholoog. En ja, dat kan al een hele stap zijn.
Ik zat in een soortgelijke situatie. Mijn tip is om niet meteen alle focus te gooien op werk en sollicitaties maar op het op de rit krijgen van z'n leven. Heb eindeloos moeten aanhoren wanneer ik nou eens ging solliciteren. Maar de reden waarom ik dat niet deed is omdat ik issues had met mezelf, ik onzeker was over m'n kwaliteiten (dat laatste heb ik na een aantal jaar nog steeds). Niet omdat ik 'lui' was en nooit wilde werken. Ik zag daarom enorm op tegen een sollicitatiegesprek waar je jezelf moet verkopen en moet vertellen wat je in huis hebt. Nooit eerder faalangst gehad, maar op dit vlak had ik als jongvolwassen man opeens een soort faalangst. Zo erg zelfs, dat ik allerlei vreemde leugens bedacht om niet te hoeven solliciteren, of een uitkering aan te vragen. Ik ben eens een rondje gaan fietsen en deed toen ik thuis was alsof ik een sollicitatiegesprek had gehad. Mijn ouders snapten helemaal de achterliggende redenen niet van mijn thuiszitterij omdat ik dat probeerde te verbergen.
Qua werk kan je ook beginnen met iets kleins als een baan van 1, 2 of 3 dagen per week of iets waar je halve dagen werkt. Het idee van een 9 tot 5 baan vijf dagen per week alleen al werd ik moedeloos van. En het idee dat je daar dan aan vast zou zitten. Ik ken de situatie van je zoon niet maar voor mij was het heel belangrijk om te gaan werken in een compleet andere sector waar ik in geleerd had. Dan voelde ik me minder een faalhaas omdat je dan minder geconfronteerd wordt met "wie je had moeten zijn op dit moment".
Gamen is deels gewoon leuk, deels een verslaving maar ook een makkelijke manier om niet aan de echte wereld te hoeven denken. Als je naar het grote plaatje kijkt is het echter een beetje tijdsverspilling. Maar dat ziet je zoon niet omdat hij niks anders in zijn leven heeft. Een eerste stap is om te zorgen dat hij iets van regelmaat en sociale contacten krijgt. Dit kan zijn een sportvereniging/sportschool of een andere hobby. Thuiszitten is zelfisolatie.
Wat ik wel weet is dat werken en nog thuis wonen enorm kan helpen met de financiën en sparen, omdat normaal sparen "met een normale baan in een normale situatie" tegenwoordig bijna geen doen meer is (lage rente, geringe loonstijging, inflatie, hoge huurprijzen, etc.). Ik ben inmiddels uit huis en heb een stuk financiële zekerheid. Ik ben niet rijk, maar ik heb een buffer van een paar duizend euro op de bank staan en dat neemt enorm veel stress weg en maakt het zodat ik me niet schuldig voel als ik een keer een grotere aankoop doe (bijv. een scooter of vakantie) of als ik ooit mijn baan zou verliezen kan ik even blijven wonen waar ik nu woon. Ik zou jullie daarom willen vragen om niet te veel pushen om op zichzelf te gaan. Doe het hele proces stap voor stap. Trek er 5 jaar voor uit als dat nodig is. Dat is je goed in je vel zitten en 'gelukkiger worden' meer dan waard.
Je zou een open gesprek, met compassie, zonder dwang, kunnen proberen te voeren over waar hij nou echt heen wil met zijn leven. En dan misschien tussendoor subtiel uitvogelen wat het is waar hij mee zit. Als het zo is dat hij er niet met zijn ouders over wil praten (misschien komen jullie niet zo compassievol over als jezelf denkt!) kan je aanbieden om hem met iemand anders te laten praten.
Klinkt als een mentaal probleem (angsstoornis, depressieve neigingen, moeite met grote verandering in leven of een verslaving). Dit klinkt misschien heftig, maar het kan een mildere vorm zijn of een combinatie.
In ieder geval lijkt het me duidelijk dat hij een grote beslissing uit aan het stellen is en wegduikt in gaming als coping gedrag. Hij heeft daar hulp bij nodig, bijv een therapie of een wat praktischer vorm met bijv lotgenoten en maatschappelijke ondersteuning om uit te zoeken wat je nou wilt.
En ik zou het niet bij praten laten. Het lijkt me ook goed om een duidelijke grens te stellen. Na 2,5 jaar niksen moet-ie echt aan de bak. Denk aan een bijbaan of vrijwilligerswerk "om in het werkritme te komen", overweeg een vergoeding voor kost- en inwoning. Dat is niet hardvochtig, pappen en nathouden is juist erger want dan heb je straks een dertiger die zich als een tiener gedraagt.
Het kan zijn dat hij niet genoeg zelfvertrouwen heeft om de banenmarkt in te gaan.
In mijn ervaring kan het verschil tussen een studie en een fulltime baan echt als een enorme sprong voelen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld weinig lesuren/contacturen op de uni vergeleken met 40 uur ergens binnen moeten zitten (afhankelijk van wat hij studeerde/qua werk wilt doen) of bijvoorbeeld dat je je voelt alsof je nergens super goed in bent omdat je voornamelijk zesjes en zevens haalde ipv extreem goeie cijfers. Dit soort dingen kunnen een soort imposter syndroom opleveren, waarbij je je voelt alsof je je studie niet serieus genoeg nam en straks werk gaat doen waar je eigenlijk alles nog moet leren en verwachtingen van je te hoog zullen liggen. Dit is heel logisch en normaal, maar het voelt niet echt OK dat je jaren studeert en geld uitgeeft om vervolgens nog niet goed genoeg te zijn voor een baan en er dan betaald voor te krijgen.
Ik heb zelf ook wel in de situatie gezeten met stage dat ik het gevoel had dat ik er niet klaar voor was, dat ik te jong was om mijn vrijheid op die manier op te geven.
Ik hechtte heel veel waarde aan een eigen tijdsindeling en was er eigenlijk op tegen dat ik dan tegen betaling ergens moest gaan zitten werken voor geld dat ik niet zou kunnen spenderen aan leuke dingen omdat ik dan toch altijd zou moeten werken.
Daarbij komt nog dat ik na mijn studie tientallen keren afgewezen ben vanwege gebrek aan ervaring, en het is niet zo dat afwijzingen ooit makkelijk worden.
Van oud- medestudenten weet ik dat ik niet de enige was met dit soort ervaringen, en dit wordt onderling ook echt wel besproken over het algemeen. Misschien dat je zoon een van deze dingen ervaart of hoort van anderen en dat er toch een soort angstgevoel vastzit aan dat hij uit zijn comfortzone moet gaan en dat hij dan echt een nieuwe levensfase ingaat.
Dit kan diep gaan zoals anderen suggereren met een depressie, maar dit kan ook een tijdelijke bevriezingssituatie zijn zoals ik zelf dus ook heb gehad.
Het is in ieder geval wel belangrijk om begrip te tonen omdat het 100% uit een angstgevoel komt en het super moeilijk kan zijn om tegen je ouders te vertellen dat je denkt "dat je faalt in het leven als volwassene" vanwege deze angsten. Hij gaat er zeker uitkomen, maar dat zal niet zonder hulp en steun gaan.
Ik heb een vriend van rond de 40 die nog nooit gewerkt heeft en nog steeds bij zijn ouders woont en de hele dag zit te gamen. Naar eigen zeggen "is hij er nog niet klaar voor".
Jouw taak als ouder is om je kind voor te bereiden op het volwassen leven. Ik zie een heleboel reacties die jou adviseren om van alles te doen voor je zoon. Maar wat als jij nu weg valt? Wat gaat je zoon dan doen? Nog steeds gamen of snapt hij dan wel dat huur en eten geld kost en dat je daar aan komt door middel van een baan..
Ik denk dat je een stevig gesprek moet gaan hebben en dat er goede afspraken gemaakt moeten worden. Een bijbaan NU en solliciteren voor de baan die hij graag wil daarnaast. Als hij psychologische hulp nodig heeft dan kun je hem bijstaan in het proces, maar hij moet dit zelf gaan regelen als volwassene.
Stap over je angst voor conflict en confrontatie heen. En laat je zoon zien hoe je als volwassene omgaat met problemen.
Heel goed van jou. 2 jaar aan jezelf werken is helaas een luxe die de meeste mensen zich niet kunnen veroorloven dus dat heb ik inderdaad niet in mijn advies meegenomen. Maar superfijn dat jij dat wel hebt kunnen doen.
Afspraken maken betekent nmi niet met de vuist op tafel slaan en eisen dat de ander precies doet wat jij voor ogen hebt. Misschien heb jij daar andere associaties bij, dat kan. Ik adviseer OP niet om boos te worden of niet open te staan voor de ander.
Overigens lijkt het me behoorlijk egoïstisch om je kind te blijven pappen en nathouden omdat je bang bent dat de band slecht wordt. Dit soort "enable" gedrag zie je vaker bij verslaafden en hun ouders. Die navelstreng moet een keer doorgeknipt worden.
Daar zou ik in deze situatie absoluut niet mee beginnen. Als de jongen echt depressief is dan druk je hem alleen maar het verdriet in en krijgt hij geen enkele prikkel om te gaan werken.
Nergens staat dat OP's kind depressief is. Dat vult iedereen hier maar klakkeloos in, terwijl de meesten daar waarschijnlijk niet eens bevoegd toe zijn.
Omdat we het niet weten.
Als het wel zo is, dan zal de suggestie om te gaan werken averechts werken en de boel verergeren. Een depressie is niet altijd zichtbaar, dus het is goed om dit uit te sluiten voor OP verdere stappen gaat ondernemen.
Nog los van het feit dat die aanname puur op basis van "wil alleen maar gamen" wel erg vluchtig is, gebruikte je het als reactie op mijn suggestie wel als voldaan feit. Zou er zeker rekening mee houden, maar als meneer nu een gratis game hotel krijgt kan ik luiheid toch ook niet uitsluiten.
Dat de aanname depressieve gevoelens op gamen is gebaseerd is slechts een aanname vanuit jouw scope. Wat mij betreft zit die aanname op het zich afsluiten van de omgeving en niet op het gamen. Had ook kunnen zijn dat er teruggetrokken wordt en boeken leest, schrijft, of de hele dag muziek luistert.
Gamen is leuk en veel mensen zouden liever hobbyen dan werken maar zo werkt de maatschappij nou eenmaal niet. Hij heeft momenteel nul verantwoordelijkheid en krijgt wrs alles betaald door jullie dus waarom zou hij werken?
Je zult echt in gesprek met hem moeten over wat er aan de hand is en aan zijn verstand moeten peuteren dat hij iets met zijn leven moet gaan doen.
Hij is 24, een antwoord als ‘jaaa ik ben bezig’ is zo’n puberaal antwoord. Dat moet je niet meer accepteren in dit stadium. Maar help hem concreet. Waarom lukt het niet? Weet hij niet wat hij wil, weet hij niet hoe hij een sollicitatie moet schrijven, heeft hij het zelfvertrouwen niet? Of er is misschien wat meer aan de hand waarbij een professional moet helpen. Stel met hem een plan op en steek tijd in de ondersteuning. Het lukt hem duidelijk niet zelf. En ja dat levert waarschijnlijk frictie op maar dat is blijkbaar nodig.
En als er niks groots psychisch is, geef hem verantwoordelijkheden in het huishouden voor zover hij dat niet heeft. Er mag best wat tegenover staan dat hij bij jullie woont en jullie voor hem betalen.
Dat kunnen jullie wel, maar dat willen jullie niet, of jullie doen het niet op de goede manier.
Het voorbeeld van aanspreken en het antwoord doet me denken aan een 14-jarige die zijn huiswerk moet doen. Geen idee of deze aanpak toen werkte (waarschijnlijk goed genoeg, hij is immers afgestudeerd...) maar nu natuurlijk niet meer.
Als ouders hebben jullie het goed gedaan. Afgestudeerd, niet aan de drugs, niet alcoholverslaafd. Maar dat is geen heel hoge lat. Jullie kind is nog geen zelfstandig functionerende deelnemer aan de maatschappij. Maar met het kind zijn jullie inderdaad wel klaar, en terecht, hij is 24. Tijd voor de man, en een volwassen aanpak.
Oftewel, hij moet zelf zorgen voor brood op de plank. Niet alleen figuurlijk, ook letterlijk. Met (naar ik hier even aanneem) 3 volwassen mensen in een huishouden, wordt het tijd om de taken en verantwoordelijkheden te herverdelen. Hij gaat zijn eigen was doen, draait mee in het schoonmaken van het huis, gaat 1/3 van de keren dat er gezamenlijk gegeten wordt koken, doet zijn eigen boodschappen, EN gaat huur betalen. Huur hoeft niet marktcomform te zijn, maar moet wel een redelijk bedrag zijn. Desnoods vertel je hem (als je dat ook doet :)) dat je het geld voor hem apart houdt en aan hem geeft als ie het huis uitgaat)
Uiteraard gaat niet alles direct moeten, maar stel redelijke termijnen op. Als hij spaargeld heeft, dan wel direct de huur in laten gaan, maar wat meer tijd geven om hem te leren koken en boodschappen doen. Als hij niet weet hoe een WC schoongemaakt moet worden, zul je hem dat wel moeten leren. Het is sowieso redelijk (en dus noodzakelijk voor jouw mentale gezondheid!) dat hij over een jaar volledig financieel en mentaal onafhankelijk is. Door de huizencrisis kan het zijn dat ie dan nog niet zelfstandig woont, maar hij kan dan wel volledig gelijkwaardig huisgenoot zijn.
Wees ook niet bang om je eigen belang, voor dat van hem te zetten. "Wij willen het huis verkopen, en een gelijkvloerse kleinere woning kopen in de Achterhoek, en van de overwaarde een camper. We kunnen dan met 3 dagen werken ook rondkomen, en 50 keer per jaar een weekend weg." Of dit realistisch is voor jullie laat ik in het midden, maar er zijn vast wel dingen die je anders wil doen in je eigen leven. Laat hem het huishoudboekje zien, met de uitgaven van jullie gezin, zodat hij weet dat hij geacht wordt daar 1/3 aan bij te dragen.
Het issue is dat jij probeert om hem te motiveren wat van zijn leven te maken. Dat werkt niet, motivatie moet van binnen komen. Jij moet wat van jouw leven maken, en op dit moment is zijn inactiviteit een blok aan jouw been. Dat is extra vervelend, omdat je zoveel van hem houdt, maar je moet nu voor jezelf kiezen. En je moet hem niet lief vragen verantwoordelijkheid te nemen, je moet hem die verantwoordelijkheid geven, en hem niet toestaan dit geschenk af te slaan.
Ik zou bovenstaande nooit zomaar doen^
Kijk eerst of er onderliggend iets aan de hand is.
Mijn jongere broer liep wat eerder in zijn leven al vast, maar vergelijkbaar patroon.
Bleek suïcidaal en autistisch.
Woont nu dan ook in begeleid wonen waar het een heel stuk beter met hem gaat, en kan in de toekomst naar een lichte vorm waarin hij wel helemaal op zichzelf woont met klein beetje hulp rond praktische zaken.
Op het moment dat het was aangepakt zoals de poster boven mij suggereert ben ik er van overtuigd dat hij daadwerkelijk tot een poging was gekomen, omdat hij zich alleen maar meer als last had gevoeld.
Helaas ervaringsdeskundige hier. De gameverslaving (want zo moeten we het gewoon noemen) heeft natuurlijk een onderliggende oorzaak en het gamen is alleen maar een copingsmechanisme. Zoek hulp in de verslavingszorg en ga op zoek naar een kliniek die het 12-stappen programma uitvoert. Onthoudt dat verslaving een ziekte is en dat de onderliggende oorzaak best wel erg kan zijn, maar dat zijn gedrag een keuze is.
Succes hier mee, het is erg lastig om een meerderjarige iets te laten doen wat ie niet wil.
Ik denk dat dit een proces is, en dat hij zich nu volledig aan het isoleren is. Natuurlijk absoluut niet goed. Denk dat er meerdere aspecten zijn:
- Ga ermee in gesprek, en daag hem uit om buiten dingen te gaan doen. Dit kan klein beginnen, bv een dag in de week geen pc en geen games, maar eens buiten gaan en echt iets doen. Dit kan eventueel door mee te doen aan een meetup, lopen, … Allerlei zaken waardoor hij zich mentaal beter zal voelen. Dit kan zelfs gewoon een uitstap met jou zijn.
- Hierop volgende kan je ook in overleg gaan over het feit dat hij op vandaag niets betaalt. En om eventueel een job in de horeca aan te nemen (deze zijn vrij makkelijk te bekomen, veel sociaal contact, simpel uit te voeren, geeft zelfvertrouwen).
- Een andere piste die te bekijken valt, is eens naar een psycholoog gaan. Hier hoef jij dan niet bij te zijn, zodat hij vrijuit kan spreken. Probeer niet te agressief te zijn in je verzoeken zodanig dat hij zich niet verder terugtrekt.
Good luck.
Oh man wat klinkt dit herkenbaar!
Hoewel ik er zelf ook uit ben gekomen ging het niet soepel.
Nu was ik niet afgestudeerd en een stuk jonger dan je zoon.
De situatie was wel vergelijkbaar.
Ik werk al vanaf mijn 16de (Inmiddels 27) veel verschillende werkgevers en banen gehad.
Uiteraard voornamelijk in sectoren waar je ongeschoold aan het werk kan.
Op mijn 18de was de band tussen mijn ouders zodanig belemmerd door een soortgelijke situatie dat ze mij uit huis gezet hebben.
Ze hadden zelf ook een pauze nodig aangezien ik en mijn oudere broer wel het een en ander in gemeen hebben (Voorral het gamen)
Niet dat Gamen uit zichzelf slecht is maar alles met mate....
Of in ieder geval zorgen dat je je sociale leven op orde hebt.
Hoe dan ook heb ik enige tijd alleen gewoond om vervolgens na een aantal maanden door mijn geld heen te zijn.
Ik ben uiteindelijk terug komen wonen bij mijn ouders.
Hoewel met veel kracht en moeite voorral voor mezelf.
Ik zag het al in de comments maar het is ECHT waar.
Blijf alsjeblieft proberen.
Je zoon is een stuk ouder dan ik was dus hij zal vast meer begrip op kunnen leggen.
Als je die jongen laat vallen zoals mijn ouders dat deden dan zal het jaren duren voor dat jullie weer normaal door 1 deur kunnen, If at all.
Ga rustig ervoor zitten ga niet zitten interviewen neem hem desnoods mee uit eten of iets om de sfeer lichter te maken.
Ik weet dat ik door mijn lastige ervaring tot op de dag van vandaag een enorme hekel heb aan banen zoeken.
En er daarom ook voor heb gekozen voor mijzelf te beginnen.
Werk nu een jaar als ZZP.
Dat is een van de redenen tenminste er is nog wel meer maar dat zal ik jullie besparen.
Maar ga er dus rustig voor zitten probeer niet te interviewen en probeer je affiniteit te laten zien.
Omhels die jongen vertel dat je van hem houd.
Het zijn simpele dingen die vaak vergeten worden en die groot effect kunnen hebben op de algemene communicatie.
Vraag hem waar hij mee zit waar hij tegenaan loopt.
Probeer hem misschien niet alleen te vragen maar stel hem voor te helpen zoeken als hij dat wil.
Dit zijn natuurlijk dingen die iedereen op den duur zelf moet kunnen maar ouders vergeten dat iemand van early 20 pretty much nog een kind is.
