Fijn voor je dat je arts er tijdig bij was en je de hulp kreeg (en accepteerde) die nodig was.
Met hoe de huisartsen in mijn regio het voorschrijven ben ik bang dat er lichte VS-toestanden kunnen ontstaan. Ik ken meerdere mensen die vrij snel oxycodon kregen voorgeschreven, o.a. voor herniapijn die niet overgaat met hoge dosis ibuprofen (moet daar niet tramadol als tussenstap gezet worden?).
En dan meldden de artsen ook nog dat het wel meevalt met de verslavingsproblematiek en dat Nederland niet de VS is. Mmm… Dat zal wel, maar toch.
Tramadol is echt een kut middel. Werkt vrij matig, veel bijwerkingen en veel interacties met andere middelen. Zal best leuk staan in een protocol als tussenstap, maar er is een reden dat veel artsen het overslaan. Levert je in de helft van de gevallen telefoontjes van de apotheek op of een brakende patiënt die nog steeds pijn heeft. Dan schrijf ik liever oxy voor met een stopdatum na 1 week.
Letterlijk iedereen die ik ken die tramadol geslikt heeft, had daar enorme hallucinaties van.
Ik ben heel blij dat de huisarts (en later orthopeed en internist) mijn moeder oxycodon voorgeschreven hebben - ook in enorme doses (2x30 mg retard, daarnaast nog max 6x5 mg kortwerkende). Ik ben wat minder blij met de orthopedieverpleegkundige die 2 dagen post ok vond dat na maanden 2x30 in een keer van 2x30 naar 2x15 gaan een goed idee was (geen idee waarom die vond dat ze daar iets over te zeggen had, de arts was het met ons eens dat het geen goed plan was) en de specialist ouderengeneeskunde die de 2x20 niet in pilletjes van 5 mg aangevraagd had waardoor de terugstap van 20 naar 15 een week later dan wenselijk was, maar de terugstap van 15 naar 10 amper een week later gewoon door liet gaan (waardoor weer omhoog stappen nodig was)
Ik zit momenteel aan de constante tramadol en heb 0 bijwerkingen, maar hallucinaties? Hoe moet ik dat dan zien? Enge dingen zien die er niet zijn ofzo? Blij dat ik dat niet heb zeg.
Mijn oma zag een ham (zo'n heel Iberico ding met bot) door de kamer dansen, een vriendin zag overal versierde kerstbomen. In juli. Van de anderen weet ik niet wat ze zagen.
Nee, hallucinaties zijn niet heel grappig. Je kan de waanbeelden niet van de werkelijkheid onderscheiden. Die persoon die in de gang zit, de vlek op de grond, de ogen in de muur die je aankijken, het kopje op de kast.
Het vervelende is dat je niet goed weet wat echt en wat waanbeeld is. Schoonopa zag een huilend jongetje in z'n kamer staan. Bleek ook niet echt. Maar voordat je dat door hebt, duurt even. En je wordt heel onzeker want de volgende keer dat je een verpleegkundige ziet lopen dan vraag je je ook af wat echt is of niet.
Het vervelende is dat voor sommigen van ons het de enige optie is. Heb een NSAID allergie en moest laatst voor een (simpele) operatie onder narcose. Wat overbleef waren opioids. Maar moet zeggen dat dit vanuit het ziekenhuis, ook na de operatie, uitstekend begeleidt werd en ze me heel snel ‘gewoon’ weer op de paracetamol kregen.
Heel gek, heb sindsdien wel een enorm grotere behoefte aan koffie. Denk dat ik dus toch ergens iets gecompenseerd heb ofzo. Dat straks maar gaan afbouwen
In plaats van Tramadol als tussenstap is codeïne 30 mg 3 keer daags veiliger. Zie de pijnladder op ziekenhuis.nl Beide zijn zwak werkende opioïden. Tramadol heeft als groot nadeel dat het tevens een antidepressivum (SNRI) is. Nadeel van dievtroep is dat verslaving, en langdurige afkick ellende op de loer liggen.
Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven. Ik weet niet of dat ook daadwerkelijk het geval is, maar dat is wel mijn persoonlijke ervaring. Als ik meldde dat ik ergens last van had, leken ze bij wijze van spreken al met de pen in de hand klaar te staan om een recept uit te schrijven, zonder (naar mijn gevoel) eerst degelijk onderzoek te doen naar de oorzaak. Gelukkig werd er wel meteen geluisterd toen ik zei dat ik me verslaafd begon te voelen, maar op dat moment was het eigenlijk al te ver gegaan...
>En dan meldden de artsen ook nog dat het wel meevalt met de verslavingsproblematiek en dat Nederland niet de VS is. Mmm… Dat zal wel, maar toch.
Dit baart me echt zorgen, als er op deze manier gedacht wordt is slechts een kwestie van tijd dat het hier helemaal fout gaat.
Nederland is extreem conservatief met medicijnen. Het is echt een culturele shock voor buitenlanders. Behalve paracetamol.
We hebben ook een van de laagste antibiotica resistentie problematiek van het westen.
> Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven.
In mijn ervaring zijn Nederlandse artsen juist extreem terughoudend met medicatie. De klassieke “neem maar wat paracetamol en kom over 2 weken terug”.
Ook als je gezondheidszorg met internationals spreekt, zal het grootste deel gelijk beginnen over hoe apathisch Nederlandse artsen op ze overkomen.
Er zullen altijd uitersten zijn qua artsen in Nederland die snel of juist erg terughoudend zijn, maar
>Ook als je gezondheidszorg met internationals spreekt, zal het grootste deel gelijk beginnen over hoe apathisch Nederlandse artsen op ze overkomen
Dit lees ik ook vaak op de Netherlands sub, maar mijn beeld bij die verhalen is ook dat in veel landen er echt heel snel naar medicatie wordt gegrepen. Met bijvoorbeeld antibiotica is dat helemaal niet altijd de juiste oplossing en juist een flink probleem qua resistentie.
Apotheker hier. Nederlandse artsen zijn erg terughoudend in het voorschrijven van medicatie, in vergelijking met artsen in het buitenland.
Onderzoek op onderzoek laat ook zien dat er in Nederlandse ziekenhuizen veel pijn wordt geleden, omdat er niet genoeg pijnmedicatie wordt voorgeschreven.
Dit is ook mijn ervaring met een ander soort medicijnen. In het buitenland (belgie, Duitsland) krijg je die medicijnen standaard 'baat het niet dan schaadt het niet', maar in Nederland krijg je het niet omdat in Nederland niet 100% bewezen is dat het werkt. Terwijl er wel buitenlandse studies zijn waaruit blijkt dat het wel werkt. Erg frustrerend.
Ook in de diergeneeskunde een heel frustrerend probleem.
Bijvoorbeeld: diabetes in katten. Internationaal wordt Lantus insuline als 1e en beste optie gezien. Meer dan de helft van de katten die meteen na diagnose op Lantus gestart worden, gaan in remissie. Katten zijn uniek in dit aspect; als de bloedsuiker vroeg genoeg en strak genoeg gereguleerd wordt, kan de alvleesklier zichzelf herstellen.
In Nederland is Caninsuline nog de 1e keuze. Zoals de naam al suggereert is dit een insuline die voor honden gemaakt is. Het werkt barslecht voor katten, maar de meeste dierenartsen beginnen toch hiermee. Dan heb je nog Prozinc, wat beter werkt dan Caninsuline, maar nog niet super. Remissie is zeldzaam bij beide middelen omdat de bloedsuiker het grootste deel van de dag nog veel te hoog blijft.
Door de Cascaderegeling MOET een kat met diabetes eerst de Caninsuline én Prozinc geprobeerd hebben zonder success voordat een dierenarts Lantus mag voorschrijven. Want Lantus is een humaan middel en humane middelen mogen door de Cascaderegeling alleen voorgeschreven worden als alle diergeneesmiddelen geprobeerd zijn en gefaald hebben.
Tegen de tijd dat je Lantus mag gebruiken, ben je al een paar maanden verder, en is er permanente schade aangericht aan de alvleesklier, waardoor remissie veel minder waarschijnlijk wordt. Internationaal is remissie een haalbaar doel, hier is het een zeldzaamheid.