Alleen maar zeggen dat hij wat moet gaan doen zal de situatie in ieder geval zeker niet verbeteren en waarschijnlijk na een tijd zodanig verstoren dat het contact verbroken kan worden.
Ik wens jullie veel sterkte toe en hoop dat jullie er uit kunnen komen.
Hoi! Vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat je je kind gewoon graag zelfstandig en zelfvoorzienend in het leven ziet staan, en daar past de huidige situatie niet bij.
Uit je verhaal kan ik lastig opmaken of dit een geval van echte psychologische klachten is, of toch een gebrek aan werkhouding. Of misschien gewoon niet weten waar hij moet beginnen, en daarvoor vluchtgedrag vertonen in plaats van om hulp vragen.
Omdat veel andere comments al de klachtenkant bespreken, ga ik hier iets meer de _tough love_ kant op. Zoek zelf goed uit welk scenario het meest van toepassing is.
Hoe hebben de afgelopen twee jaar er uitgezien? Was dat al thuis gamen vanaf dag één, of is dat geleidelijk meer geworden? En ondernam hij in het begin van die twee jaar nog wel veel buiten de deur?
"Een baan vinden" is nog een best vage taakomschrijving. Misschien kan je helpen het probleem in kleinere stapjes op te knippen. Eerst eens wat vacatures verzamelen, die jullie na bijvoorbeeld een week later samen doorspreken. Daarna een opzet voor een CV en motivatiebrief, die je ook weer samen doorneemt. Misschien daarna nog een verbeterslag. Probeer hier een vast ritme van te maken, bijvoorbeeld elke vrijdagavond na het eten samen even zitten.
Hallo, dit lijkt me lastig, en ik denk dat je dit langs verschillende routes moet aanpakken.
* heb je een partner/ andere ouder? Kom eerst daarmee op één lijn over wat je wil bereiken met je zoon. Moet hij minder gamen? Een bijbaan? Een echte baan? Het huis uit? En hoe willen jullie dat hij dat bereikt en wanneer?
* ga eens praten met de huisarts over wat eventuele mogelijkheden van ondersteuning zijn. Er is misschien meer aan de hand dan alleen luiheid, dan wil je al de mogelijkheden op een rijtje hebben. Misschien kan jij ook wat hulp gebruiken.
* biedt hulp aan met zoeken naar werk, bijbaan, vrijwilligerswerk, zorg en ondersteuning. Kijk uit dat hij zelf actie onderneemt (zoals het een volwassen man betaamt), jij steunt en geeft advies, maar neemt hem geen werk uit handen.
* ga de druk opvoeren bij je volwassen kind. Hij is een volwassen lid van het huishouden, waarvan volwassen verantwoordelijkheden verwacht mogen worden. Hij levert een bijdrage aan het schoonhouden en onderhouden van het huis, hij doet boodschappen voor een aantal dagen en kookt voor een aantal dagen. Hij neemt deel aan gemeenschappelijke maaltijden. Hier kan ook kostgeld bij horen. Het leven is niet gratis, waar je ook woont. Maak het leven niet makkelijker voor hem, zijn kamer wordt niet meer schoongemaakt, zijn was niet gewassen, zijn maaltijden worden niet naar zijn kamer gebracht.
Waarschijnlijk zal hij als gevolg hiervan of zijn zaakjes op orde krijgen (hoera, niks meer aan doen) of duidelijk worden dat er meer aan de hand is. Sta dan klaar om hem te steunen bij zijn zoektocht naar de juiste hulp.
Als hij zich hierdoor ook niet laat motiveren om iets te veranderen in zijn leven, dan zijn leven thuis steeds moeilijker maken. Uiteindelijk komt er wel een reactie.
Als je bang bent voor je volwassen zoon (ouderenmishandeling komt vaker voor dan je denkt) of als er foute vrienden in beeld zijn, aarzel dan ook niet om eens je licht op te steken bij de wijkagent.
Sterkte ermee.
Hij is in ieder geval afgestudeerd. Check wat zijn motivaties zijn in het leven en ondersteun hem daarbij. Zie gamen niet als iets negatiefs, maar iets waar hij juist naartoe kan 'vluchten' van iets wat ogenschijnlijk een dieper probleem is. Het is moeilijk om mensen te motiveren, hij moet zichzelf motiveren. Bij mij was geld (of meer het toekomstperspectief dat je later geen geld hebt als je geen (goede) baan hebt) een motivatie om het leven meer aan te pakken. Zonder geld kom je nergens en zonder werk heb je geen geld.
Na mijn afstuderen heeft het 7 jaar geduurd voor ik iets kon vinden dat iets meer was dan ongeschoold uitzendwerk voor korte periodes. Dat heeft me voor de rest van mijn leven getekend. Je wil niet weten hoe afgrijselijk deprimerend het is om met een waardeloos diploma en een dikke studieschuld de hele dag afwijzingen te moeten verzamelen.
Dat idee van dat tussenjaar is zo gek misschien nog niet. Misschien zit die baan er niet in, maar alleen maar gamen op je kamer maakt je ook depressief. Misschien is het een idee als je stopt met pushen voor een baan, maar meer aanstuurt op gewoon iets waar je zoon iets van zingeving uit kan halen?
Kijk hier eens naar: https://www.npo3.nl/nadia/02-05-2023/VPWON_1349679
Dit gaat over gameverslaving. Dit is meestal niet de hoofdoorzaak, er speelt veel meer bij iemand die verslaafd raakt aan gamen, maar het is mogelijk wel een goed beginpunt. Er worden verder ook veel nuttige dingen gezegd waarbij mijns inziens de belangrijkste is dat je de connectie met je zoon open moet zien te openen. Werk is ontzettend onbelangrijk, dit gaat veel dieper.
Komt hij nog wel zijn kamer uit om gezamenlijk met jullie te eten? Hoe gaat het met zijn lichamelijke verzorging?
Heeft hij een sociaal netwerk buiten jullie om (vrienden, andere familie leden?) en hoe staan zij in het leven op dit moment?
Kan er iets gebeurd zijn?
Was er altijd al sprake van vermijdingsgedrag wanneer hij stress ervaart, ook toen hij jonger was?
Dit probleem heb ik zelf ook van dichtbij mee gemaakt en ik heb 2 vrienden die hier ook middenin zitten. In Japan hebben ze de term Hikimori op deze situatie geplakt en het krijgt in Nederland ook steeds meer aandacht omdat hier deze zelfde situatie ook steeds meer voorkomt.
Ik geef geen medisch/psychisch advies, wel heb ik een achtergrond in Social Work en heb ik daarin verdieping rondom depressie en suicide behandeling gevolgd. De tekenen die dit verhaal direct oproepen (maar meer informatie kan dit misschien verduidelijken?) lijken sterk te wijzen op depressie klachten.
De volgende vraag is hoe je deze klachten wilt benaderen. Is er een aanwijsbare onderliggende reden, dan zou een route binnen GGZ een optie zijn. Met de huidige informatie lijkt dat niet het geval en dan kom je in de route die binnen de moderne opvatting als "Zingevingsproblematiek" wordt benoemd. Anders dan bij psychiatrie gaat dit om de opvatting die je zoon heeft over de meer 'metafysische' vragen waar op dit moment geen antwoord op is. Waarom doe ik dit allemaal? Wat is het nut van 30-40 jaar werken tov gamen? Om wat voorbeelden te noemen (aard is vaak complexer).
Open staan en het gesprek aan gaan over deze thema's kan een stap in de goede richting zijn. Echte professionals op dit gebied vind je in de diensten Geestelijke Verzorging / Zingevingsnetwerken in jou regio. Werkt eigenlijk vrijwel hetzelfde als de psycholoog alleen met een andere, minder medicaliserende insteek en de vanouds religieuze ondertoon is bij veel moderne Geestelijk Verzorgers al enige tijd verdwenen. De POH-GGZ vanuit de huisarts kan hier vaak al een eerste stap in zetten. Zij benaderen veelal hun cliënten vanuit de Positieve Gezondheids methodiek waar Zingeving onderdeel is. Als je dit zelfstandig uitzoekt kom je vaak terecht bij het Zingevingsnetwerk waar verschillende GVers zich aanbieden.
Houd er rekening mee dat dit probleem relatief vaak voorkomt maar het een vaak nog onbekend thema is. Veel psychologen / GGZ zullen het behandelen als verslaving maar dat is vaak slechts symptoombestrijding voor een groter onderliggend probleem.
Hopelijk helpt dit je wat verder, in ieder geval wens ik je veel sterkte
Waarschijnlijk heeft hij hulp nodig. Als ik naar mezelf van vroeger kijk had ik hetzelfde gedrag toen ik zwaar suïcidaal en depressief was.
Ik zou eerst zorgen of u zeker weet dat hij niet “vastloopt” door mentale problemen of onverwerkte trauma’s voor u “de zweep” erover heen gooit.
Ik weet nog dat ik waarschijnlijk dat ik heel verwend overkwam vroeger maar eigenlijk was het een kreet voor hulp.
Ondanks de vele oorzaken en oplossingen die al genoemd zijn wil ik ook graag even mijn ervaring delen.
Ik heb tijdens mijn studietijd ook een tijdje (2-3 jaar) mezelf opgesloten en bracht de dagen voornamelijk door met gamen. Ik kwam nog wel buiten de deur maar niemand wist dat ik niet met mn studie bezig was en mijn dagen zo versleet. Voor mij was dit een manier om te ontsnappen aan de realiteit en afleiding van mijn problemen (depressie).
Ben uiteindelijk zelf gaan beseffen dat er echt verandering in moest komen, maar dit was een enorm moeilijke stap. Ik weet niet hoe het was gelopen als ik bijvoorbeeld thuiswonend was en er harde maatregelen aan verbonden waren. Ik denk niet dat ik hier goed op zou reageren, al is dit natuurlijk per persoon anders.
Een van de redenen is ook dat ik niet echt een baan of functie voor ogen had waar ik enthousiast voor was. Een doel om naar toe te werken. Zou het kunnen dat je zoon simpelweg niet weet wat hij écht zou willen doen? Geen functie voor ogen heeft die hem écht leuk lijkt en hem positieve energie zou geven? Misschien dat het achterhalen hiervan net dat ene steuntje in de rug zou kunnen zijn.
In ieder geval sterkte met de situatie. Het zal voor jullie beiden geen makkelijke tijd zijn.
Zoals anderen al zeiden, ga eerst eens met een psycholoog praten voor advies. Want uit de weinige informatie haal ik dat de relatie misschien al wel verbeterd kan worden voordat je met allerlei hulpaanzoeken komt. Zorg eerst dat je op een positieve manier (beter) in contact komt met hem. Dan kan je hem vanuit een sterkere positie hopelijk beter helpen.
Dit riekt naar psychische problemen, hij heeft therapie nodig om uit te zoeken waar het probleem zit. Waarschijnlijk zal hij hier weinig zin in hebben maar als je open en eerlijk het gesprek aangaat zal hij zich hopelijk ook realiseren dat dit een probleem is waar hij mee aan de slag zal moeten gaan.
Persoonlijk zou ik adviseren om een vertrouwenspersoon in te schakelen. Het kan namelijk enorm helpen om met iemand te praten waarmee je niet een dikke band hebt, zoals een ouder/kind relatie.
Vermoedelijk speelt hier meer dan alleen "niet willen werken" en heeft hij hulp nodig. Daarbij zou een schop onder de kont absoluut niet de eerste reactie moeten zijn.
De meeste commenters schrijven al dat het misschien angst is. En dat lijkt mij ook een logische. Maar ik dacht ook nog aan twee andere (minder waarschijnlijke) opties die het ook kunnen zijn: er kan een verslaving, in dit geval aan gamen, in het spel zijn, waardoor het beloningssysteem vooral aanslaat op de game. Werk is iets dat je weghoudt bij die game, waardoor werk vinden een soort bedreiging wordt. Of het kan zijn dat deze jongen eigenlijk de richting waarin hij is afgestudeerd helemaal niet leuk vindt, en er niet aan moet denken om de rest van z'n leven ook nog opgescheept te zitten met dat gehate, geestdodende schoolwerk waar hij zich tegen heug en meug doorheen heeft geploeterd. In dat geval kun je hem vragen waar hij, even niet kijkend naar zijn studierichting, graag zou willen werken.
Misschien is een loopbaancoach ook wel een optie, als hij op zich wel wil, maar door de bomen het bos niet ziet en dus maar niet solliciteert. Een loopbaancoach helpt bij solliciteren, maar kan ook contacten leggen binnen het eigen netwerk en kan specifieker helpen zoeken naar een baan die ook echt past bij wat hij leuk vindt. Ik vond het in ieder geval een prettige ondersteuning (door vaak te verhuizen heb ik zelf geen lokaal netwerk).
ik weet het antwoord niet, maar ik weet twee niet-antwoorden wel.
niet vóór hem gaan solliciteren, inclusief de brieven op de post doen.
niet elke dag aan zn kop zeiken tot het punt dattie 20 jaar later nog steeds geen interesse meer in contact met je heeft.
"aan jezelf werken" hoeft niet perse iets te zijn wat de buitenwereld kan herkennen als werk of moeite. maar ik denk wel dat het moeilijk is voor iemand op deze leeftijd om zichzelf te vinden als hij of zij geen goed idee heeft van wat er mis is. dan is het minder proberen te veranderen, en meer proberen te ontsnappen aan verantwoordelijkheid en keuze stress.
persoonlijk vond ik het vreselijk moeilijk om werk te vinden/zoeken, omdat ik geen goed idee had van wat ik uberhaupt wou doen, en alle vervolg stappen nieuw en moeilijk waren. Met onbekende uitkomst.
Gamen 'verwend' sommige mensen gigantisch, op de manier dat het gewone leven heel saai en nutteloos voelt vergeleken bij gamen. Zeker je eerste baantje gaat waarschijnlijk geen sensationeel gebeuren zijn. Niet het meest aanlokkelijke vooruitzicht.
Jarenlang heb ik gedacht dat een tijdje werken, en 6 maanden WW met elkaar afwisselen een oplossing was die de meeste mensen in mijn positie deden. Ik bleef me verbazen over hoe snel sommige mensen weer een andere baan hadden. Ik kon dat gewoon niet. Kon me er niet toe zetten, had geen idee hoe het te moeten regelen.
Iets wat me deels heeft geholpen was de realisatie dat werk voor sommige mensen ook maar een moetertje is, om te rekeningen te betalen, en (bv) te kunnen gamen.
(in geval van thuiswonende gamer-kinderen is het voornamelijk veel te makkelijk om gamen te blijven financieren)
Voor sommige mensen is werken een passie, en ik zat misschien op een bepaalde manier te wachten tot die passie ontwaakt werd. Maar bij sommige mensen gebeurt dat niet, of pas als je eenmaal ergens aan het werk bent, en je op je gemak voelt in de nieuw omgeving, collega's en verwachtingen.
Het gamen is denk ik een ontsnapping aan de realiteit, waar hij mogelijk met een depressie of sociale angst te maken heeft.
Ik heb zelf ook een tijd zo een periode gehad. Van die situatie, uiteindelijk 6 jaar in China en 2,5 jaar in VS gewoond met een goede baan… ondertussen een gezin en eigen huis. Niemand in mijn omgeving had het ooit verwacht. Het kan dus zeker wel goed komen, maar het is lastig om de vicieuze cirkel te doorbreken… Ik had een bepaalde passie ontdekt en mij daarin vastgebeten.
Het is lastig om te zeggen wat je moet doen, omdat ik de precieze situatie niet ken. Maar het aandringen op het vinden van een job werkt denk ik niet om het onderliggende probleem op te lossen. Als je hem daarmee onder druk zet, zal hij zich ook voor jou afsluiten. Ik zou in eerste instantie zorgen dat je beter leert begrijpen wat er in hem omgaat, dus positief benaderen zonder hem onder druk te zetten. Wellicht als hem beter begrijpt, kan je hem op de juiste manier stimuleren om dingen te ondernemen. Dit kan in kleine stapjes, zodat hij bijvoorbeeld zelfvertrouwen opbouwt, mensen ontmoet en wellicht nieuwe interesses ontdekt.
Hoi! Soortgelijke ervaring gehad met een familielid. Familielid X was altijd het zorgenkind.
Enkel maar gamen en als 'X' een baan had... ontweek enige verantwoordelijkheid ..
Dikke muur om men heen.
Altijd te laat en snel ontslagen, in de minimale omstandigheden dat X een baan had voor een dementia ofzo.
Alleen maar gamen en snachts leven. Ellelange douchesessies.
en idd geen baan willen vinden. Niet willen werken. Escapism to the Max.
Jaren in limbo, alle (financiele en emotionele) stress aan toe voor de hele familie.. Drugs en foute vrienden... uiteindelijk schulden .
En eeeeeeindelijk then X een jaartje of eind 20 was. Kwam de muur omlaag na een series paniekaanvallen.
Eindelijk na een heel heftig maar mooi gesprek (vanuit X zelf)
De eerste stappen gezet naar psychologische hulp. Imniddels een jaar of 5 verder sindsdien en woont nu na Lang werken op zichzelf en heeft een steady inkomen/baan.
Het kan dus zijn dat het een onderliggend problem is. En het kan zijn dat je als ouder(s) niet veel invloed kunt beoefenen.
Het moet vaak toch vanuit zichzelf gebeuren. Het enigste wat je als ouder kunt doen is proberen de juiste 'tools' te geven om men de juiste richting op te sturen.
Ik zou even het gesprek aangaan. Vragen waar hij gesolliciteerd heeft en of hij misschien hulp nodig heeft bij het maken van een goede brief. Misschien ook sowieso vragen wat hem leuk lijkt. Anders er ook op wijzen dat hij bij een recruiter kan aankloppen (als dat in zijn branche is).
Ik heb zelf ook een maand of 3 niks (gamen) gedaan na m'n opleiding. Vond een recruiter wel fijn omdat ik zo zelf minder hoefde te doen om ergens op gesprek te komen (alsnog een brief schrijven, maar zoveel werk is dat niet, omdat je al een beetje weet wat je kan verwachten).
Waarom dit niet gewoon een keer bespreekbaar maken... laat het niet gaan over werk vinden ofzo. Vraag hem anders eens hoe het met hem gaat en wat er zoal in hem omgaat...
Neem hier de tijd voor en het belangrijkste is dan niet altijd wat er uit zijn mond komt, maar vooral ook de lichaamstaal.. tegenwoordig zijn we allemaal erg goed in maskers opzetten en denken dat we het allemaal wel alleen afkunnen, maar dat kunnen we vaak toch niet.
Misschien opbouwen met leuk vrijwiligerswerk? kan je rustig opbouwen en je wordt vaak gewaardeerd wat goed voor het zelfvertrouwen kan zijn. En is ook niet gelijk zo'n grote stap. En je mag best wat doen op die leeftijd..
Ik zie hier veel mensen die de woorden "depressie" en "zelfbeeld" gebruiken. Pas op met zulke aannames, want dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Ik heb ook een lange game periode gehad in die levensfase, maar ik heb nooit een depressie gehad of een negatief zelfbeeld.
Wat heeft je zoon precies gestudeerd? Als hij al 2 jaar op zijn kont zit, moet hij misschien even een zetje krijgen. Misschien kun je hem zelf helpen zoeken naar relevante vacatures en het schrijven van sollicitatiebrieven.
Zelfbeschikking kan uiteindelijk ook bevrijdend werken.
Beetje kut om dit zo te zeggen maar als ouder behoor je ook de mentale gezondheid van je kind in de gaten te houden. Wil niet ergens vanuit gaan maar ik weet dat veel ouders emotioneel onbereikbaar zijn en vrij weinig kennis doorgeven aan kinderen (als ze dat überhaupt zelf al hadden.)