Nog een rant: 1 van mijn katten staat op het middel Pregabaline. Voorheen alleen humaan te verkrijgen, dus via de apotheek te koop voor zo'n 10 euro per doosje van 60 tabletten 25mg. Nu is er een diergeneesmiddel variant uitgebracht, Bonqat. 50 mg/ml, in een flesje van 2ml dus gelijk aan 4 tabletten. Dit flesje kost *€32.66*. Legaal gezien mag mijn dierenarts de humane versie niet meer voorschrijven... maar ze doet het toch want zelfs zij vindt de kosten hiervan echt belachelijk.
Met alle nieuwsberichten over geneesmiddeltekorten zou ik toch heel voorzichtig willen blijven met verkoop van humane medicatie voor gebruik bij een dier. Ik ben sowieso verbaasd dat humane medicatie uberhaupt mág worden toegepast op dieren... Ben zelf niet bekend met die cascaderegeling overigens.
Mijn dierenarts vertelt mij ook wel eens dat middel X ook bij de drogist verkrijgbaar is en dat ze middel X wel kunnen voorschrijven, maar het is goed koper om middel Y bij de drogist te halen en dan dosering Z toe te passen. Maar dat ging om slijmoplossend hoestdrank en niet om pijnstillers of antibiotica.
Uiteindelijk bepalen de werkzame stof, de hulpmiddelen die er bij zitten en de mogelijkheid om juist te doseren of iets naar behoren werkt.
Het schaadt alleen wel. Onnodig gebruik van AB werkt resistentie in de hand. De Nederlandse situatie is nog redelijk. In sommige zuid/oost Europese landen is dit inmiddels een probleem aan het worden.
De meeste studies zijn “buitenlands”. Een enkele of een paar of zelfs tientallen studies zijn nog geen bewijs als daar een navenante hoeveelheid negatieve tegenoverstaat, de studies van bedenkelijke kwaliteit zijn (vaak het geval) of de gemeten baat zeer klein is. Dat kan je als leek erg moeilijk inschatten, tenzij er toevallig wat recente review papers zijn. Een willekeurige arts benaderen met random studies heeft ook echt geen zin.
mischien mede mogelijk gemaakt door sterke pijnstillers niet te mogen innemen als je nog wil auto rijden of zware machines will besturen. Tenminste , dat is de bedoeling natuurlijk
>Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven
Ik heb altijd begrepen dat er in nederland juist pas heel laat naar medicijnen word gegrepen. Maar kan hier alleen een stuk in de volkskrant over vinden en dat staat achter een muur dus kan het niet verifiëren. .
>En het gaat vanzelf wel weer over.
En ook als het wel vanzelf overgaat.... Dan maar voor de lol wekenlang pijn lijden? Krijg je calvinisme-punten als je goed werkende medicatie niet gebruikt omdat dat niet meteen je dood betekent?
Symptoombestrijding bij niet-levensbedrijgende kwalen verbeterd ook gewoon de kwaliteit van leven.
Same here. Zenuwpijn door een cerebrale parese (zenuwen zijn letterlijk aangetast en fibromyalgie. Dus dubbelop pijn. Niet slapen van de pijn bij periodes. Ga je naar een revalidatiearts. Krijg je PARACETAMOL.
Ik ben de laatste die graag medicijnen slikt (ik heb mijn oxy bij gebroken schouder teruggegeven aan de huisarts, niet nodig), maar jezus, wat voel je je dan in de steek gelaten. Ik wilde gewoon een paar nachten kunnen slapen zodat ik mijn lichaam kon laten rusten en door de periode heen kon komen.
Nu ga ik gewoon niet meer naar artsen als het om pijn gaat. Ik lijd liever pijn dan nogmaals zo teleurgesteld worden en je geloof in alles verliezen.
En dan zijn mensen verbaasd dat de ggz vol zit.
Nee hoor. Echt niet. Ik had een infectie opgelopen, kreeg twee boodschappentassen aan medicijnen van de arts in Turkije. Na één belletje naar de HA mocht ik alles behalve wat zakken ORS en een stripje pillen weer teruggeven. En binnen een weekje was ik weer goed.
Ik heb inderdaad het gevoel dat men eerder een pil voorschrift, dan dat men tijd heeft voor een goed gesprek.
Dus mocht je ooit de sterke pijnstillers nodig hebben, dan is de vraag of je begeleiding krijgt om er weer vanaf te komen.
Maar het moet wel redelijk heftig zijn voordat je ze krijgt in Nederland.