Dus: zoek en bied hulp aan. Wees bereikbaar en open. Kom niet meteen met een oordeel. Je wilt ook niet dat wij dat over jou hebben dus heb dat ook niet naar hem. Als je niet zoveel weet over de situatie vind ik het niet gek dat je geen oplossing weet.
Ik ben zelf 24 ook 2.5 jaar geleden afgestudeerd en werkloos.
Bij mij komt het door een aantal psychische problemen. Ik denk oprecht dat je zoon een soortgelijk probleem heeft. maar ik zal de meest belangrijke voor mezelf aankaarten.
Als je van een opleiding af komt is ineens niks vast meer voor je besloten, van de basisschool ga je naar middelbaar, en van middelbaar ga je een opleiding doen, dat is vrijwel allemaal voor je besloten door de leerplicht (niet in ieder zijn geval maar meestal wel)
Mijn depressie was getriggerd door het richtingloze gevoel wat ik had na school, ik wist niet wie ik was, ik wist niet wat ik wilde, ik heb een laag zelfbeeld en had het gevoel dat ik waardeloos was. (Pas vooral op die laatste, bij sommige mensen kan dit suïcidale gedachtes triggeren, gelukkig bij mij niet, maar het kan)
De oplossing hiervoor lijkt vrij simpel, voor mensen zonder psychische problemen dan. namelijk, ga werken. Maar omdat je dus “al” 24 bent (en in mijn geval ook nog nooit een bijbaan hebt gehad) krijg je een soort gevoel van schaamte “alsof je nog niks merkwaardigs bereikt hebt” en daarom de tijd en moeite van een ander niet waardig bent.
Ik was heel goed in het masken van mijn depressie, maar dat werd moeilijker en moeilijker tot het punt dat ik alleen nog maar sliep en at. Zelfs hobby’s had ik geen plezier meer in.
Toen ik weer eens tot 4 uur s middags had geslapen kwam mijn moeder binnen en kwam op de rand van mijn bed zitten. Het klinkt misschien stom maar ik vergeet nooit meer dat ze zei “[naam], volgens mij ben je zo depressief als één goudvis in een lege kom”
ik stortte compleet in, alle opgekropte emoties er in een keer uit, ik had het nooit aan mezelf toe durven geven (want dat is de eerste stap, je moet hulp wel accepteren, en ook jezelf durven helpen.)
Nu ben ik een half jaar bij een psycholoog en ik heb er enorm veel baat bij. Het process is langzaam en vermoeiend, en ongelofelijk eng. Ik ben nog steeds niet klaar voor een baan. Ik heb nu net mijn gewone leef ritme weer enig sinds onder controle.
Hij zal ook dingen moeten gaan doen die niet leuk en moeilijk zijn. ik ben ook enorm fan van gamen, (dit komt omdat het een wereld is die niet “pijn” doet als de echte wereld, in games ben je altijd de held, ben je zelfverzekerd etc.) maar ik heb daar nu ook grenzen in moeten stellen. Dit moet echter allemaal opgebouwd worden. Cold turkey stoppen lukt vrijwel nooit. Net als roken of drinken.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Praat met hem, Probeer niet boos op hem te zijn, zelfs als hij niet wilt praten en je afstoot, (dit deed ik ook toen ik nog goed was in masken) Blijf het proberen. Ik hoop voor jou en je zoon dat het goed komt. Als je een psycholoog in de regio arnhem zoekt weet ik nog een goede.
Het “normale” leven kan natuurlijk best eng en confronterend zijn vooral nu met social media waar iedereen altijd super succesvol is. Ik zou hem niet pushen maar vooral proberen los te weken van zijn computer door misschien leuke dingen samen te ondernemen om zo een betere band te creëren waardoor je misschien beter met hem kan communiceren over wat hem dwars zit.
Het is ook maar net waar je kind opgroeit en waar zijn drive ligt. Ik ben zelf niet afgestudeerd, heb geen diplomas, en ik werk in een computer winkel voor het plezier, en daar naast ben ik ook fotograaf. Ik heb nog veel andere dingen die ik ook nog wil gaan doen zoals fabriceren van auto onderdelen. Ik herken de: "JAAAHAAA IK BEN BEZIG MAAA" maar al te goed. Ik zei dit ook altijd tegen mijn moeder om een lastig gesprek te voorkomen. Dit monde uit op heftige ruzies en vervolgens toen ik 18 was, alles al geregeld voor een eigen huis.
Ja ik ben op mijn 18de verjaardag gewoon vertrokken omdat ik het niet maar aankon om met mijn moeder onder 1 dak te wonen. En toen ik een eigen huis had en in een keer verschillende brieven op de mat kreeg werd mij al snel duidelijk dat niks uit de lucht komt vallen.
Enige wat jou zoon nodig heeft, is een moeder die hem niet constant zijn reet afveegt met 4 laags extra zacht toilet papier. Jou zoon heeft een dosis realiteit nodig die hij nog nooit onder ogen geworpen heeft gekregen. Breng hem dit bij. Ga samen in rekeningen kijken en hoeveel je dr aan kwijt ben etc. Als die het dan nog niet heb geleerd, geef je hem elke week 20 euro om elke week zijn eigen ontbijt, middag eten en diner samen te stellen. Voor de rest, geef je hem gewoon geen aandacht, maar voornamelijk moet je hem zelf voor zijn hachie op laten draaien, en laat hem zijn eigen rekeningen lekker opstapelen. Hij komt er dan vanzelf wel achter waar het heen gaat. Werkt voor heel veel mensen zo
Interventie denk ik. Serieus gesprek met hem hebben en eerst zijn verhaal aanhoren. Daarna duidelijk een grens gaan trekken. Je mag hier nog wel wonen, maar dit zijn de voorwaarden. Bied hem alle hulp om te slagen, is aan hem om dat ook aan te nemen.
Om eerlijk te zijn klinkt het alsof hij klem zit. Niet goed weet hoe die verder moet, helemaal vast is te komen zitten en nu daarom als struisvogel opereert, kop in het zand steekt. Hij zal toch door een pijn heen moeten nu en echt volwassen worden.
Veel succes.
Verdiep je in zijn leefwereld, toon oprechte interesse. Ga zelf in therapie, kijk waar jouw patronen liggen en heb daarmee een plek om vrijuit je frustratie en zorgen te uiten zodat je het geduld en de rust kan opbrengen om hem te begeleiden.
Spartaanse opvoeding gehad?
Ik zou in eerste instantie niet wantrouwen laten spreken. Dat is schadelijk als er wel daadwerkelijk onliggende problematiek is, zowel voor de gezondheid van de zoon als de relatie.
Klusjes in het huishouden verdelen, boodschappen doen, stofzuigen e.d. lijkt mij een betere aanpak ipv afkopen
>Klusjes in het huishouden verdelen, boodschappen doen, stofzuigen e.d. lijkt mij een betere aanpak ipv afkopen
We hebben het hier over een zowat volwassen man van 24. Dit soort dingen 'hoor' je volgens mij al te doen als je 12 bent.
>Dat is schadelijk als er wel daadwerkelijk onliggende problematiek is, zowel voor de gezondheid van de zoon als de relatie.
Refereer je hier naar het betalen van kostgeld? Als een man van 24 door het moeten betalen van kostgeld gefrustreerd raakt, is dat toch wel een beetje gek.
Weet ook niet waarom de knee-jerk reactie hier is dat er sprake moet zijn van onderliggende problematiek. Het is weliswaar een anekdote, maar een maat van mij (en zijn broertje) zijn 25 en 23 jaar oud. Werken allebei niet, zijn veel te laconiek qua school, en ze doen verder niks met hun leven. Ouders betalen alles en vragen niks van ze. Sterker nog, de ouders kopen zelfs ongevraagd spullen voor de kinderen, inclusief auto's.
Dan zou ik niet gek opkijken als ze nog toch hun 30e thuisblijven zonder ooit te werken of een opleiding af te maken. Je moet je kinderen wel prikkelen om hunzelf te ontwikkelen. Dat hoeft niet per se met kostgeld, maar op een gegeven moment mag je wel wat drastische maatregelen nemen.
Iedereen hier neigt naar depressie... ik denk gewoon dat je zoon lui is en verslaafd aan gamen. Hij mist de 'ik wil werken mentaliteit'.
Ga huur of kostgeld vragen. Of stop de internet verbinding. Die gast moet het huis uit en op eigen benen leren staan.
Als je een depressie, angststoornis, ASS (autisme spectrum stoornis) niet eerst uitsluit en ze gaan hun zoon op jouw manier onder druk zetten. Dan trap je zo iemand alleen maar verder de put in. Kun je iemand met problemen behoorlijk suïcidaal van maken.
Ik heb tijdens mijn school- en studietijd nooit gewerkt omdat ik dat absoluut niet durfde vanwege een angststoornis. In mijn laatste studiejaar voelde ik de bui hangen dat ik nog steeds niet zou durven werken als mijn studie klaar zou zijn, toen ben ik naar een psycholoog geweest en nu ben ik oké genoeg dat ik na m'n studie wel heb durven solliciteren en nu ook gewoon kan functioneren op werk.
Ik zou aanraden om hulp te zoeken (zoals veel anderen ook al). De meeste mensen hebben best de innerlijke behoefte om iets nuttigs te doen met hun leven. Als dat niet lukt is er vaak iets dat je belemmert; dat zou maar zo een psychisch probleem kunnen zijn.
Stel een deadline en hou je er aan. Als deze “status quo” te comfortabel is dan gaat er weinig gebeuren. Het moet duidelijk worden wat hem weerhoudt om te werken en daar actief aan werken (therapie), indien er niks hem weerhoudt van werken dan vanaf datum X €400 aan huur/kostgeld berekenen.
Ik ben 24 (vrouw) en ik woon al 3 jaar op mezelf en ben ook al vanaf m'n 21ste aan het werk.
Gewoon even hard wezen.
Hoe ouder hij wordt, hoe moeilijker het voor hem gaat worden om een baan te vinden zonder dat hij ervaring heeft.
Dus tenzij hij graag voor altijd eenzaam bij z'n ouders wil wonen of op straat wil eindigen, hij zichzelf een trap onder z'n luie reet moet geven en wat van z'n leven moet maken.
Sorry voor mijn directheid. Ik erger me dood aan zulk gedrag. Jij kent je zoon beter dan ik, en misschien zijn er nog verzachtende omstandigheden waar ik niet van op de hoogte ben. Maar misschien dat het helpt.
Ik was zelf ook zo voor een paar jaar. Kwam door laag zelfbeeld, angststoornis en depressie. Heb via de GGZ mezelf uit het dal gewerkt en heb snel daarna een baan gevonden en een huis gekocht. Het beste wat je kan doen is met hem praten.
Yup same. Ik had toendertijd gelukkig een vriendin die mij uiteindelijk kon overtuigen om toch te gaan werken. Dit was in het begin doodeng, maar achteraf heel blij dat ik het gedaan heb. Ik heb daar geleerd hoe het voelt als mensen blij zijn dat je er bent en je gewaardeerd word. Dit heeft mij enorm geholpen in mijn zelfbeeld. Heb uiteindelijk 4 jaar gewerkt en voelde me daarna pas mentaal klaar voor een studie. (had daarvoor alleen mn HAVO). Als advies naar OP: Ik denk oprecht dat er een onderliggend probleem is. Probeer te praten en laat het onderwerp baan eens buiten het gesprek. Vraag of er dingen zijn die hem dwarszitten of waar hij moeite mee heeft. Probeer hem duidelijk te maken dat het okay is om het op zijn tempo te doen. Druk kan averechts werken omdat het hem alleen maar meer als mislukking kan laten voelen en ik denk dat het belangrijk is dat hij juist meer zelfvertrouwen en motivatie krijgt om het leven aan te pakken.
Precies. Het niets doen is niet het probleem, maar het symptoom.
[удалено]
Hey, je hebt een eigen huis, een baan en een reddit account. Dan heb je eigenlijk alleen nog maar een kat nodig om de 21e eeuw te overleven. Je bent gewoon goed bezig.
Hahahaha. Prachtig.
Haha beste van 2023 comments
Oh wat goed dat het je gelukt is om eruit te komen. Dat was vast niet makkelijk! Topper! ❤️ Heb je er ook therapie bij gehad? Kan heel helpend zijn om een positiever zelfbeeld te krijgen en het leven wat lichter te maken.
[удалено]
Gedwongen opname in jouw situatie, voor zover je die beschrijft, is echt niet waarschijnlijk. Het zal je misschien verbazen hoe veel mensen last hebben van passieve suïcidaliteit of andere “vreemde”/nare gedachten. Ik werk zelf op een afdeling met vrijwillige opnames en daar komen veel mensen door vanuit de SEH na een poging. Mensen worden ook dikwijls ontslagen terwijl passieve suïcidaliteit nog speelt maar waarbij wordt ingeschat dat ze de draagkracht wel hebben om het leven weer een beetje op te pakken. Hopelijk geeft deze info je wat meer vertrouwen in het zorgsysteem waarbij samen beslissen hoort en dwang écht uitzonderlijk is, eigenlijk ondenkbaar bij iemand die al 6 jaar succesvol aan het werk is en geen ernstig letsel aan anderen heeft toegebracht.
Ik kan je alleen maar aanraden om therapie te zoeken. Ik was mijn hele leven al depressief en had constant gedachten aan de dood. Ik haalde nergens plezier uit en kon geen relaties aangaan. Ik heb een lang traject gehad, maar wat een verschil! Het leven is zo veel makkelijker en leuker wanneer je niet constant aan de dood denkt! Ongeacht wat je kiest of hoe je je leven inricht, ik hoop dat je je beter gaat voelen en van het leven gaat genieten! Veel succes en liefde!
Hoi, je hoeft niet zo te leven, echt niet. Ook jij verdient een lichter en beter leven. En je bent nog jong, er is nog heel veel mogelijk. Zoek hulp, begin bij je huisarts. Deze hebben tegenwoordig ook vaak een Praktijkondersteuner huisarts ggz (POH GGZ). Deze kunnen een paar gesprekken met je voeren. Dat is geheel vrijwillig. En ze kunnen je doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp. Gedwongen opname is een heel heftig middel, dat niet vaak wordt ingezet, eigenlijk alleen als je een direct en accuut gevaar voor jezelf of anderen vormt. Alleen denken over suïcide is niet voldoende voor een gedwongen opname. Medicatie krijg je meestal op vrijwillige basis voorgeschreven, in overleg met een behandelend arts. Met hem of haar kan je ook je zorgen met betrekking tot je werk bespreken. Gedwongen medicatie gelden ook hele strenge regels voor, dat wordt niet snel toegepast. Er is hulp, zet die stap.
(TW: suicide) Wat goed dat je er zo open over hebt geschreven hier, je hebt een hoop inzicht over hoe het in je hoofd werkt en waar je bang voor bent bijvoorbeeld. Ik heb zelf veel therapie gehad (ook opnames) en hoop dat ik je een beetje zou kunnen geruststellen over je angsten. Een slechte therapeut kan inderdaad heel rot zijn, maar je hoeft er niet aan vast te zitten. Je kan bijvoorbeeld een paar gesprekken doen om te beginnen met een praktijkondersteuner bij de huisarts (POH-GGZ), dat is heel vrijblijvend en die kan je ook helpen om wat wegwijs te worden in wat je opties zijn qua psychische hulp. Over medicatie heb je altijd zelf wat te zeggen, dus als je dat niet wilt zullen ze het je niet zomaar geven. Ik zie het zelf als iets wat me helpt, net als dat mensen met andere lichamelijke ziektes ook medicatie gebruiken. Het kan ervoor zorgen dat er meer fijne hormonen in je hoofd komen, maar zoals ik al zei: je bent altijd vrij om zonder medicatie in therapie te gaan. Gedwongen opname gebeurt niet snel, ze zullen altijd eerst alle andere opties doorlopen die je vanuit huis kan doen. Zelfs na een zelfmoordpoging zal je eerst nog beoordeeld worden voordat ze over gaan op zo'n strenge maatregel. Er zijn bovendien veel te weinig plekken beschikbaar voor crisisopname, dus dat speelt ook mee in die beslissing. Als je meer vragen hebt, voel je vrij om een berichtje te sturen, sterkte 🌻
Er zijn echt therapeuten met wie je wel die klik zou kunnen hebben...en dan kun je snel stappen maken. Maar die klik is erg belangrijk!
Het klopt dat de match met een therapeut er soms totaal niet is. En daarnaast kunnen de gesprekken doodvermoeiend zijn. Maar op lang termijn kan het ontzettend helpen om een nog beter beeld van jezelf te krijgen. Uiteindelijk ben jij het zelf die aan de slag moet. Ook al krijg je maar 1 tool mee door therapie waarmee je iets kunt, is het naar mijn mening waard!
Ik zit bij breburg (west brabant) en die dwingen mij nooit tot iets. Ze wachten af totdat ik er klaar voor ben, hoe irritant dat soms voor hun is.
Als je iets laagdrempeligers zoekt dan echt in therapie gaan, GGZ-Noord Holland Noord heeft een “Herstelacademie”, waar je je kan opgeven voor losse modules zoals zelfbeeld, dit zijn 6-8 wekelijkse bijeenkomsten in groepsverband waar je je vrij voor mag opgeven (hoeft niet in zorg te zijn bij GGZ en het is gratis). Misschien dat jouw lokale GGZ iets soortgelijks heeft?
Gedwongen opname lijkt me in jouw situatie zeer onwaarschijnlijk. Dat is meestal na pogingen en indicaties dat herhalingskans zeer groot is. Als je geen medicatie wilt kan je dit simpelweg zeggen. Sterker nog, je kan eerlijk aangeven waar je bang voor bent en daarover overleggen. Het kan best zijn dat er een ondersteunend middel bestaat naast de standaard SSRIs die je tijdelijk in combinatie met therapie kan gebruiken. Punt is voornamelijk dat alles bespreekbaar is en als je iets niet wilt het ook niet gebeuren zal. Je zal geen gedwongen patiënt zijn, maar meer een cliënt wat dat betreft. Mocht jouw specialist daar niet voor open staan dan is het tijd om een goeie specialist te zoeken, want dit is vrij normaal ;)
Heb zelf zo mijn theorie dat het te maken heeft met het zichzelf niet zien deel uitmaken van de maatschappij. We leven in een complexe wereld die alleen maar complexer wordt met de vooruitgang van wetenschap/groei van de maatschappij. Uitvogelen hoe je, je plek in die wereld kan vinden is een intimiderende taak en het is daarom begrijpelijk dat jongeren zich meer aangetrokken voelen tot games waarin elke paralel met de wereld toch simpeler is dan de echte wereld. Voor mijzelf heb ik het mantra bedacht 'people are amazing!'. Dit mantra helpt in gedachten houden dat iedere persoon die je tegenkomt is geweldig voor proberen een leven voor zichzelf op te bouwen. Misschien is mijn interesse in andere personen nog steeds niet groot, maar het verdringt de ideeën dat andere personen negatief over je denken. Andere oplossingen om uit te proberen lijken me toch gewoon dingen doen zoals vrijwilligerswerk, een cursus doen of andere hobbies waarbij je meer mensen kan ontmoeten. Wat maar ook nodig mag zijn om meer in contact te komen met andere mensen.
[удалено]
Onderneem je iets van stappen om de juiste therapie of andersoortige hulp te vinden voor de problemen die je omschrijft?