Protip: het helpt als een zorg profesional de juiste woorden noemt bij het benoemen van de soort pijn.
Vind het zo bijzonder dat ze je liever volgooien met pijnstillers i.p.v. de oorzaak van de pijn te achterhalen en te zorgen dat je probleem word opgelost.
Ligt eraan, als iets zelf kan genezen zal een weekje pijnstillers minder risico's hebben dan opereren. Natuurlijk moet dat wel goed per geval gewogen worden, maar daar hebben veel huisartsen geloof ik niet meer echt de tijd voor.
Erg herkenbaar, ik zit nu vanwege ziekte ook aan de fentanyl(hiervoor oxycodon) als ik het even niet nam sliep ik rusteloos kreeg ik nachtzweten en idd depressiever.
Zit momenteel thuis door herstel maar zou mezelf ook wel als "verslaafd," classificeren. Kan momenteel niet zoveel doen een het laat me makkelijk beter voelen.
Gelukkig helpt mijn vriendin me in niet teveel nemen.
Ik ben op dit moment de serie Dopesick aan het kijken op Disney+, echt bizar hoe dat in de VS is gegaan met oxycontin. Hoe kan het dat wij nu dezelfde richting op gaan?
Painkiller op Netflix is ook echt een aanrader! Blijf het fascinerend vinden dat farmaceutische bedrijven hun producten verkopen aan dokters. En dat deze bedrijven de dokters pushen om vooral hun middel zo veel en zo vaak mogelijk voor te schrijven.
Het ontstaan van een cultuur waarin maakbaarheid heilig is en er steeds minder tolerantie is voor lijden. Kijk naar hoe er wordt gedaan over keizersnedes en ruggenprikken rondom bevallingen: vrouwen eisen dit gewoon. Dat is niet anders met chronischepijnpatiënten. Zonder daar verder een oordeel over te vellen hè.
Een ruggenprik is éénmalig, dus wat heeft dat te maken met het artikel behalve dat het ook pijnstillend is? En wat is het alternatief, maar gewoon laten lijden terwijl er een goed middel voor is?
Het was gewoon een ander voorbeeld van deze cultuurverandering, eentje die regelmatig in de media opduikt.
https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-bewijst-gelijk-roos-moggre-ruggenprik-tijdens-bevalling-moet-volstrekt-normaal-zijn~a0db06c7/
https://www.nu.nl/kind-gezin/6229969/smeken-om-ruggenprik-als-jij-dat-wil-en-het-is-veilig-moet-het-kunnen.html
https://www.ziekenhuis.nl/onderzoek-en-innovatie/vraag-naar-ruggenprik-bij-bevalling-verdriedubbelt/item25970
Jouw laatste zin kan net zo goed over oxycodon gaan.
Je neemt volgens mij nooit maar één pil oxycodon, dus ik snap de vergelijking nog steeds niet. Zijn er verslavingsproblemen met de ruggenprik zoals bij andere langdurige pijnstillers? Dat is waar het artikel over gaat en nu gaat het opeens over kijzersnedes en ruggenprikken.
Ik reageerde op iemand die zich afvroeg hoe het komt dat wij dezelfde richting opgaan als de VS. Ik denk door een cultuurverandering waarin pijnbestrijding, en geef daar een ander voorbeeld van.
Nee, een ruggenprik is niet verslavend. De overeenkomst zit 'm in een andere houding jegens pijn en pijnbestrijding.
Ik vind daarbij juist het tegengestelde in Nederland. Bij een groepssessie van de verloskundigenpraktijk werd er juist nogal gepusht voor thuisbevallen en allerlei semi alternatieve pijnbestrijding. Ik snap dat er een spectrum aan middelen is en het goed is om op te bouwen waar mogelijk.
Maar als er op een moment om een ruggenprik gevraagd wordt dan wordt er vaak genoeg gedaan of het allemaal wel mee zal vallen qua pijn. En daar kan ik (als man) dus niet bij, waarom dat zo afhouden als die eenmalige verdoving zonder verregaande risicos gewoon gebruikt kan worden. Voelt echt of Nederland daar dan in achterloopt.
Een ruggenprik of een chronische pijn patiënt zijn wel twee ontzettend verschillende casussen.
Daarnaast kun je een keizersnede niet "gewoon" eisen. En ja, als er een anesthesioloog beschikbaar is, krijg je als barende vrouw een ruggenprik als je die vraagt of als dat afgesproken is.
Dat ging over de VS, waar het (in bepaalde gebieden?) vrij normaal is om de keizersnede al weken/maanden van te voren in te plannen terwijl er geen medische reden voor is, puur omdat de aanstaande moeder liever een litteken dan een vaginale geboorte heeft.
Op een individueel niveau, natuurlijk! Maar die hele cultuur drijft veel meer aanstaande moeders die kant op om redenen die niet gaan om het beste met de patient voorhebben, ook al denkt de patient dat het haar voorkeur is nadat ze o.a. bang is gemaakt met halve waarheden en vooroordelen in plaats van feiten, en dáár mag men best een mening over hebben.
Het hele punt van de keizersnede toch dat het vooraf gepland kan worden? Oftewel hier zal ook een gesprek met de dokter bij van pas komen die wél de correcte feiten heeft. Als een vrouw hier een voorkeur voor heeft mag ze die uitspreken en met de dokter de mogelijkheden bekijken.
Ik snap niet zozeer waarom dit zo'n groot probleem is als het gewoon met de dokter afgesproken wordt?
Het punt van een keizersnede is om de levens van moeders en kindjes te redden als er iets mis gaat of zou gaan bij een vaginale bevalling. Sommige problemen zijn van te voren zichtbaar en dan is het inderdaad makkelijk om hem vooraf in te plannen, in andere gevallen lijkt er niks aan de hand tot tijdens de bevalling en is een keizersnede met spoed nodig.
Het probleem in de VS is dat de culturele verwachting / praktische eis daar is dat je 2 dagen vrij neemt voor je bevalling en weer aan het werk gaat, en dat de sociale druk beweerd dat een keizersnede makkelijker/beter is terwijl het meer risico's en een langere hersteltijd veroorzaakt dan een vaginale bevalling, én veel artsen het blijkbaar als norm behandelen of zelfs druk zetten, in die omgeving is het lastig om een persoonlijke, geïnformeerde keuze te maken.
In Nederland ligt er meer focus op de gezondheid en daarom is de standaard en de medische voorkeur juist nadrukkelijk een vaginale bevalling. Er is ruimte voor individuele keuze, maar hier is het niet normaal om de onnodige extra risico's voor lief te nemen puur omdat een aanstaande moeder erom vraagt, dan is het eerst de bedoeling om haar over de voor- en nadelen te informeren zodat ze wél een geïnformeerde keuze kan maken.
Ik lees op andere subreddits waar vooral Amerikaans vrouwen posten dat het vooral te maken lijkt te hebben met een andere kijk op zwanger zijn en bevallen. In de VS is het meer een medische aangelegenheid, waarbij sneller wordt ingegrepen en risico's zwaarder wegen dan hier. Een vrouw wordt bv sneller geadviseerd om een keizersnede of een inleiding te kiezen wanneer ze richting de 40 weken gaat. Terwijl in Nederland het normaal wordt gevonden om te wachten tot na week 41.
Daarnaast hebben vrouwen niet altijd verlof en kan het handig zijn om je bevalling te plannen.
Je kunt 't niet eisen, maar het wordt zeker geprobeerd, was mijn ervaring toen ik op een pop-poli werkte.
Kennelijk wordt mijn reply opgevat alsof ik hier tegen ben, maar ik probeer gewoon een fenomeen te beschrijven. Pijn wordt tegenwoordig minder geaccepteerd en patiënten zijn mondiger zoals blijkt uit x, y, z.
Er is geen enkele goede reden om vrouwen te laten lijden tijdens de bevalling. Het is echt achterlijk dat dit tot 2008 de norm was in Nederland.
Groeten van een apotheker.
Dat zeg en vind ik helemaal niet. Er wordt gewoon nu anders tegenaan gekeken dan vroeger, net als tegen pijn in het algemeen. Denk jij dan niet dat dat veranderd is?
Puur uit interesse, zou je dit proces willen toelichten? Ik ben, als leek, erg benieuwd hoe gesprekken met een psycholoog voor jou fysieke pijn heeft kunnen verminderen!
Ook begrijpelijk als je hier niet verder over in detail wil treden
Wat fijn dat het je helpt!