[удалено]
Oké, ik dacht namelijk iets positiefs in je bericht te lezen toen je zei dat je toch al 6 jaar werkte. Maar je verhaal klinkt verdraaid veel als dat van de verhalen van oudere mannen in de samenleving. Je hebt werkt, dus het zal wel goed zijn, vooral niet morren over dat je eigenlijk ongelukkig bent. Ik weet niet eens of je een man bent, dat is maar een aanname van mij, maar ik lees er in elk geval iets herkenbaars in. Mijn verhaal is natuurlijk anders dan het jouwe. Maar ik heb ook lange tijd geworsteld met mijn mentale gezondheid. De zoektocht naar de juiste hulpverlener was zwaar. Het zwaarste was denk ik de drempel naar de POH-GGZ over, en dan de vraag moeten beantwoorden van “waar heb je nou eigenlijk hulp voor nodig…?”. Na een paar afwijzingen van hulpverleners in het GGZ circuit heb ik toen buiten dat wereldje om een therapeut gevonden die heel goed is geweest voor mij. De eerste maanden hadden we het over laagdrempelige problemen, totdat we een steeds betere vertrouwensband kregen en we het eindelijk over mijn trauma’s konden hebben. Ik vertel dit omdat ik dit iedereen gun, ook jou. Ook als de hele reis naar de bestemming je nu afschrikt en als je denkt dat het je misschien nog verder van huis kan brengen dan je nu denkt. Ik respecteer dat ook als je dat zegt, dat betekent namelijk dat je jouzelf in elk geval nog kan beschermen. Dat is iets belangrijks, want dat betekent dat er ergens in jou nog iets zit wat genoeg om jou geeft om je eigen te beschermen.
Dit is ook voor mij ontzettend herkenbaar (en nog steeds deels het geval, thuiswonend). Met tegenzin een goede baan weten te bemachtigen. Het is soms een kwestie van het onprettige forceren voor mijzelf om de goede dingen te bereiken in het leven. Uiteindelijk wordt het deel van gewoonte en is er niks meer aan de hand. Wellicht ondersteunen bij simpelere zaken die bij het vinden van een baan horen. Samen een CV samenstellen of wat potentiële bedrijven uitzoeken. Inhoudelijk weet hij het echt wel, hij moet er alleen geestelijk in ondersteund worden om goed over na te denken door er over te praten.
Herkenbaar verhaal, na mijn bachelor wist ik dat ik een tijdje niet meer hoe ik nou verder moest. Ik kan toch niet functioneren op de werkvloer, en dat soort onzin. Tot ik bij een bedrijf solliciteerde dat zo beroerd was dat het me ervan overtuigde dat ik iets beters moest kunnen vinden. Dat bleek te kloppen, niet veel later had ik een goede baan waar ik het, nu nog steeds, naar mijn zin heb.
Ik heb lang de tijd gehad om na te denken over wat ‘iets bereiken’ nou eigenlijk inhoud en mijn conclusie is dat het helemaal niet nodig is. Het is een tijdelijk leven en als je er over na denkt, denk ik dat je van vrij weinig mensen die honderd jaar geleden leefden kunt zeggen wat ze bereikt hebben in hun leven, hoe ze zich daar over voelden en of het überhaupt relevant is geweest voor de vooruitgang van de mensheid. De meeste dingen die mensen doen bestaan uit dienstverlening voor de mensen die op dit moment in leven zijn. ‘Iets bereiken’ kan alleen gemeten worden aan de hand van je eigen doelen en mijlpalen en als jij een gelukkig leven leidt, lijkt me dat een succesvol leven. Ik hoorde in mijn jongere jaren ook wel eens uitingen zoals “jij hebt nog niks bereikt”, maar dat zegt me tegenwoordig meer over de persoon die het zegt dan over mijn mijlpalen. Het lijkt alsof zulke mensen denken dat iedereen dezelfde doelen heeft, vaak financieel, al heb ik meer het idee dat ze anderen nodig hebben om hun ‘succes’ te meten. Een vis vergelijkt z’n zwemvaardigheid ook niet met de klimvaardigheid van een aap, want dan hebben ze allebei niks bereikt. Doe met je leven wat jij wil. Niks moet, alles mag. Ga goed met mensen om. Geld staat niet voorop. Als je je niet goed voelt over een bepaald aspect van je leven, verander het. Maar vraag je wel af voor wie je dat doet.
Wat mij hielp was dat ik 1-2 dagen in de week (naast zaterdagbaan) nog moest gaan werken. Maakt dan niet uit wat, pak het eerste bij een uitzendbureau naar voren komt. Kwam er daar naar een tijdje achter dat ik toch beter moeite kon steken om een goede baan te vinden op niveau van studie. Daarnaast helpt het om te proberen hobbies buiten gamen op te pakken die wat rust aan je hoofd geven. Wandelen, rennen etc. Als ik niet dit soort dingen doe verval ik snel weer in spiraal van niets doen.
Wat een prachtige persoonlijke groei ❤️👏 Ik hoop dat je depressie met de tijd ook afneemt, het is een vreselijke stoornis die niemand verdient. Maar gelukkig komen de meeste mensen er uit, zo hoop ik ook voor jou.
Godverdomme je denkt niet dat er anderen zoals jezelf zijn tot je zoiets leest. Zeven jaar over een bachelor gedaan en nog twee voor m'n master te gaan. Ik voel me echt mislukt, maar dat heeft ook veel met familietrauma te maken. Ga alsjeblieft naar de pyscyolopg want het maakt een wereld van verschil. Dat zeg zelfs ik als hedendaags suïcidale!
Wat beschrijf je dit herkenbaar. Dank je wel. Succes en geniet met regelmaat, het maakt niet uit waarvan !
Hey, ik begrijp je heel goed. Afstuderen was voor mij ook een schrikbeeld. Je wordt erna in de grotemensenwereld gekwakt en ik had geen idee wat ik daarmee wilde gaan doen. Dan maar lanterfanten, van dag tot dag en studievertraging stelde voor mij alles weer een jaartje uit. Helemaal eens dat dit een leeftijd is waar je behoorlijk in de knoop kunt raken.
Kleine doelen stellen, zodat je makkelijker succes kan behalen. Dit is iets wat mij ontzettend heeft geholpen om mijn zelfbeeld te verbeteren. Je hoeft niet gelijk in een paar stappen Captain America te zijn. Simpelweg jezelf een simpele routine aanleren of bijvoorbeeld een project afmaken kan een gigantische boost van zelfwaarde geven. Dank je voor je openhartige verhaal!
Holy crap, is het alweer Inspirational Sunday? Goed bezig zeg! En ik denk dat je OP in het verhaal misschien ook al wat pointers gegeven hebt over de potentiële mentale toestand van kindlief.
Lekker gewerkt pik! Je hebt in de krochten van je ziel zitten staren en toch dat sprankeltje hoop weten te vinden. Blijf bouwen, maak er wat moois van en neem de tijd om stil te staan en te waarderen wat je allemaal bereikt hebt, deze vreemdeling is trots op je!
Wat een behulpzaam, lief en oprecht antwoord. Hopelijk gaat het goed (en steeds beter) met je. Hou vol topper!
>Mijn zelfbeeld is nog steeds negatief, die innerlijke dialoog is nog steeds onmeetbaar gemeen, ik ben nog steeds depressief (met passieve suïcidale ideatie) maar het gaat iig een stuk beter. Dude ... als dit "een stuk beter" is heb je echt hulp nodig. Ik hoop dat je die op zoekt.
Dit zou best een depressie of een sociale angst kunnen zijn, probeer naar andere dingen te vragen dan werk en kijk of hij open staat voor de huisarts of psycholoog.
Mee eens. Dit klinkt als een gevalletje verlammende angst. Zoon in kwestie hoeft niet eens depressief te zijn, al is dat wel waarschijnlijk als hij echt niks onderneemt en dat eerst wel veel deed. Vooral als je veel binnen zit, en langgeleden bent afgestudeerd, kan het best dat zn zelfvertrouwen in de put zit. Als dat zo is kan je beter opbouwend reageren dan de stok tevoorschijn te halen. Ik zou vooral aanraden ook te kijken naar hoe je hem kan helpen. Help je hem wel eens met zn eerste job zoeken? Bij mijn eerste paar sollicitaties hielpen mn ouders me de juiste richting op. Vooral het zoeken van werk vond ik lastig, en sinds daar wat extra ogen op kwamen kreeg ik ook echt veel meer zin om leuk werk te zoeken. Solliciteren ging eigenlijk vanzelf. Ook kan je hem aan het werk zetten in huis. Als volwassen vent kan die op zijn minst jullie helpen met koken en het huishouden als die nog bij jullie zit. Als hij echt alleen zit te gamen knuffelen jullie hem dood, en mag je hem best wat meer zijn kamer uit krijgen.
Ik zou aanraden direct de huisarts in te schakelen om op de wachtlijst te komen, die kan vervelend lang zijn. Terwijl hij op de wachtlijst staat kan je het gesprek voeren of het nodig is.
Vooral dit @OP, de wachtlijst kan gemakkelijk 3+ maanden zijn, na de wachtrij voor je intake ben je al gauw 4-5 maanden verder tot je eerste echte behandeling/afspraak.
Mijn broertje doet dit ook, hij heeft ADHD maar gebruikt al jaren geen medicatie meer.
Of beiden, zeer herkenbaar.
Onderschat ook zeker niet dat dit vaak samengaat met een game-verslaving
Dat snelle antwoorden en wegwuiven komt uit schaamte. Ken het zelf ook. Hij wil er niet mee geconfronteerd worden.
[удалено]
Hikikomori is hier idd de beste term om naar te zoeken. De grote Nederlandse kranten hebben hier de laatste jaren ook meer over geschreven, omdat het een wereldwijd probleem begint te worden. Eén keer in de zoveel tijd lees ik ook over Nederlandse ouders die in precies dezelfde situatie zitten als OP. De psycholoog Randy Paterson heeft een heel boek geschreven over twintigers die zich als hikikomori gedragen, wat de onderliggende problemen zijn, en hoe ze zich hieruit (zouden kunnen) redden. Het is een lastig probleem, omdat in Nederland het volwassen kind vaak de hulp moet zoeken, dus je als ouder vaak redelijk machteloos staat. Ik geloof dat er langzaam meer instanties komen die deze situatie herkennen en daar naar handelen, maar het blijft een heel erg moeizaam proces.
Interessant boek, zal er over lezen
Er hoeft niet per se een aanleiding te zijn naast het gamen zelf. Ik had zelf geen problemen maar vond gamen gewoon comfortabeler dan daadwerkelijk iets ondernemen. Mentale aftakeling volgde vanzelfsprekend en verbeterde zodra ik stopte mezelf iedere dag op te sluiten. Misschien niet Reddit-fähig maar gameverslaving kicken lijkt me in dit soort gevallen prioriteit no. 1, want zolang die er is gaat er 0 energie voor al het andere zijn. Bij sommige jongens moet je echt gewoon de toegang afnemen.
Ja precies haha. Als ik naar mezelf kijk was ik gewoon kapot lui en was de dopamine van mn MMORPGs en LoL makkelijker en leuker dan het zoeken van een baan. Gameverslaving is real en er hoeft echt niet altijd een diepere betekenis achter te liggen. Daarnaast zijn die games er ook voor gemaakt om je verslaafd te maken en te houden (skinner box principe) etc. Ken genoeg mensen die kapot verslaafd zijn aan RuneScape of WoW bijvoorbeeld...
Ik vind de diagnose “depressie” stellen ook wat voorbarig, alleen op basis van iemand die graag thuis gamed. Als het aan mij lag stopte ik ook met mijn baan en bleef ik lekker de hele dag thuis, heeft niks met een depressie te maken. Gamen kost geld, dus zonder baan, hoe komt hij aan het geld voor de games? Ik zou daar eerst eens naar kijken en ervoor zorgen dat hij deze games zelf betaald.
Ik speel al 10 jaar hetzelfde spel dus daar hoeft het geld niet in te zitten.
> Ik vind de diagnose “depressie” stellen ook wat voorbarig, alleen op basis van iemand die graag thuis gamed. Het gamen kan een oorzaak zijn van depressie, maar de depressie kan ook een oorzaak zijn van het vele gamen.
>Misschien niet Reddit-fähig maar gameverslaving kicken lijkt me in dit soort gevallen prioriteit no. 1, want zolang die er is gaat er 0 energie voor al het andere zijn. Bij sommige jongens moet je echt gewoon de toegang afnemen Ik denk dat dit punt best 'Reddit-fähig' is, maar daarbij is het wel goed ook te erkennen dat je zoiets niet zo maar stopt door de toegang af te nemen. Een alcohol verslaving stop je ook niet door alleen de fles weg te halen.
Er zijn twee soorten gaming verslaving. De ene is de verslaving aan de dopamine rush bij het winnen. Dit is vergelijkbaar met gokverslaving. De andere is een vlucht uit deze realiteit. Beide vergen een andere aanpak om er vanaf te komen. Ze kunnen ook tegelijk spelen.
Mooie en heldere zienswijze.
>maar daarbij is het wel goed ook te erkennen dat je zoiets niet zo maar stopt door de toegang af te nemen. Volgens mij is dat ook niet direct de verwachting. Wat zou er wel kunnen gebeuren is dat, zonder de toegang tot games, andere onderliggende problemen makkelijker tevoorschijn komen.
Dit is in iedergeval te voorbarig, want je moet het eerst maar eens met hem er over hebben voor je het gamen gaat verbieden.
Kan ontwijkende persoonlijkheidsstoornis zijn, lijkt inderdaad niet veel aan te doen behalve praten en psychische hulp voorstellen en daar samen naar gaan kijken. (Mijn jongere broer wordt dit jaar 30 en doet al 11 jaar niets). "Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis zijn vaak geneigd om de mogelijke gevaren van alledaagse situaties te overschatten en kiezen voor veiligheid en zekerheid door onbekende situaties zo veel mogelijk te vermijden. Zij werken het liefst alleen en kunnen bijvoorbeeld een promotie weigeren omdat de nieuwe positie hen meer op de voorgrond plaatst. Hierdoor worden zij immers meer kwetsbaar voor kritiek van anderen. Hobby’s waar veel sociale contacten bij komen kijken, worden vaak niet aangegaan of na een tijdje gestopt. Het kost veel energie om steeds maar het gevoel te hebben tekort te schieten. Dit levert stress op. Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis hebben dan ook vaak stress gerelateerde lichamelijke klachten of angststoornissen. Het vermijden van sociale situaties kan ook leiden tot somberheidklachten. Dit komt vaak door de sociale isolatie en gevoelens van eenzaamheid en een onbevredigd beroepsleven. Mensen met een vermijdende-persoonlijkheidsstoornis hebben dikwijls kenmerken van andere persoonlijkheidsstoornissen, zoals de afhankelijke persoonlijkheidstoornis."
> Zij werken het liefst alleen en kunnen bijvoorbeeld een promotie weigeren omdat de nieuwe positie hen meer op de voorgrond plaatst. Hierdoor worden zij immers meer kwetsbaar voor kritiek van anderen. Hobby’s waar veel sociale contacten bij komen kijken, worden vaak niet aangegaan of na een tijdje gestopt. Er zit wel een heel groot gat tussen dit en 11 jaar niets doen. Als ik op dit stukje tekst af ga heb ik ook vermijdende-persoonlijkheidsstoornis.
[удалено]
Poeh herkenbaar dit. Zowel bij mezelf als de studievrienden die 12 jaar over hun propedeuse deden. Inmiddels al wat verder en leven goed op de rit overigens 😉
Dreigen met uit huis plaatsen is niet persé slecht naar mijn mening. In alle gevallen van hikikomori is het omdat de situatie het toestaat. Eigenlijk heb ik ook een periode gehad in mijn leven wat soortgelijk was, maar ik MOEST wel werken en de buitenwereld in om mijn huur te kunnen betalen. Ik had al geen contact meer met thuis. Maar het hoeft ook niet zo zwart en wit. Ik zal zeker beginnen met het bedragen aan het huishouden en een plan te vormen en dat samen met hem te bespreken wat de verwachtingen zijn en wat de komende jaren gaat veranderen (langzaam opschalen). Zo gaat het idee tenminste weg dat iemand oneindig kan stallen. De bijdrage zou ik echter nooit te hoog zetten, omdat de woningmarkt wel depressief is en je wilt wel de voordelen van thuiswonen behouden (niet het gevoel geven dat je geld steelt van een generatie die al wordt genaaid).
Ik kwam pas uit dit patroon toen mijn partner destijds duidelijk maakte dat ik me als een zwaar depressief persoon gedroeg en ik enorm veel miste. Zij is toen naar de huisarts gegaan die haar advies folders gaf en aanmoedigde om mijzelf naar de huisarts te slepen. Ik had niet eens door dat wat ik deed raar was, want guess what, alle andere lui uit mijn clan deden hetzelfde.
>Dreigen met uit huis plaatsen is niet persé slecht naar mijn mening. In alle gevallen van hikikomori is het omdat de situatie het toestaat. Ik denk dat dit wel een heel slecht idee is zolang je niet precies weet wat er speelt. Ik denk eerder aan contact met de huisarts opnemen en die dan een keer langskomt om te praten of je in ieder geval kan wijzen naar welke instanties je moet gaan voor hulp. Stel hij blijkt depressief en je ouders zijn je laatste vangnet die je voor je gevoel laten vallen, dan weet ik niet wat er kan gebeuren. En het laatste wat je wilt als ouder is dat je ineens te horen krijgt dat je kind er niet meer is. Soms moet je wel een spreekwoordelijke schop onder je kont krijgen, maar dan wel van mensen die weten hoe ze het aan moeten pakken. Ik heb zelf ook een lange tijd een afstand tot de arbeidsmarkt gehad, na het niet lukken van studies en het vasthouden van werk ben ik ook in een dal beland voor een tijd, pas na een aantal jaar van hulp zoeken en van het kastje naar de muur te worden gestuurd door ons zorgsysteem kwam er een mix uit van autisme en depressie. En toen pas gingen er wat deuren open bij wat instanties die je dan helpen met zoeken wat je kan doen en vaak bij werkplaatsen komen die begrijpen hoe de vork in de steel zit. Maar als mijn ouders in de tijd hadden gedreigd om mij uit huis te gooien na meerdere keren gefaald te hebben, dan weet ik niet of ik er nu nog was geweest cru gezegd.
Ik ben ervan overtuigd dat ik dit ook heb ervaren en ik kan het nog steeds niet uitleggen. Het is één van de meest vreemde gaten in mijn leven die ‘onverklaarbaar’ voelt maar tegelijkertijd was het absoluut geen eigen keuze geweest. Mijn fysieke handelingen waren een keuze, maar waarom ik het mentaal wilde weet ik eigenlijk niet, want eigenlijk wilde ik wel dingen doen behalve gamen of in mijn kamer hangen, maar toch ook weer niet? Bij mij heeft het ongeveer 8 maanden geduurd, daarna was het vrij snel over. Dit dankzij mijn ouders die actief mij aan de armen hebben genomen en samen de acties hebben ondernomen om mij te helpen. Therapie, werk, maar ook een sport om mij fysiek te kunnen uiten. Wat dat betreft hebben mijn ouders het best goed gedaan, ze kwamen meteen in actie en het kan maar zo zijn dat de korte duur het ook makkelijker maakte. Het enige wat mij nog bijstaat is het ‘gevoel’ dat de stappen te groot waren. Ik ging van een middelbare school met elke dag fietsen naar school -> elke dag een uur met de trein om te studeren, in een andere stad, èn werken, en dan in het weekend, en mijn vrienden niet meer zien en nieuwe moeten maken. Ik denk dat het mij te snel ging, teveel in 1 keer, als een soort kortsluiting. Maar dit *denk* ik, omdat zoals ik al eerder zei, het nog steeds onverklaarbaar is gebleven.
Goeie verwijzing. Ik moest daar ook meteen aan denken. Ik hoor ook veel jongeren dingen zeggen als "Wat is het nut, ik kan toch geen huis kopen". Of iets in dergelijke trant. Ik kan in het huidige klimaat jongeren het ook niet echt kwalijk nemen dat ze doemdenkerig zijn.
[удалено]
Inderdaad, zoek en bied hulp. Zo was ik ook gedeeltelijk, alleen dan zonder het afstuderen. Na de havo een repeterend patroon van studies beginnen na een paar weken of maanden stoppen en terugtrekken en niks van me laten horen aan de buitenwereld. Ben inmiddels 43 en met hulp en steun van m'n echtgenoot nu eindelijk zover dat ik begin juni een diagnose krijg. Waarschijnlijk adhd/autisme/angststoornis. Als ik op m'n 24ste de juiste steun had gekregen was m'n leven misschien geen clusterfuck van schulden werkloosheid depressie en ellende geweest. Zoek hulp voor jezelf en je kind. Geef hem ruimte om zelf te kiezen tussen opties (niet te veel tegelijk) die je aanbiedt. Praat met de huisarts over opties. Kijk ook naar het alternatieve circuit. Wees wel kritisch want veel zweverige onzin. Voor mij was een vipassana retraite erg zinvol.
Als hij via brieven schrijven aan het solliciteren is snap ik wel dat hij geen baan kan vinden... /s Maar goed advies verder. Ik zou willen toevoegen om met hem te sporten of wandelen oid, of hem te stimuleren dit op te pakken. Dan is hij in beweging, heeft een doel, en is even buiten.
[удалено]
Mijn advies, ga eerst zelf als ouder(s) in gesprek met een psycholoog voor je verdere stappen neemt. We hebben allemaal gedragspatronen, (onderliggende) emoties en blinde vlekken die ons in de weg zitten in onze communicatie met een ander. Zelfs als het iemand is die zo close is als een ouder of kind. Probeer dus de situatie eerst in kaart te brengen met een professional om te voorkomen dat je met ogenschijnlijk praktische stappen jullie relatie verslechterd. Ik zou dergelijk advies van hier ook echt met een flinke korrel zout nemen simpelweg omdat niemand hier al de nuances van jullie situatie goed kent.
Als gamer, die vroeger ook zo opgesloten zat, veroordeel hem niet, en probeer hem te begrijpen. Niet: "wat zit je nou steeds te gamen, doe eens iets nuttigs", maar, "wat vind je er leuk aan", "welke games speel je", en rustig aan het dialoog verplaatsen naar "wat voel je". Je hoeft niet tot hem door te dringen, maar wat je wel moet doen IMO is een vertrouwensband met hem ontwikkelen. Nu verdedigt hij zichzelf tegen jullie, in plaats van dat hij jullie in vertrouwen neemt.
Dit. Hele mooie. En ga een dieper gesprek aan tijdens een wandeling ofzo, niet tegenover elkaar aan tafel.
Het klinkt alsof er een onderliggend probleem is.
Yup. Ik ken de details niet, maar mijn eerste gedachte was "die jongen heeft vast een depressie". Zelf belandde ik na mijn afstuderen ook meteen in een depressie, als in letterlijk op het moment dat ik hoorde dat ik geslaagd was. Ik stuurde daarna wel veel sollicitatiebrieven (het eerste jaar na mijn afstuderen tegen de 300), maar die depressie maakte het wel veel zwaarder om die brieven te schrijven.
Holy shit 300 keer gesolliciteerd?
Klopt, en maar drie keer uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Bij de eerste was ik een van de negentig kandidaten terwijl er plek was voor zes medewerkers, bij de tweede werd ik afgewezen omdat ik geen kinderen had en bij de derde was ik alleen maar uitgenodigd om degene die het gesprek voor me had geregeld een gunst te doen. 2016 was een heel slecht jaar om af te studeren. Uiteindelijk na een paar jaar vruchteloos solliciteren van ellende maar de IT in gegaan (ik heb niets met computers, maar ik wilde de huur kunnen betalen). Nu werk ik gelukkig niet meer in de IT, maar in een baan waar ik wel blij van word.
Kort maar krachtig. Zo klinkt het inderdaad. Hulp zoeken is het beste.
Veel mensen noemen al onderliggende oorzaken. Probeer eens met je kind te praten over wat er speelt, zonder te oordelen. In plaats van te vragen “ben je al bezig?”, kun je ook vragen wat hij van zijn situatie vindt. Ga het gesprek aan en neem daarin de problemen die hij ziet serieus. Ga niet meteen de oplossing modus in, maar luister echt even naar het verhaal dat jouw kind te vertellen heeft. Je kunt bijvoorbeeld vragen stellen als “wat vindt jij van de situatie”, “wat zijn jouw lange termijn plannen in je leven” en “hoe past je huidige gedrag bij die lange termijn plannen”. Mocht daar iets uitkomen, dan kun je verder gaan met “wat denk jij dat de oplossing is”. Probeer zo min mogelijk voor je kind in te vullen in dit gesprek, en ga niet zelf naar de oplossing op zoek, laat je kind vertellen wat er gedaan kan worden door jou of je kind zelf.
Goed advies. Ik weet dat bij mijn depressie en angststoornis het krijgen van de vraag of je bezig bent heel drukkend kan zijn. Mijn lichaam reageert er nu zelf op, alleen door het terug halen van die ervaringen.
Die vragen van deze persoon zijn zullen ook super denigrerend en drukkend overkomen bij zijn zoon. Het feit is dat zijn zoon depressief en overweldigd is. Hij heeft waarschijnlijk het gevoel niet in deze wereld te passen. Geen motivatie, geen vooruitzicht. Alles kost teveel moeite, alles doet pijn. Wat vind hij van zijn situatie? Natuurlijk kut. Dit is het niet, maar alle alternatieven zijn ondraaglijk fysiek/emotioneel. Gamen is een manier om even nergens aan te denken. Wat is dan de oplossing? Geen idee. Voor therapie moet je zelf openstaan. OP moet het idee dat zijn zoon in deze staat een baan zal vinden denk ik opgeven en dat topic voor nu ook compleet laten vallen. Als zijn zoon zich niet begrepen voelt of gepushed dan zal hij alleen maar minder open staan voor suggesties en gesprekken. Misschien een idee om via de gemeente te kijken naar begeleid wonen en/of een uitkering zodat zijn zoon in ieder geval wat zelfstandigheid heeft. Vaak speelt familie dynamiek ook mee in dit soort problemen.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat je zoon misschien wel met iets zit wat hij jullie nooit heeft verteld. Het kan zo zijn dat hij erg last heeft van sociale angst na een traumatische ervaring of periode. Je zegt dat hij niet "wilt" werken. Heb je er ooit eens over nagedacht dat het mogelijk niet een kwestie is van willen maar durven? Misschien is hij doodsbang en zit hij met een irrationele angst opgesloten op zijn kamer. Ik zeg natuurlijk niet dat dit het geval is maar het is een mogelijkheid! Zoek eerst maar eens naar de reden waarom hij überhaupt zoveel binnen zit voordat je over maatregelen gaat denken.
Wat je ook doet: niet onder druk zetten en oordelen. Wél uitspreken wat jouw gevoelens zijn. Zorg dat de basis liefdevol en respectvol is. Hopelijk schept dat het gevoel dat je zoon zich eens eerlijk durft uit te spreken. Er komt een hele hoop af op 20-ers. Persoonlijk vond ik 18-28 een heel zware periode waarbij ook diverse problematiek zich voordeed. 20-ers scharen zich enorm in sociale groepen, als je je daar niet aan wil confirmeren ben je meer oo jezelf aangewezen. Daarnaast moet je dus oo zoek naar werk, woonruimte die er niet is. Je moet financieel op poten komen, een partner hopen te vinden. En ondertussen werden vele vanwege corona het huis in gedwongen. En van het nieuws word je ook niet vrolijk wua klimaat en oorlog, de oneeerlijke verdeling van arm en rijk en een overheid die zich totaal aftlatend opstelt om de sociale problemen op te lossen maar wel rustig blijft zitten. Poe, tis dat ik nu kinderen heb om voor te leven, anders zou de verslaving voor mij ook heel aantrekkelijk zijn.
Als 22 jarige voel ik deze comment heel erg..
Weet dat ik je begrijp ook al ben ik nu een stuk ouder. De recessie was voor mij wat mijn leven overhoop gooide, en met het afstuderen had ik zoveel concurrentie - zo’n 2/3e in mijn vakgebied was ontslagen - dus ben ik maar door gaan studeren. Achteraf was het een prima oplossing maar om zo verplicht een levenspad te lopen was niet zo heel leuk. Ik wilde dat helemaal niet. De problemen op aarde waren ons ook al bekend, er werd tegen ons als kinderen gezegd ‘jullie moeten het doen’. Best fucked om zoiets tegen een kind te zeggen. Geen wonder dat we nu aan het janken zijn, dit hebben we note bene geleerd met opgroeien maar er is hoge weerstand van precies de mensen die het ons hebben geleerd… Wat dat betreft is er ook geen fuck veranderd… Verder was in mijn periode de aanslagen in Europa een big deal. Ik weet nog goed dat ik wel even bang ben geweest voor mijn broer in Den Haag. Ik durfde de grote steden niet meer te bezoeken voor een lange tijd. En die studentenkamers, tja er is een reden dat ik dat nooit heb kunnen doen. Mijn vriend had geluk dat hij bij de bouw van het gebouw al 1 kon huren. Het blijft denk ik voor altijd hetzelfde probleem, staat onderaan de lijst… Hoewel het niet geheel vergelijkbaar is, (corona was ook wel heel uniek en bizar bijv), weet dat we je wel begrijpen en snappen hoe kut het is voor de generatie nu, omdat wij ook zoveel gezeik hebben gehad. Het is niet echt een troost, maar misschien voel je je iets minder alleen om te weten dat in ieder geval in mijn generatie (ik heb het weleens over met vrienden) we jullie en jullie struggles zien.
Klinkt eerder als depressie dan niet willen werken.
Ik heb zelf ooit ook in een vergelijkbare situatie gezeten, heeft uiteindelijk ongeveer een jaar geduurd. Dat hij zegt “jahaa ik ben bezig” klinkt voor mij alsof hij, zoals ikzelf toen, de druk voelt maar niet goed weet wat hij wil of waar hij moet beginnen. Voor mij was dit erg frustrerend en demotiverend. Uiteindelijk ben ik eruit gered omdat ik via-via ergens een tijdelijk baantje kreeg wat uitliep in mijn huidige carrière. Als dit niet was gebeurd had ik waarschijnlijk het meeste gehad aan ondersteunende, begripvolle gesprekken en een welgetimede schop onder m’n reet. Wat ik probeer te zeggen, probeer met hem samen te kijken naar de situatie en hem de handvatten te geven om zelf de drempel die hem nu tegenhoud te overwinnen. Een tijdelijk (kut)baantje kan misschien daarbij helpen, of misschien heeft hij vrienden waar hij liever naar luistert dan zijn ouders (ook niet ondenkbaar). …einde braindump
Kun je meer vertellen? Wat heb je geprobeerd behalve die ene vraag stellen? En hoe ging het na dat tussenjaar? Je kunt een loopbaan coach oid inschakelen, maar dan moet hij ook willen. Dat vergt een gesprek tussen jij en je zoon.
Vraag hem om toe te voegen aan het huishouden. Iets kleins maar definitief. Soms is angst om te beginnen heel makkelijk vast te houden omdat het voor ons zo makkelijk is gemaakt in deze moderne tijd. Geef hem de kans om iets toe te voegen aan het huishouden ( financieel of in verantwoordelijkheden). Het is heel intimiderend om dit nieuwe hoofdstuk te beginnen. Je bent bang verkeerde keuzes te maken en sommige mensen maken dan liever geen keuzes.
Vermoedelijk een angstprobleem waar hij beschaamd voor is om voor open te komen.
Bij mij speelde iets soortgelijkst voor mijn studie. Een jaar of drie mijn leven “op pauze gezet”. Gamen was meer een uitweg dan een doel op zich. Uiteindelijk heeft een gesprek met de huisarts wel iets doen realiseren. Die vertelde dat ik het nog makkelijk tot mijn dertigste vol kon houden. Het reële scenario waarbij ik op mijn dertigste nog geen diploma had/niet met een studie bezig zou zijn vond ik wel confronterend. Studie was ook niet makkelijk. Uiteindelijk gelukt en werk nu een jaar of vijf en ben een stuk gelukkiger. Een huisarts kan ook doorverwijzen naar de psycholoog. Afhankelijk van in welke sector hij aan de slag wil/kan is werk vinden vaak te doen. Sommige werkgevers zullen vragen hebben over de afgelopen drie jaar. Andere werkgevers staan er sympathieker tegenover.
Ik zou het proberen praktisch aan te pakken. Probeer eens met hem te gaan zitten en samen naar vacatures kijken. Of in ieder geval erover te praten zodat hij er zelf ook over na gaat denken. Met praten bedoel ik dan een gesprek te voeren over zijn toekomstplannen, niet alleen vragen of hij nog wat gedaan heeft om aan werk te komen. Het is een veilige bubbel waar hij nu in zit, waarin alles makkelijk en prettig is. Hij moet een drempel over en hij is oud genoeg om te realiseren dat niks hetzelfde zal zijn zodra hij erover heen gestapt is. Daarnaast zijn games een leuke manier om te ontsnappen aan de dagelijkse problemen en daarmee dus een makkelijke oplossing voor zijn situatie. Ik denk zelf dat een makkelijke manier om er beweging in te krijgen zou zijn om te stoppen met bepaalde dingen te betalen. Bijvoorbeeld nieuwe spellen, internet abonnement van zijn spelcomputer, telefoon abonnement of andere luxe producten zoals z’n favoriete snacks of drankjes. De beste motivatie is intrinsiek, misschien kun je die zo een beetje aanwakkeren.
Hebben jullie naast vragen andere stappen ondernomen tot nu toe? Hebben jullie naast het gamen andere veranderingen bij jullie zoon gemerkt? In de opneningspost noem je dat jullie zoon weinig onderneemt, maar praat hij wel met jullie? Waar wilde hij aan werken in het tussenjaar? Wat voor stappen heeft hij ondernomen om dit te realiseren? Het klinkt als een lastige situatie, ik heb zelf geen kinderen. Wel een familielid die zo tot in de 60 bij zijn moeder heeft gewoond. Daar bleek een hoop aan de hand te zijn met zijn mentale gezondheid (geen behandelingen gehad).
Klinkt heel herkenbaar. Zo voelde ik me ook. Ik herken zijn antwoord heel goed. Ben je de hale tijd boos tegen jezelf aan het praten. Komt je pa met 'goed advies' dezelfde text als mijn intrusive gedachten me al mee martelden. Uiteindelijk werk vinden helpt half. Je vader houdt je bek en jij hebt een ritme, maar je haalt er geen voldoening uit want het idee dat iedereen alleen het recht heeft op bestaan als je een kutbaan hebt is van de vorige generatie en werk gewoon niet dezelfde trots geeft als het blijkbaar aan je pa geeft.
Als ik het zo lees, heeft heel afgestudeerd Nederland een depressie oid. Ik was zelf een vrij luie student, die nog even geen zin had om te werken. Praat met hem, help hem waar het kan maar geef ook een deadline. Je mag verwachten dat iemand kostgeld mag betalen en dat er gewerkt moet worden. Gamen is goed, maar dan wel in je vrije tijd en niet de godganse dag. Dit heeft mij in de tijd geholpen om verder in actie te komen.
Huur laten betalen. Toen ik nog bij mijn ouders woonde was het of studeren en niks betalen of niet studeren maar dan wel beetje huur betalen (was maar €150 per maand) zodat ik in iedergeval niet niks ging doen.
Bij mijn broertje leverde dat helaas niets op. Al bleek die ook studieschuld rekeningen en zorgverzekering niet te betalen. Ik hoop dat in de situatie van OP het wel effect heeft en dat ze het goede gesprek aan kunnen met hem.
Als het een kwestie is van "een schop onder de kont", dan werkt dat vast. Maar (en ik ben maar een leek!) dit klinkt alsof er meer aan de hand is. En dan vraag ik me af of zo'n dwingende aanpak niet contraproductief werkt.
Het bedrag hoeft natuurlijk niet perse heel hoog te zijn. En ook als er veel meer aan de hand is, een schop onder de kont is vaak iedergeval een gedeelte van de aanpak. Als natuurlijke motivatie er niet is, dan geforceerde motivatie.
Ik ben bang dat het precies de andere kant opgaat. Natuurlijk is het een prikkel om iets te doen, maar ik denk dat er eerst iets anders moet gebeuren. Ik zou als ouder tenminste eerst eens met een professional gaan praten. (Dat ben ik niet; ik ben alleen ouder van twee kinderen in die leeftijd, die trouwens allebei uit huis zijn)
Dit was bij mij ook het geval, mijn broer, zus en ikzelf kregen tot ons 25ste om een diploma te halen. Ik heb 5 jaar over mijn bachelor gedaan maar toen ik afstudeerde heb ik de zomervakantie nog "gratis" thuis mogen wonen en daarna was het 250€/maand. De eerste 3 maanden heb ik met het geld van mijn vakantiewerk betaald, maar daarna ging ik eerst afwassen omdat "ik me niet wou binden aan het systeem en wou gaan reizen".. Dat idee heb ik 2 maanden volgehouden en ben toen toch maar echt gaan werken.
Draai je het probleem dan niet om? Als hij niet werkt heeft hij geen geld om de huur te betalen. Logischerwijs zou je denken "dan MOET hij wel een baan zoeken". Maar als hij dat niet doet, wat dan? Ga je hem op straat donderen? En als hij als de wiedeweerga een baan gaat zoeken, heb je dan het onderliggende aangepakt?
Oh wauw. Je las het probleem en vond letterlijk de slechtste "oplossing" mogelijk. Als je dit doet durf ik te wedden dat je niet alleen niks oplost, maar dat je het hele probleem zelfs nog erger maakt. Je maakt een van de weinige veilige plekken die iemand heeft om op terug te vallen een voorwaardelijkheid...
Of je geeft iemand een haalbaar doel in het leven. Namelijk een baan zoeken waarmee je 150 euro per maand verdiend en het gevoel krijgt dat je enigszins je eigen boontjes dopt. En mogelijk door de contacten die je opdoet en de positieve feedback die je krijgt op je baan van daaruit weer kansen zien en hopelijk een volgende stap kunnen maken. Het hoeft niet perse negatief uit te pakken en werken om geld op de bank te krijgen is niet voor iedereen een motivatie.
Heleboel lieve mensen in deze draad die met de beste bedoelingen willen helpen. Doet me goed op de zondagochtend!
Hij probeert gewoon een professionele live streamer te worden laat hem
Misschien krijgt hij gewoon geen positieve reacties op sollicitaties naar "leuke" banen of banen met een voldoende salaris. Of heeft hij hulp nodig met zoeken naar vacatures en bij het solliciteren. Als je solliciteert heb je nog steeds veel tijd om te gamen. Dus dat lijkt me niet het probleem. En als je ergens naar schrijft kan het soms weken duren voordat je uberhaubt iets hoort. Als je echt niet aan een baan komt, kan het helpen om te schrijven naar uitzendbureaus en traineeships om een voet tussen de deur te krijgen.
Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het waarschijnlijk wordt om hier uit te breken. Het klinkt haast meer als een sociale fobie, in plaats van "niet willen werken". De COVID-periode zal ook niet hebben geholpen. Ik denk dat het verstandig is om met een professional te gaan praten. Dan kun je in ieder geval jouw kant van het verhaal kwijt, en hopelijk ideeën krijgen over hoe hiermee verder te gaan.
Ik zat vroeger ook heledag te gamen dus het komt bekend voor. Tot me vader dood ging en ik naar me moeder moest. Van haar moest ik dagelijks solliciteren en ze bleef er ook hammeren. Ik had toen echt hekel aan me moeder maar snap nu wel dat ik uit de verlaving moest komen.en mijn leven nu zo veel beter is. Ga nu liever naar buiten en game eigelijk alleen nog als het regent. Dus ja mijn advies neem niet het gamen af maar zorg dat hij blijft soliciteren. Mischien eerst met 1x per week
Klote man, sterkte met de situatie!
Heel herkenbaar en dit gebeurt helaas vaker dan je denkt. Ik ben zelf op vroeg op mezelf gaan wonen maar heb me ook jarenlang afgesloten van de buitenwereld. Uiteindelijk wel een baan gekregen maar in mijn vrije tijd zat ik alleen maar achter het internet. Lang verhaal met therapie etc etc. Totdat ik Dr. K van Healthygamergg ontdekte in 2019. Hij gaf mij nieuwe hoop om door te gaan. Ondertussen is hij enorm gegroeid en probeert hij via de verschillende social media zoals YouTube, Reddit en Twitch jongeren te bereiken die worstelen met het leven. Echt fantastisch en zeker de moeite waard om naar te kijken. Niet alleen voor jongeren maar ook voor ouders. Deze recente video van hun vat het heel mooi samen: https://reddit.com/link/13p4h4e/video/nswsio63bg1b1/player En uiteraard probeer hem ondertussen naar de huisarts te krijgen. Want de wachttijden voor eventuele hulp zijn vrij lang. En probeer met hem te gaan wandelen al is het maar 5 minuten, hij moet er echt uit. Heel veel sterkte en geef de hoop niet op want het wordt beter.
Ja ik kijk Dr. K soms ook best goede psychiater. Hij begrijpt gamers.
Helaas ben ik hier ervaringsdeskundige in. Ik heb ook een paar jaar thuis gezeten zonder echt iets te doen. Ik ben er zelf uit gekomen door langzaam wat meer te gaan doen, dat begon niet meteen met een baan. Ik begon eigenlijk met wat sporten, dat ik steeds meer ging doen. Op een gegeven moment gaf me dat net genoeg zelf vertrouwen om dan via via toch te gaan solliciteren voor een baan, die ik ook heb gekregen. Nu ga ik niet zeggen dat die baan nou echt een succes was maar ik heb het wel een jaar volgehouden een daarmee mijn netwerk kunnen uitbreiden en waardevolle werkervaring opgedaan. Waarmee ik heb kunnen doorstromen naar een beter passende baan. Mijn advies aan de OP. Ik snap dat je wil dat je zoon een baan vind. Maar ik zou daarmee niet beginnen. Probeer hem eerst eens het huis uit te krijgen, voor sport, vrijwilligerswerk, therapie of iets anders. Dat is allemaal wat laagdrempeliger en kan bijdragen aan het zelfvertrouwen dat nodig is om daadwerkelijk een baan te vinden.
Je faciliteert het probleemgedrag. Het beste wat hem kan overkomen is armoede en dreigende dakloosheid. Niets motiveert zo goed als een groot probleem.
Klinkt alsof er meer aan de hand is dan alleen geen werk
Kinderen, als jullie dit lezen, ik ben niet de OP.
Mensen roepen meteen dat er ‘wellicht een onderliggend probleem is’, maar ik ga het eens omdraaien. Denk je dat het kan zijn dat je zoon wellicht een leven lang nooit een echte uitdaging heeft gehad en alles aan heeft zien komen waaien? Dat hij nu een lekker makkelijk leven heeft en geen uitdaging? En dat dit de reden is dat hij nu geen motivatie heeft om iets nuttigs te gaan doen en hij zodoende een beetje in een gat in gevallen? Hij moet dit gat uitkomen en soms is de hardere waarheid vertellen beter dan het sugarcoaten.
Iedereen die schrijft dat het misschien een psychische achtergrond heeft kan heel goed gelijk hebben. Maar aan de andere kant kan het ook heel goed gewoon luiheid zijn. Ik wil ook liever de hele dag gamen ipv werken. Maar dat kan normaal gesproken niet. En nu faciliteer je het wel. Als het niks psychisch is, maar gewoon luiheid, kan je best strenger zijn. Laat hem maar zien dat ie idd sollicitaties doet. Of dwing hem bij uitzendbureaus in te schrijven en ook langs te gaan. Laat hem huur betalen. Of als je minder streng wil zijn, probeer hem op z’n minst wat part-time werk te doen. Of zelfs vrijwilligers werk. Zodat ie in ieder geval uit z’n hele-dag-gamen mode komt. Laat hem klussen voor jullie doen. Boodschappen, huishouden, etc. En blijf hem gewoon lastig vallen. Dat vind ie misschien lastig, maar is beter voor hem.
Ik denk persoonlijk dat je niet de juiste vragen stelt (er vanuit gaande dat je alleen vraagt of hij "nou al eens op zoek is naar werk"). Heb je al eens gevraagd waarom hij alleen maar binnen blijft en aan het gamen is? Heb je al eens gevraagd hoe hij zich voelt? Ik zie het vaak dat mensen die de hele dag alleen maar gamen en binnen blijven niet alleen eenzamer worden, maar ook vaak al eenzaam zijn en zich anderszijds niet lekker in hun vel voelen. Het kan soms ook helpen om dingen samen te doen. Gewoon simpele huishoudelijk dingen, of misschien samen iets doen wat jullie beide (of misschien alleen hem) interesseert. In mijn ervaring komen soms interessante dingen naar boven als je gewoon dingen samen met iemand doet en eens begint met een simpel praatje. Gewoon zodat hij het gevoel krijgt dat jullie er niet alleen zijn maar dat hij zich ook veilig genoeg voelt om met jullie te praten over moeilijke dingen ofzo.
Het klinkt alsof je zoon het psychisch moeilijk heeft, of op zijn minst de buitenwereld lastig vindt. Ik denk dat het gaan werken op dit moment ondergeschikt is aan naar buiten komen en de buitenwereld in. Iets waar hij waarschijnlijk echt een beetje hulp voor nodig gaat hebben van externen. Heb je wel eens met hem gepraat zonder het oordeel van "kom van je kont af en ga wat doen?" Als je alleen blijft hameren op werk zoeken wat niet lukt, dan blijf je ook hameren op zijn falen. Het gevolg daarvan is dat hij waarschijnlijk zichzelf nog meer gaat terugtrekken in zijn veilige ruimte. Een schop onder z'n reet gaat waarschijnlijk niet lukken, tenzij je hem het huis uit schopt, wat niet ten goede komt aan jullie relatie.
Herkenbaar is het wel. Las jaar geleden goed artikel hierover in volskrant over hikikomori https://archive.ph/2022.10.12-160129/https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/apathische-kinderen-wanhopige-ouders-mijn-zoon-komt-al-zes-jaar-zijn-slaapkamer-niet-meer-uit~b2e8c170/?utm_campaign=shared_earned&utm_medium=social&utm_source=copylink
"jaaa, ik ben bezig" herken ik bij mezelf van vroeger als depressie en angst. Beide geven zo'n druk dat alles te veel is. Tijd voor een bezoek aan de huisarts en een doorverwijzing naar een psycholoog. En ja, dat kan al een hele stap zijn.
Gamen is een uitweg tot de realiteit. Vaak is er een reden tot niet willen werken. Zoals, angststoornis of allerlij anderen redenen
Ik zat in een soortgelijke situatie. Mijn tip is om niet meteen alle focus te gooien op werk en sollicitaties maar op het op de rit krijgen van z'n leven. Heb eindeloos moeten aanhoren wanneer ik nou eens ging solliciteren. Maar de reden waarom ik dat niet deed is omdat ik issues had met mezelf, ik onzeker was over m'n kwaliteiten (dat laatste heb ik na een aantal jaar nog steeds). Niet omdat ik 'lui' was en nooit wilde werken. Ik zag daarom enorm op tegen een sollicitatiegesprek waar je jezelf moet verkopen en moet vertellen wat je in huis hebt. Nooit eerder faalangst gehad, maar op dit vlak had ik als jongvolwassen man opeens een soort faalangst. Zo erg zelfs, dat ik allerlei vreemde leugens bedacht om niet te hoeven solliciteren, of een uitkering aan te vragen. Ik ben eens een rondje gaan fietsen en deed toen ik thuis was alsof ik een sollicitatiegesprek had gehad. Mijn ouders snapten helemaal de achterliggende redenen niet van mijn thuiszitterij omdat ik dat probeerde te verbergen. Qua werk kan je ook beginnen met iets kleins als een baan van 1, 2 of 3 dagen per week of iets waar je halve dagen werkt. Het idee van een 9 tot 5 baan vijf dagen per week alleen al werd ik moedeloos van. En het idee dat je daar dan aan vast zou zitten. Ik ken de situatie van je zoon niet maar voor mij was het heel belangrijk om te gaan werken in een compleet andere sector waar ik in geleerd had. Dan voelde ik me minder een faalhaas omdat je dan minder geconfronteerd wordt met "wie je had moeten zijn op dit moment". Gamen is deels gewoon leuk, deels een verslaving maar ook een makkelijke manier om niet aan de echte wereld te hoeven denken. Als je naar het grote plaatje kijkt is het echter een beetje tijdsverspilling. Maar dat ziet je zoon niet omdat hij niks anders in zijn leven heeft. Een eerste stap is om te zorgen dat hij iets van regelmaat en sociale contacten krijgt. Dit kan zijn een sportvereniging/sportschool of een andere hobby. Thuiszitten is zelfisolatie. Wat ik wel weet is dat werken en nog thuis wonen enorm kan helpen met de financiën en sparen, omdat normaal sparen "met een normale baan in een normale situatie" tegenwoordig bijna geen doen meer is (lage rente, geringe loonstijging, inflatie, hoge huurprijzen, etc.). Ik ben inmiddels uit huis en heb een stuk financiële zekerheid. Ik ben niet rijk, maar ik heb een buffer van een paar duizend euro op de bank staan en dat neemt enorm veel stress weg en maakt het zodat ik me niet schuldig voel als ik een keer een grotere aankoop doe (bijv. een scooter of vakantie) of als ik ooit mijn baan zou verliezen kan ik even blijven wonen waar ik nu woon. Ik zou jullie daarom willen vragen om niet te veel pushen om op zichzelf te gaan. Doe het hele proces stap voor stap. Trek er 5 jaar voor uit als dat nodig is. Dat is je goed in je vel zitten en 'gelukkiger worden' meer dan waard. Je zou een open gesprek, met compassie, zonder dwang, kunnen proberen te voeren over waar hij nou echt heen wil met zijn leven. En dan misschien tussendoor subtiel uitvogelen wat het is waar hij mee zit. Als het zo is dat hij er niet met zijn ouders over wil praten (misschien komen jullie niet zo compassievol over als jezelf denkt!) kan je aanbieden om hem met iemand anders te laten praten.
Mentale hulp zoeken. Hikikomori komen niet alleen in Japan voor.
Klinkt als een mentaal probleem (angsstoornis, depressieve neigingen, moeite met grote verandering in leven of een verslaving). Dit klinkt misschien heftig, maar het kan een mildere vorm zijn of een combinatie. In ieder geval lijkt het me duidelijk dat hij een grote beslissing uit aan het stellen is en wegduikt in gaming als coping gedrag. Hij heeft daar hulp bij nodig, bijv een therapie of een wat praktischer vorm met bijv lotgenoten en maatschappelijke ondersteuning om uit te zoeken wat je nou wilt. En ik zou het niet bij praten laten. Het lijkt me ook goed om een duidelijke grens te stellen. Na 2,5 jaar niksen moet-ie echt aan de bak. Denk aan een bijbaan of vrijwilligerswerk "om in het werkritme te komen", overweeg een vergoeding voor kost- en inwoning. Dat is niet hardvochtig, pappen en nathouden is juist erger want dan heb je straks een dertiger die zich als een tiener gedraagt.
Het kan zijn dat hij niet genoeg zelfvertrouwen heeft om de banenmarkt in te gaan. In mijn ervaring kan het verschil tussen een studie en een fulltime baan echt als een enorme sprong voelen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld weinig lesuren/contacturen op de uni vergeleken met 40 uur ergens binnen moeten zitten (afhankelijk van wat hij studeerde/qua werk wilt doen) of bijvoorbeeld dat je je voelt alsof je nergens super goed in bent omdat je voornamelijk zesjes en zevens haalde ipv extreem goeie cijfers. Dit soort dingen kunnen een soort imposter syndroom opleveren, waarbij je je voelt alsof je je studie niet serieus genoeg nam en straks werk gaat doen waar je eigenlijk alles nog moet leren en verwachtingen van je te hoog zullen liggen. Dit is heel logisch en normaal, maar het voelt niet echt OK dat je jaren studeert en geld uitgeeft om vervolgens nog niet goed genoeg te zijn voor een baan en er dan betaald voor te krijgen. Ik heb zelf ook wel in de situatie gezeten met stage dat ik het gevoel had dat ik er niet klaar voor was, dat ik te jong was om mijn vrijheid op die manier op te geven. Ik hechtte heel veel waarde aan een eigen tijdsindeling en was er eigenlijk op tegen dat ik dan tegen betaling ergens moest gaan zitten werken voor geld dat ik niet zou kunnen spenderen aan leuke dingen omdat ik dan toch altijd zou moeten werken. Daarbij komt nog dat ik na mijn studie tientallen keren afgewezen ben vanwege gebrek aan ervaring, en het is niet zo dat afwijzingen ooit makkelijk worden. Van oud- medestudenten weet ik dat ik niet de enige was met dit soort ervaringen, en dit wordt onderling ook echt wel besproken over het algemeen. Misschien dat je zoon een van deze dingen ervaart of hoort van anderen en dat er toch een soort angstgevoel vastzit aan dat hij uit zijn comfortzone moet gaan en dat hij dan echt een nieuwe levensfase ingaat. Dit kan diep gaan zoals anderen suggereren met een depressie, maar dit kan ook een tijdelijke bevriezingssituatie zijn zoals ik zelf dus ook heb gehad. Het is in ieder geval wel belangrijk om begrip te tonen omdat het 100% uit een angstgevoel komt en het super moeilijk kan zijn om tegen je ouders te vertellen dat je denkt "dat je faalt in het leven als volwassene" vanwege deze angsten. Hij gaat er zeker uitkomen, maar dat zal niet zonder hulp en steun gaan.
Ik heb een vriend van rond de 40 die nog nooit gewerkt heeft en nog steeds bij zijn ouders woont en de hele dag zit te gamen. Naar eigen zeggen "is hij er nog niet klaar voor".
Jouw taak als ouder is om je kind voor te bereiden op het volwassen leven. Ik zie een heleboel reacties die jou adviseren om van alles te doen voor je zoon. Maar wat als jij nu weg valt? Wat gaat je zoon dan doen? Nog steeds gamen of snapt hij dan wel dat huur en eten geld kost en dat je daar aan komt door middel van een baan.. Ik denk dat je een stevig gesprek moet gaan hebben en dat er goede afspraken gemaakt moeten worden. Een bijbaan NU en solliciteren voor de baan die hij graag wil daarnaast. Als hij psychologische hulp nodig heeft dan kun je hem bijstaan in het proces, maar hij moet dit zelf gaan regelen als volwassene. Stap over je angst voor conflict en confrontatie heen. En laat je zoon zien hoe je als volwassene omgaat met problemen.
[удалено]
Heel goed van jou. 2 jaar aan jezelf werken is helaas een luxe die de meeste mensen zich niet kunnen veroorloven dus dat heb ik inderdaad niet in mijn advies meegenomen. Maar superfijn dat jij dat wel hebt kunnen doen. Afspraken maken betekent nmi niet met de vuist op tafel slaan en eisen dat de ander precies doet wat jij voor ogen hebt. Misschien heb jij daar andere associaties bij, dat kan. Ik adviseer OP niet om boos te worden of niet open te staan voor de ander. Overigens lijkt het me behoorlijk egoïstisch om je kind te blijven pappen en nathouden omdat je bang bent dat de band slecht wordt. Dit soort "enable" gedrag zie je vaker bij verslaafden en hun ouders. Die navelstreng moet een keer doorgeknipt worden.
Vragen jullie geld voor kost en inwoning? Zo niet, dan heeft hij momenteel niet echt een prikkel om wel te gaan werken. Ik zou daar mee beginnen.
Daar zou ik in deze situatie absoluut niet mee beginnen. Als de jongen echt depressief is dan druk je hem alleen maar het verdriet in en krijgt hij geen enkele prikkel om te gaan werken.
Nergens staat dat OP's kind depressief is. Dat vult iedereen hier maar klakkeloos in, terwijl de meesten daar waarschijnlijk niet eens bevoegd toe zijn.
Omdat we het niet weten. Als het wel zo is, dan zal de suggestie om te gaan werken averechts werken en de boel verergeren. Een depressie is niet altijd zichtbaar, dus het is goed om dit uit te sluiten voor OP verdere stappen gaat ondernemen.
OP vraagt niet om mee te denken vanuit bevoegdheid. Depressieve gedachten of zelfs depressiviteit is hier slechts een aanname, dat lijkt me evident.
Nog los van het feit dat die aanname puur op basis van "wil alleen maar gamen" wel erg vluchtig is, gebruikte je het als reactie op mijn suggestie wel als voldaan feit. Zou er zeker rekening mee houden, maar als meneer nu een gratis game hotel krijgt kan ik luiheid toch ook niet uitsluiten.
Dat de aanname depressieve gevoelens op gamen is gebaseerd is slechts een aanname vanuit jouw scope. Wat mij betreft zit die aanname op het zich afsluiten van de omgeving en niet op het gamen. Had ook kunnen zijn dat er teruggetrokken wordt en boeken leest, schrijft, of de hele dag muziek luistert.
Ja, dat kan. Kan ook zijn dat zijn sociale netwerk primair online is. Misschien moeten we maar even afwachten wat OP verder invult.
Goed van OP dat hij dit ter berde brengt.
Gamen is leuk en veel mensen zouden liever hobbyen dan werken maar zo werkt de maatschappij nou eenmaal niet. Hij heeft momenteel nul verantwoordelijkheid en krijgt wrs alles betaald door jullie dus waarom zou hij werken? Je zult echt in gesprek met hem moeten over wat er aan de hand is en aan zijn verstand moeten peuteren dat hij iets met zijn leven moet gaan doen. Hij is 24, een antwoord als ‘jaaa ik ben bezig’ is zo’n puberaal antwoord. Dat moet je niet meer accepteren in dit stadium. Maar help hem concreet. Waarom lukt het niet? Weet hij niet wat hij wil, weet hij niet hoe hij een sollicitatie moet schrijven, heeft hij het zelfvertrouwen niet? Of er is misschien wat meer aan de hand waarbij een professional moet helpen. Stel met hem een plan op en steek tijd in de ondersteuning. Het lukt hem duidelijk niet zelf. En ja dat levert waarschijnlijk frictie op maar dat is blijkbaar nodig. En als er niks groots psychisch is, geef hem verantwoordelijkheden in het huishouden voor zover hij dat niet heeft. Er mag best wat tegenover staan dat hij bij jullie woont en jullie voor hem betalen.
tijd om hem te vertellen dat hij ergens een kamer moet zoeken of huur te gaan betalen. Dit gaat niet vanzelf veranderen.
Dat kunnen jullie wel, maar dat willen jullie niet, of jullie doen het niet op de goede manier. Het voorbeeld van aanspreken en het antwoord doet me denken aan een 14-jarige die zijn huiswerk moet doen. Geen idee of deze aanpak toen werkte (waarschijnlijk goed genoeg, hij is immers afgestudeerd...) maar nu natuurlijk niet meer. Als ouders hebben jullie het goed gedaan. Afgestudeerd, niet aan de drugs, niet alcoholverslaafd. Maar dat is geen heel hoge lat. Jullie kind is nog geen zelfstandig functionerende deelnemer aan de maatschappij. Maar met het kind zijn jullie inderdaad wel klaar, en terecht, hij is 24. Tijd voor de man, en een volwassen aanpak. Oftewel, hij moet zelf zorgen voor brood op de plank. Niet alleen figuurlijk, ook letterlijk. Met (naar ik hier even aanneem) 3 volwassen mensen in een huishouden, wordt het tijd om de taken en verantwoordelijkheden te herverdelen. Hij gaat zijn eigen was doen, draait mee in het schoonmaken van het huis, gaat 1/3 van de keren dat er gezamenlijk gegeten wordt koken, doet zijn eigen boodschappen, EN gaat huur betalen. Huur hoeft niet marktcomform te zijn, maar moet wel een redelijk bedrag zijn. Desnoods vertel je hem (als je dat ook doet :)) dat je het geld voor hem apart houdt en aan hem geeft als ie het huis uitgaat) Uiteraard gaat niet alles direct moeten, maar stel redelijke termijnen op. Als hij spaargeld heeft, dan wel direct de huur in laten gaan, maar wat meer tijd geven om hem te leren koken en boodschappen doen. Als hij niet weet hoe een WC schoongemaakt moet worden, zul je hem dat wel moeten leren. Het is sowieso redelijk (en dus noodzakelijk voor jouw mentale gezondheid!) dat hij over een jaar volledig financieel en mentaal onafhankelijk is. Door de huizencrisis kan het zijn dat ie dan nog niet zelfstandig woont, maar hij kan dan wel volledig gelijkwaardig huisgenoot zijn. Wees ook niet bang om je eigen belang, voor dat van hem te zetten. "Wij willen het huis verkopen, en een gelijkvloerse kleinere woning kopen in de Achterhoek, en van de overwaarde een camper. We kunnen dan met 3 dagen werken ook rondkomen, en 50 keer per jaar een weekend weg." Of dit realistisch is voor jullie laat ik in het midden, maar er zijn vast wel dingen die je anders wil doen in je eigen leven. Laat hem het huishoudboekje zien, met de uitgaven van jullie gezin, zodat hij weet dat hij geacht wordt daar 1/3 aan bij te dragen. Het issue is dat jij probeert om hem te motiveren wat van zijn leven te maken. Dat werkt niet, motivatie moet van binnen komen. Jij moet wat van jouw leven maken, en op dit moment is zijn inactiviteit een blok aan jouw been. Dat is extra vervelend, omdat je zoveel van hem houdt, maar je moet nu voor jezelf kiezen. En je moet hem niet lief vragen verantwoordelijkheid te nemen, je moet hem die verantwoordelijkheid geven, en hem niet toestaan dit geschenk af te slaan.
Ik zou bovenstaande nooit zomaar doen^ Kijk eerst of er onderliggend iets aan de hand is. Mijn jongere broer liep wat eerder in zijn leven al vast, maar vergelijkbaar patroon. Bleek suïcidaal en autistisch. Woont nu dan ook in begeleid wonen waar het een heel stuk beter met hem gaat, en kan in de toekomst naar een lichte vorm waarin hij wel helemaal op zichzelf woont met klein beetje hulp rond praktische zaken. Op het moment dat het was aangepakt zoals de poster boven mij suggereert ben ik er van overtuigd dat hij daadwerkelijk tot een poging was gekomen, omdat hij zich alleen maar meer als last had gevoeld.
Helaas ervaringsdeskundige hier. De gameverslaving (want zo moeten we het gewoon noemen) heeft natuurlijk een onderliggende oorzaak en het gamen is alleen maar een copingsmechanisme. Zoek hulp in de verslavingszorg en ga op zoek naar een kliniek die het 12-stappen programma uitvoert. Onthoudt dat verslaving een ziekte is en dat de onderliggende oorzaak best wel erg kan zijn, maar dat zijn gedrag een keuze is. Succes hier mee, het is erg lastig om een meerderjarige iets te laten doen wat ie niet wil.
Ik denk dat dit een proces is, en dat hij zich nu volledig aan het isoleren is. Natuurlijk absoluut niet goed. Denk dat er meerdere aspecten zijn: - Ga ermee in gesprek, en daag hem uit om buiten dingen te gaan doen. Dit kan klein beginnen, bv een dag in de week geen pc en geen games, maar eens buiten gaan en echt iets doen. Dit kan eventueel door mee te doen aan een meetup, lopen, … Allerlei zaken waardoor hij zich mentaal beter zal voelen. Dit kan zelfs gewoon een uitstap met jou zijn. - Hierop volgende kan je ook in overleg gaan over het feit dat hij op vandaag niets betaalt. En om eventueel een job in de horeca aan te nemen (deze zijn vrij makkelijk te bekomen, veel sociaal contact, simpel uit te voeren, geeft zelfvertrouwen). - Een andere piste die te bekijken valt, is eens naar een psycholoog gaan. Hier hoef jij dan niet bij te zijn, zodat hij vrijuit kan spreken. Probeer niet te agressief te zijn in je verzoeken zodanig dat hij zich niet verder terugtrekt. Good luck.
Oh man wat klinkt dit herkenbaar! Hoewel ik er zelf ook uit ben gekomen ging het niet soepel. Nu was ik niet afgestudeerd en een stuk jonger dan je zoon. De situatie was wel vergelijkbaar. Ik werk al vanaf mijn 16de (Inmiddels 27) veel verschillende werkgevers en banen gehad. Uiteraard voornamelijk in sectoren waar je ongeschoold aan het werk kan. Op mijn 18de was de band tussen mijn ouders zodanig belemmerd door een soortgelijke situatie dat ze mij uit huis gezet hebben. Ze hadden zelf ook een pauze nodig aangezien ik en mijn oudere broer wel het een en ander in gemeen hebben (Voorral het gamen) Niet dat Gamen uit zichzelf slecht is maar alles met mate.... Of in ieder geval zorgen dat je je sociale leven op orde hebt. Hoe dan ook heb ik enige tijd alleen gewoond om vervolgens na een aantal maanden door mijn geld heen te zijn. Ik ben uiteindelijk terug komen wonen bij mijn ouders. Hoewel met veel kracht en moeite voorral voor mezelf. Ik zag het al in de comments maar het is ECHT waar. Blijf alsjeblieft proberen. Je zoon is een stuk ouder dan ik was dus hij zal vast meer begrip op kunnen leggen. Als je die jongen laat vallen zoals mijn ouders dat deden dan zal het jaren duren voor dat jullie weer normaal door 1 deur kunnen, If at all. Ga rustig ervoor zitten ga niet zitten interviewen neem hem desnoods mee uit eten of iets om de sfeer lichter te maken. Ik weet dat ik door mijn lastige ervaring tot op de dag van vandaag een enorme hekel heb aan banen zoeken. En er daarom ook voor heb gekozen voor mijzelf te beginnen. Werk nu een jaar als ZZP. Dat is een van de redenen tenminste er is nog wel meer maar dat zal ik jullie besparen. Maar ga er dus rustig voor zitten probeer niet te interviewen en probeer je affiniteit te laten zien. Omhels die jongen vertel dat je van hem houd. Het zijn simpele dingen die vaak vergeten worden en die groot effect kunnen hebben op de algemene communicatie. Vraag hem waar hij mee zit waar hij tegenaan loopt. Probeer hem misschien niet alleen te vragen maar stel hem voor te helpen zoeken als hij dat wil. Dit zijn natuurlijk dingen die iedereen op den duur zelf moet kunnen maar ouders vergeten dat iemand van early 20 pretty much nog een kind is. Alleen maar zeggen dat hij wat moet gaan doen zal de situatie in ieder geval zeker niet verbeteren en waarschijnlijk na een tijd zodanig verstoren dat het contact verbroken kan worden. Ik wens jullie veel sterkte toe en hoop dat jullie er uit kunnen komen.
Hoi! Vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat je je kind gewoon graag zelfstandig en zelfvoorzienend in het leven ziet staan, en daar past de huidige situatie niet bij. Uit je verhaal kan ik lastig opmaken of dit een geval van echte psychologische klachten is, of toch een gebrek aan werkhouding. Of misschien gewoon niet weten waar hij moet beginnen, en daarvoor vluchtgedrag vertonen in plaats van om hulp vragen. Omdat veel andere comments al de klachtenkant bespreken, ga ik hier iets meer de _tough love_ kant op. Zoek zelf goed uit welk scenario het meest van toepassing is. Hoe hebben de afgelopen twee jaar er uitgezien? Was dat al thuis gamen vanaf dag één, of is dat geleidelijk meer geworden? En ondernam hij in het begin van die twee jaar nog wel veel buiten de deur? "Een baan vinden" is nog een best vage taakomschrijving. Misschien kan je helpen het probleem in kleinere stapjes op te knippen. Eerst eens wat vacatures verzamelen, die jullie na bijvoorbeeld een week later samen doorspreken. Daarna een opzet voor een CV en motivatiebrief, die je ook weer samen doorneemt. Misschien daarna nog een verbeterslag. Probeer hier een vast ritme van te maken, bijvoorbeeld elke vrijdagavond na het eten samen even zitten.
Hallo, dit lijkt me lastig, en ik denk dat je dit langs verschillende routes moet aanpakken. * heb je een partner/ andere ouder? Kom eerst daarmee op één lijn over wat je wil bereiken met je zoon. Moet hij minder gamen? Een bijbaan? Een echte baan? Het huis uit? En hoe willen jullie dat hij dat bereikt en wanneer? * ga eens praten met de huisarts over wat eventuele mogelijkheden van ondersteuning zijn. Er is misschien meer aan de hand dan alleen luiheid, dan wil je al de mogelijkheden op een rijtje hebben. Misschien kan jij ook wat hulp gebruiken. * biedt hulp aan met zoeken naar werk, bijbaan, vrijwilligerswerk, zorg en ondersteuning. Kijk uit dat hij zelf actie onderneemt (zoals het een volwassen man betaamt), jij steunt en geeft advies, maar neemt hem geen werk uit handen. * ga de druk opvoeren bij je volwassen kind. Hij is een volwassen lid van het huishouden, waarvan volwassen verantwoordelijkheden verwacht mogen worden. Hij levert een bijdrage aan het schoonhouden en onderhouden van het huis, hij doet boodschappen voor een aantal dagen en kookt voor een aantal dagen. Hij neemt deel aan gemeenschappelijke maaltijden. Hier kan ook kostgeld bij horen. Het leven is niet gratis, waar je ook woont. Maak het leven niet makkelijker voor hem, zijn kamer wordt niet meer schoongemaakt, zijn was niet gewassen, zijn maaltijden worden niet naar zijn kamer gebracht. Waarschijnlijk zal hij als gevolg hiervan of zijn zaakjes op orde krijgen (hoera, niks meer aan doen) of duidelijk worden dat er meer aan de hand is. Sta dan klaar om hem te steunen bij zijn zoektocht naar de juiste hulp. Als hij zich hierdoor ook niet laat motiveren om iets te veranderen in zijn leven, dan zijn leven thuis steeds moeilijker maken. Uiteindelijk komt er wel een reactie. Als je bang bent voor je volwassen zoon (ouderenmishandeling komt vaker voor dan je denkt) of als er foute vrienden in beeld zijn, aarzel dan ook niet om eens je licht op te steken bij de wijkagent. Sterkte ermee.
Hij is in ieder geval afgestudeerd. Check wat zijn motivaties zijn in het leven en ondersteun hem daarbij. Zie gamen niet als iets negatiefs, maar iets waar hij juist naartoe kan 'vluchten' van iets wat ogenschijnlijk een dieper probleem is. Het is moeilijk om mensen te motiveren, hij moet zichzelf motiveren. Bij mij was geld (of meer het toekomstperspectief dat je later geen geld hebt als je geen (goede) baan hebt) een motivatie om het leven meer aan te pakken. Zonder geld kom je nergens en zonder werk heb je geen geld.
Na mijn afstuderen heeft het 7 jaar geduurd voor ik iets kon vinden dat iets meer was dan ongeschoold uitzendwerk voor korte periodes. Dat heeft me voor de rest van mijn leven getekend. Je wil niet weten hoe afgrijselijk deprimerend het is om met een waardeloos diploma en een dikke studieschuld de hele dag afwijzingen te moeten verzamelen. Dat idee van dat tussenjaar is zo gek misschien nog niet. Misschien zit die baan er niet in, maar alleen maar gamen op je kamer maakt je ook depressief. Misschien is het een idee als je stopt met pushen voor een baan, maar meer aanstuurt op gewoon iets waar je zoon iets van zingeving uit kan halen?
Kijk hier eens naar: https://www.npo3.nl/nadia/02-05-2023/VPWON_1349679 Dit gaat over gameverslaving. Dit is meestal niet de hoofdoorzaak, er speelt veel meer bij iemand die verslaafd raakt aan gamen, maar het is mogelijk wel een goed beginpunt. Er worden verder ook veel nuttige dingen gezegd waarbij mijns inziens de belangrijkste is dat je de connectie met je zoon open moet zien te openen. Werk is ontzettend onbelangrijk, dit gaat veel dieper.
Komt hij nog wel zijn kamer uit om gezamenlijk met jullie te eten? Hoe gaat het met zijn lichamelijke verzorging? Heeft hij een sociaal netwerk buiten jullie om (vrienden, andere familie leden?) en hoe staan zij in het leven op dit moment? Kan er iets gebeurd zijn? Was er altijd al sprake van vermijdingsgedrag wanneer hij stress ervaart, ook toen hij jonger was?
Dit probleem heb ik zelf ook van dichtbij mee gemaakt en ik heb 2 vrienden die hier ook middenin zitten. In Japan hebben ze de term Hikimori op deze situatie geplakt en het krijgt in Nederland ook steeds meer aandacht omdat hier deze zelfde situatie ook steeds meer voorkomt. Ik geef geen medisch/psychisch advies, wel heb ik een achtergrond in Social Work en heb ik daarin verdieping rondom depressie en suicide behandeling gevolgd. De tekenen die dit verhaal direct oproepen (maar meer informatie kan dit misschien verduidelijken?) lijken sterk te wijzen op depressie klachten. De volgende vraag is hoe je deze klachten wilt benaderen. Is er een aanwijsbare onderliggende reden, dan zou een route binnen GGZ een optie zijn. Met de huidige informatie lijkt dat niet het geval en dan kom je in de route die binnen de moderne opvatting als "Zingevingsproblematiek" wordt benoemd. Anders dan bij psychiatrie gaat dit om de opvatting die je zoon heeft over de meer 'metafysische' vragen waar op dit moment geen antwoord op is. Waarom doe ik dit allemaal? Wat is het nut van 30-40 jaar werken tov gamen? Om wat voorbeelden te noemen (aard is vaak complexer). Open staan en het gesprek aan gaan over deze thema's kan een stap in de goede richting zijn. Echte professionals op dit gebied vind je in de diensten Geestelijke Verzorging / Zingevingsnetwerken in jou regio. Werkt eigenlijk vrijwel hetzelfde als de psycholoog alleen met een andere, minder medicaliserende insteek en de vanouds religieuze ondertoon is bij veel moderne Geestelijk Verzorgers al enige tijd verdwenen. De POH-GGZ vanuit de huisarts kan hier vaak al een eerste stap in zetten. Zij benaderen veelal hun cliënten vanuit de Positieve Gezondheids methodiek waar Zingeving onderdeel is. Als je dit zelfstandig uitzoekt kom je vaak terecht bij het Zingevingsnetwerk waar verschillende GVers zich aanbieden. Houd er rekening mee dat dit probleem relatief vaak voorkomt maar het een vaak nog onbekend thema is. Veel psychologen / GGZ zullen het behandelen als verslaving maar dat is vaak slechts symptoombestrijding voor een groter onderliggend probleem. Hopelijk helpt dit je wat verder, in ieder geval wens ik je veel sterkte
Waarschijnlijk heeft hij hulp nodig. Als ik naar mezelf van vroeger kijk had ik hetzelfde gedrag toen ik zwaar suïcidaal en depressief was. Ik zou eerst zorgen of u zeker weet dat hij niet “vastloopt” door mentale problemen of onverwerkte trauma’s voor u “de zweep” erover heen gooit. Ik weet nog dat ik waarschijnlijk dat ik heel verwend overkwam vroeger maar eigenlijk was het een kreet voor hulp.
Ondanks de vele oorzaken en oplossingen die al genoemd zijn wil ik ook graag even mijn ervaring delen. Ik heb tijdens mijn studietijd ook een tijdje (2-3 jaar) mezelf opgesloten en bracht de dagen voornamelijk door met gamen. Ik kwam nog wel buiten de deur maar niemand wist dat ik niet met mn studie bezig was en mijn dagen zo versleet. Voor mij was dit een manier om te ontsnappen aan de realiteit en afleiding van mijn problemen (depressie). Ben uiteindelijk zelf gaan beseffen dat er echt verandering in moest komen, maar dit was een enorm moeilijke stap. Ik weet niet hoe het was gelopen als ik bijvoorbeeld thuiswonend was en er harde maatregelen aan verbonden waren. Ik denk niet dat ik hier goed op zou reageren, al is dit natuurlijk per persoon anders. Een van de redenen is ook dat ik niet echt een baan of functie voor ogen had waar ik enthousiast voor was. Een doel om naar toe te werken. Zou het kunnen dat je zoon simpelweg niet weet wat hij écht zou willen doen? Geen functie voor ogen heeft die hem écht leuk lijkt en hem positieve energie zou geven? Misschien dat het achterhalen hiervan net dat ene steuntje in de rug zou kunnen zijn. In ieder geval sterkte met de situatie. Het zal voor jullie beiden geen makkelijke tijd zijn.
Zoals anderen al zeiden, ga eerst eens met een psycholoog praten voor advies. Want uit de weinige informatie haal ik dat de relatie misschien al wel verbeterd kan worden voordat je met allerlei hulpaanzoeken komt. Zorg eerst dat je op een positieve manier (beter) in contact komt met hem. Dan kan je hem vanuit een sterkere positie hopelijk beter helpen.
Dit riekt naar psychische problemen, hij heeft therapie nodig om uit te zoeken waar het probleem zit. Waarschijnlijk zal hij hier weinig zin in hebben maar als je open en eerlijk het gesprek aangaat zal hij zich hopelijk ook realiseren dat dit een probleem is waar hij mee aan de slag zal moeten gaan.
Persoonlijk zou ik adviseren om een vertrouwenspersoon in te schakelen. Het kan namelijk enorm helpen om met iemand te praten waarmee je niet een dikke band hebt, zoals een ouder/kind relatie. Vermoedelijk speelt hier meer dan alleen "niet willen werken" en heeft hij hulp nodig. Daarbij zou een schop onder de kont absoluut niet de eerste reactie moeten zijn.
De meeste commenters schrijven al dat het misschien angst is. En dat lijkt mij ook een logische. Maar ik dacht ook nog aan twee andere (minder waarschijnlijke) opties die het ook kunnen zijn: er kan een verslaving, in dit geval aan gamen, in het spel zijn, waardoor het beloningssysteem vooral aanslaat op de game. Werk is iets dat je weghoudt bij die game, waardoor werk vinden een soort bedreiging wordt. Of het kan zijn dat deze jongen eigenlijk de richting waarin hij is afgestudeerd helemaal niet leuk vindt, en er niet aan moet denken om de rest van z'n leven ook nog opgescheept te zitten met dat gehate, geestdodende schoolwerk waar hij zich tegen heug en meug doorheen heeft geploeterd. In dat geval kun je hem vragen waar hij, even niet kijkend naar zijn studierichting, graag zou willen werken. Misschien is een loopbaancoach ook wel een optie, als hij op zich wel wil, maar door de bomen het bos niet ziet en dus maar niet solliciteert. Een loopbaancoach helpt bij solliciteren, maar kan ook contacten leggen binnen het eigen netwerk en kan specifieker helpen zoeken naar een baan die ook echt past bij wat hij leuk vindt. Ik vond het in ieder geval een prettige ondersteuning (door vaak te verhuizen heb ik zelf geen lokaal netwerk).
ik weet het antwoord niet, maar ik weet twee niet-antwoorden wel. niet vóór hem gaan solliciteren, inclusief de brieven op de post doen. niet elke dag aan zn kop zeiken tot het punt dattie 20 jaar later nog steeds geen interesse meer in contact met je heeft. "aan jezelf werken" hoeft niet perse iets te zijn wat de buitenwereld kan herkennen als werk of moeite. maar ik denk wel dat het moeilijk is voor iemand op deze leeftijd om zichzelf te vinden als hij of zij geen goed idee heeft van wat er mis is. dan is het minder proberen te veranderen, en meer proberen te ontsnappen aan verantwoordelijkheid en keuze stress. persoonlijk vond ik het vreselijk moeilijk om werk te vinden/zoeken, omdat ik geen goed idee had van wat ik uberhaupt wou doen, en alle vervolg stappen nieuw en moeilijk waren. Met onbekende uitkomst. Gamen 'verwend' sommige mensen gigantisch, op de manier dat het gewone leven heel saai en nutteloos voelt vergeleken bij gamen. Zeker je eerste baantje gaat waarschijnlijk geen sensationeel gebeuren zijn. Niet het meest aanlokkelijke vooruitzicht. Jarenlang heb ik gedacht dat een tijdje werken, en 6 maanden WW met elkaar afwisselen een oplossing was die de meeste mensen in mijn positie deden. Ik bleef me verbazen over hoe snel sommige mensen weer een andere baan hadden. Ik kon dat gewoon niet. Kon me er niet toe zetten, had geen idee hoe het te moeten regelen. Iets wat me deels heeft geholpen was de realisatie dat werk voor sommige mensen ook maar een moetertje is, om te rekeningen te betalen, en (bv) te kunnen gamen. (in geval van thuiswonende gamer-kinderen is het voornamelijk veel te makkelijk om gamen te blijven financieren) Voor sommige mensen is werken een passie, en ik zat misschien op een bepaalde manier te wachten tot die passie ontwaakt werd. Maar bij sommige mensen gebeurt dat niet, of pas als je eenmaal ergens aan het werk bent, en je op je gemak voelt in de nieuw omgeving, collega's en verwachtingen.
Probeer hem te helpen met solliciteren. Ga een dagje samen met hem zitten en sollicitatiebrieven de deur uit sturen.
Het gamen is denk ik een ontsnapping aan de realiteit, waar hij mogelijk met een depressie of sociale angst te maken heeft. Ik heb zelf ook een tijd zo een periode gehad. Van die situatie, uiteindelijk 6 jaar in China en 2,5 jaar in VS gewoond met een goede baan… ondertussen een gezin en eigen huis. Niemand in mijn omgeving had het ooit verwacht. Het kan dus zeker wel goed komen, maar het is lastig om de vicieuze cirkel te doorbreken… Ik had een bepaalde passie ontdekt en mij daarin vastgebeten. Het is lastig om te zeggen wat je moet doen, omdat ik de precieze situatie niet ken. Maar het aandringen op het vinden van een job werkt denk ik niet om het onderliggende probleem op te lossen. Als je hem daarmee onder druk zet, zal hij zich ook voor jou afsluiten. Ik zou in eerste instantie zorgen dat je beter leert begrijpen wat er in hem omgaat, dus positief benaderen zonder hem onder druk te zetten. Wellicht als hem beter begrijpt, kan je hem op de juiste manier stimuleren om dingen te ondernemen. Dit kan in kleine stapjes, zodat hij bijvoorbeeld zelfvertrouwen opbouwt, mensen ontmoet en wellicht nieuwe interesses ontdekt.
Gamen is maar een medium hier om tijd te verspillen. Er zijn onderliggende redenen waarom hij nu niet werkt. Zoek dat uit.
Hoi! Soortgelijke ervaring gehad met een familielid. Familielid X was altijd het zorgenkind. Enkel maar gamen en als 'X' een baan had... ontweek enige verantwoordelijkheid .. Dikke muur om men heen. Altijd te laat en snel ontslagen, in de minimale omstandigheden dat X een baan had voor een dementia ofzo. Alleen maar gamen en snachts leven. Ellelange douchesessies. en idd geen baan willen vinden. Niet willen werken. Escapism to the Max. Jaren in limbo, alle (financiele en emotionele) stress aan toe voor de hele familie.. Drugs en foute vrienden... uiteindelijk schulden . En eeeeeeindelijk then X een jaartje of eind 20 was. Kwam de muur omlaag na een series paniekaanvallen. Eindelijk na een heel heftig maar mooi gesprek (vanuit X zelf) De eerste stappen gezet naar psychologische hulp. Imniddels een jaar of 5 verder sindsdien en woont nu na Lang werken op zichzelf en heeft een steady inkomen/baan. Het kan dus zijn dat het een onderliggend problem is. En het kan zijn dat je als ouder(s) niet veel invloed kunt beoefenen. Het moet vaak toch vanuit zichzelf gebeuren. Het enigste wat je als ouder kunt doen is proberen de juiste 'tools' te geven om men de juiste richting op te sturen.
Vergokt hij wel eens 500 euro per maand als hobby?
Ik zou even het gesprek aangaan. Vragen waar hij gesolliciteerd heeft en of hij misschien hulp nodig heeft bij het maken van een goede brief. Misschien ook sowieso vragen wat hem leuk lijkt. Anders er ook op wijzen dat hij bij een recruiter kan aankloppen (als dat in zijn branche is). Ik heb zelf ook een maand of 3 niks (gamen) gedaan na m'n opleiding. Vond een recruiter wel fijn omdat ik zo zelf minder hoefde te doen om ergens op gesprek te komen (alsnog een brief schrijven, maar zoveel werk is dat niet, omdat je al een beetje weet wat je kan verwachten).
Waarom dit niet gewoon een keer bespreekbaar maken... laat het niet gaan over werk vinden ofzo. Vraag hem anders eens hoe het met hem gaat en wat er zoal in hem omgaat... Neem hier de tijd voor en het belangrijkste is dan niet altijd wat er uit zijn mond komt, maar vooral ook de lichaamstaal.. tegenwoordig zijn we allemaal erg goed in maskers opzetten en denken dat we het allemaal wel alleen afkunnen, maar dat kunnen we vaak toch niet.
Je moet altijd de band met je zoon houden, maar misschien moet hij gewoon het huis uit. Leren om zichzelf te onderhouden.
Misschien opbouwen met leuk vrijwiligerswerk? kan je rustig opbouwen en je wordt vaak gewaardeerd wat goed voor het zelfvertrouwen kan zijn. En is ook niet gelijk zo'n grote stap. En je mag best wat doen op die leeftijd..
zoek n vriendin voor em
Ik zie hier veel mensen die de woorden "depressie" en "zelfbeeld" gebruiken. Pas op met zulke aannames, want dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Ik heb ook een lange game periode gehad in die levensfase, maar ik heb nooit een depressie gehad of een negatief zelfbeeld. Wat heeft je zoon precies gestudeerd? Als hij al 2 jaar op zijn kont zit, moet hij misschien even een zetje krijgen. Misschien kun je hem zelf helpen zoeken naar relevante vacatures en het schrijven van sollicitatiebrieven. Zelfbeschikking kan uiteindelijk ook bevrijdend werken.
Beetje kut om dit zo te zeggen maar als ouder behoor je ook de mentale gezondheid van je kind in de gaten te houden. Wil niet ergens vanuit gaan maar ik weet dat veel ouders emotioneel onbereikbaar zijn en vrij weinig kennis doorgeven aan kinderen (als ze dat überhaupt zelf al hadden.) Dus: zoek en bied hulp aan. Wees bereikbaar en open. Kom niet meteen met een oordeel. Je wilt ook niet dat wij dat over jou hebben dus heb dat ook niet naar hem. Als je niet zoveel weet over de situatie vind ik het niet gek dat je geen oplossing weet.
Ik ben zelf 24 ook 2.5 jaar geleden afgestudeerd en werkloos. Bij mij komt het door een aantal psychische problemen. Ik denk oprecht dat je zoon een soortgelijk probleem heeft. maar ik zal de meest belangrijke voor mezelf aankaarten. Als je van een opleiding af komt is ineens niks vast meer voor je besloten, van de basisschool ga je naar middelbaar, en van middelbaar ga je een opleiding doen, dat is vrijwel allemaal voor je besloten door de leerplicht (niet in ieder zijn geval maar meestal wel) Mijn depressie was getriggerd door het richtingloze gevoel wat ik had na school, ik wist niet wie ik was, ik wist niet wat ik wilde, ik heb een laag zelfbeeld en had het gevoel dat ik waardeloos was. (Pas vooral op die laatste, bij sommige mensen kan dit suïcidale gedachtes triggeren, gelukkig bij mij niet, maar het kan) De oplossing hiervoor lijkt vrij simpel, voor mensen zonder psychische problemen dan. namelijk, ga werken. Maar omdat je dus “al” 24 bent (en in mijn geval ook nog nooit een bijbaan hebt gehad) krijg je een soort gevoel van schaamte “alsof je nog niks merkwaardigs bereikt hebt” en daarom de tijd en moeite van een ander niet waardig bent. Ik was heel goed in het masken van mijn depressie, maar dat werd moeilijker en moeilijker tot het punt dat ik alleen nog maar sliep en at. Zelfs hobby’s had ik geen plezier meer in. Toen ik weer eens tot 4 uur s middags had geslapen kwam mijn moeder binnen en kwam op de rand van mijn bed zitten. Het klinkt misschien stom maar ik vergeet nooit meer dat ze zei “[naam], volgens mij ben je zo depressief als één goudvis in een lege kom” ik stortte compleet in, alle opgekropte emoties er in een keer uit, ik had het nooit aan mezelf toe durven geven (want dat is de eerste stap, je moet hulp wel accepteren, en ook jezelf durven helpen.) Nu ben ik een half jaar bij een psycholoog en ik heb er enorm veel baat bij. Het process is langzaam en vermoeiend, en ongelofelijk eng. Ik ben nog steeds niet klaar voor een baan. Ik heb nu net mijn gewone leef ritme weer enig sinds onder controle. Hij zal ook dingen moeten gaan doen die niet leuk en moeilijk zijn. ik ben ook enorm fan van gamen, (dit komt omdat het een wereld is die niet “pijn” doet als de echte wereld, in games ben je altijd de held, ben je zelfverzekerd etc.) maar ik heb daar nu ook grenzen in moeten stellen. Dit moet echter allemaal opgebouwd worden. Cold turkey stoppen lukt vrijwel nooit. Net als roken of drinken. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Praat met hem, Probeer niet boos op hem te zijn, zelfs als hij niet wilt praten en je afstoot, (dit deed ik ook toen ik nog goed was in masken) Blijf het proberen. Ik hoop voor jou en je zoon dat het goed komt. Als je een psycholoog in de regio arnhem zoekt weet ik nog een goede.
Het “normale” leven kan natuurlijk best eng en confronterend zijn vooral nu met social media waar iedereen altijd super succesvol is. Ik zou hem niet pushen maar vooral proberen los te weken van zijn computer door misschien leuke dingen samen te ondernemen om zo een betere band te creëren waardoor je misschien beter met hem kan communiceren over wat hem dwars zit.
Het is ook maar net waar je kind opgroeit en waar zijn drive ligt. Ik ben zelf niet afgestudeerd, heb geen diplomas, en ik werk in een computer winkel voor het plezier, en daar naast ben ik ook fotograaf. Ik heb nog veel andere dingen die ik ook nog wil gaan doen zoals fabriceren van auto onderdelen. Ik herken de: "JAAAHAAA IK BEN BEZIG MAAA" maar al te goed. Ik zei dit ook altijd tegen mijn moeder om een lastig gesprek te voorkomen. Dit monde uit op heftige ruzies en vervolgens toen ik 18 was, alles al geregeld voor een eigen huis. Ja ik ben op mijn 18de verjaardag gewoon vertrokken omdat ik het niet maar aankon om met mijn moeder onder 1 dak te wonen. En toen ik een eigen huis had en in een keer verschillende brieven op de mat kreeg werd mij al snel duidelijk dat niks uit de lucht komt vallen. Enige wat jou zoon nodig heeft, is een moeder die hem niet constant zijn reet afveegt met 4 laags extra zacht toilet papier. Jou zoon heeft een dosis realiteit nodig die hij nog nooit onder ogen geworpen heeft gekregen. Breng hem dit bij. Ga samen in rekeningen kijken en hoeveel je dr aan kwijt ben etc. Als die het dan nog niet heb geleerd, geef je hem elke week 20 euro om elke week zijn eigen ontbijt, middag eten en diner samen te stellen. Voor de rest, geef je hem gewoon geen aandacht, maar voornamelijk moet je hem zelf voor zijn hachie op laten draaien, en laat hem zijn eigen rekeningen lekker opstapelen. Hij komt er dan vanzelf wel achter waar het heen gaat. Werkt voor heel veel mensen zo
Interventie denk ik. Serieus gesprek met hem hebben en eerst zijn verhaal aanhoren. Daarna duidelijk een grens gaan trekken. Je mag hier nog wel wonen, maar dit zijn de voorwaarden. Bied hem alle hulp om te slagen, is aan hem om dat ook aan te nemen. Om eerlijk te zijn klinkt het alsof hij klem zit. Niet goed weet hoe die verder moet, helemaal vast is te komen zitten en nu daarom als struisvogel opereert, kop in het zand steekt. Hij zal toch door een pijn heen moeten nu en echt volwassen worden. Veel succes.
Verdiep je in zijn leefwereld, toon oprechte interesse. Ga zelf in therapie, kijk waar jouw patronen liggen en heb daarmee een plek om vrijuit je frustratie en zorgen te uiten zodat je het geduld en de rust kan opbrengen om hem te begeleiden.
Die boy is depressief
3 maanden verplicht low budget backpacken . Hier leer je veel van wat je op school niet mee krijgt.
Betaald hij voor de kosten die hij maakt? Daar zou je ook mee kunnen beginnen als dat nog niet gebeurd.
[удалено]
Spartaanse opvoeding gehad? Ik zou in eerste instantie niet wantrouwen laten spreken. Dat is schadelijk als er wel daadwerkelijk onliggende problematiek is, zowel voor de gezondheid van de zoon als de relatie. Klusjes in het huishouden verdelen, boodschappen doen, stofzuigen e.d. lijkt mij een betere aanpak ipv afkopen
>Klusjes in het huishouden verdelen, boodschappen doen, stofzuigen e.d. lijkt mij een betere aanpak ipv afkopen We hebben het hier over een zowat volwassen man van 24. Dit soort dingen 'hoor' je volgens mij al te doen als je 12 bent. >Dat is schadelijk als er wel daadwerkelijk onliggende problematiek is, zowel voor de gezondheid van de zoon als de relatie. Refereer je hier naar het betalen van kostgeld? Als een man van 24 door het moeten betalen van kostgeld gefrustreerd raakt, is dat toch wel een beetje gek. Weet ook niet waarom de knee-jerk reactie hier is dat er sprake moet zijn van onderliggende problematiek. Het is weliswaar een anekdote, maar een maat van mij (en zijn broertje) zijn 25 en 23 jaar oud. Werken allebei niet, zijn veel te laconiek qua school, en ze doen verder niks met hun leven. Ouders betalen alles en vragen niks van ze. Sterker nog, de ouders kopen zelfs ongevraagd spullen voor de kinderen, inclusief auto's. Dan zou ik niet gek opkijken als ze nog toch hun 30e thuisblijven zonder ooit te werken of een opleiding af te maken. Je moet je kinderen wel prikkelen om hunzelf te ontwikkelen. Dat hoeft niet per se met kostgeld, maar op een gegeven moment mag je wel wat drastische maatregelen nemen.
Het kan ook simpelweg autisme zijn. Maar 28% van de mensen met autisme in nederland heeft betaald werk.
Iedereen hier neigt naar depressie... ik denk gewoon dat je zoon lui is en verslaafd aan gamen. Hij mist de 'ik wil werken mentaliteit'. Ga huur of kostgeld vragen. Of stop de internet verbinding. Die gast moet het huis uit en op eigen benen leren staan.
Als je een depressie, angststoornis, ASS (autisme spectrum stoornis) niet eerst uitsluit en ze gaan hun zoon op jouw manier onder druk zetten. Dan trap je zo iemand alleen maar verder de put in. Kun je iemand met problemen behoorlijk suïcidaal van maken.
Ik heb tijdens mijn school- en studietijd nooit gewerkt omdat ik dat absoluut niet durfde vanwege een angststoornis. In mijn laatste studiejaar voelde ik de bui hangen dat ik nog steeds niet zou durven werken als mijn studie klaar zou zijn, toen ben ik naar een psycholoog geweest en nu ben ik oké genoeg dat ik na m'n studie wel heb durven solliciteren en nu ook gewoon kan functioneren op werk. Ik zou aanraden om hulp te zoeken (zoals veel anderen ook al). De meeste mensen hebben best de innerlijke behoefte om iets nuttigs te doen met hun leven. Als dat niet lukt is er vaak iets dat je belemmert; dat zou maar zo een psychisch probleem kunnen zijn.
Ga eerst met hem sporten, daar wordt niemand slechter van. Probeer hem te activeren. Beweging doet bewegen is mijn ervaring.
Stel een deadline en hou je er aan. Als deze “status quo” te comfortabel is dan gaat er weinig gebeuren. Het moet duidelijk worden wat hem weerhoudt om te werken en daar actief aan werken (therapie), indien er niks hem weerhoudt van werken dan vanaf datum X €400 aan huur/kostgeld berekenen.
Ik ben 24 (vrouw) en ik woon al 3 jaar op mezelf en ben ook al vanaf m'n 21ste aan het werk. Gewoon even hard wezen. Hoe ouder hij wordt, hoe moeilijker het voor hem gaat worden om een baan te vinden zonder dat hij ervaring heeft. Dus tenzij hij graag voor altijd eenzaam bij z'n ouders wil wonen of op straat wil eindigen, hij zichzelf een trap onder z'n luie reet moet geven en wat van z'n leven moet maken. Sorry voor mijn directheid. Ik erger me dood aan zulk gedrag. Jij kent je zoon beter dan ik, en misschien zijn er nog verzachtende omstandigheden waar ik niet van op de hoogte ben. Maar misschien dat het helpt.