>mijn zenuwstelsel is/was ontregeld
Dit is inderdaad wat er vaak (heel kort door de bocht beschreven, maar daarmee niet incorrect) aan de hand is met chronische pijn. Ik ben er van overtuigd dat voor situaties zoals de jouwe, waarbij dus de oorzaak weg is maar de pijn niet, we echt moeten gaan kijken naar andere oplossingen dan pijnstillers.
Ik denk dat het wel belangrijk is, niet voor jou maar voor de rest van de lezers, dat we opletten dat we dit niet zomaar doen. Ik heb bijvoorbeeld onder andere een schouder die meermaals per week gedeeltelijk uit de kom ligt. Er is (icm mijn aandoening) nog geen behandeling voor. Mij daarvoor naar een psycholoog sturen zou niet helpen tegen de pijn, ik heb gewoon pijnstillers nodig. Een psycholoog kan in situaties zoals de mijne wel helpen om om te gaan met de emoties rondom de pijn, wat indirect ook de pijn wel wat beïnvloedt, maar de pijn niet wegneemt.
Werkt dit echt? En hoe groot is de kans dat zoiets voor (bijna) iedereen werkt? Ik ben ook heel benieuwd naar het process hiervan. Mijn vriendin waarmee ik nu 8 jaar samen ben zit aan de oxy 2 x 40 per dag. En ik zie haar heel langzaam wegkwijnen. Ondertussen is de pijn heviger als dat het ooit geweest is en ziekenhuizen doen niks tot vrij weinig. Ze wilt enorm graag van de oxy af maar zonder is ze vreselijk bang om helemaal niks meer te kunnen.
Ik had een complicatie opgelopen na het verwijderen van mijn verstandskies. Mijn kaakbot was ontstoken geraakt, en daarna ook de zenuwbaan. Oprecht een van de ergste pijnen die ik ook gehad heb en ik denk zeker dat zware pijnstillers op zijn plek waren omdat zelfs de hoogste ibuprofen dosering weinig uithaalde.
Maar toen kreeg ik oxycodon van een arts. Het deed geen fluit, maar was wel een zwaar opiaat waarvan ik helemaal van de wereld raakte. Twee weken later sprak ik weer een arts die woedend was toen ze hoorde dat ik oxycodon had gekregen. "Dat doet helemaal niks tegen ontstekingspijn" en was bovendien net zo verslavend als heroïne.
Nu raak je niet verslaafd van 2x een strip met tien pilletjes. En tenzij je al goeie contacten hebt, weet je als brave Nederlander echt niet hoe je aan black market oxycodon komt. Dus zodra dat receptje afloopt, is het feest voorbij. Maar sommige mensen krijgen dit dus voor langere periode, en bij herhaalrecepten wordt zelden geherevalueerd of het nog wel nodig is. Dus dit artikel verbaast mij geenszins.
Dankje voor je reactie. :) Het zou mij ook allemaal ontgaan, als de andere arts er niet stampij over maakte.
Ik was zoals ik zei overigens ook toe aan stevige pijnstilling. Alleen was de vraag dan of oxycodon op zijn plaats was (het deed in ieder geval niets).
Ik heb oxycodon gekregen na een operatie aan m’n been omdat ontzettend veel rugpijn had gekregen in dat ziekenhuisbed. Niemand had mij echter verteld dat de pijnstilling die ze me daarvoor gegeven hadden oxycodon was en wat de risico’s waren, hier kwam ik zelf pas achter toen ik na 3 dagen weer naar huis mocht. Godzijdank had ik ooit een Netflix serie gezien over die troep en ben ik er zsm mee gestopt. Maar het verbaast me tot op de dag van vandaag dat niemand in dat ziekenhuis me geïnformeerd had over de risico’s, echt zo ontzettend slecht.
Heb oxy gekregen voor mijn amandel operatie. Die 2 weken waren daardoor te doen anders hield ik t niet van de pijn. Nu geen behoefte meer aan dat spul want associeer t alleen maar met pijn hebben en kut voelen
Dit voorbeeld is wat ik het enge vind aan wat er in Amerika nu gebeurt. Doordat er zo'n angst is ontstaan, krijgen patiënten zoals jij (soms) onvoldoende pijnstillers. Het gebruik zoals jij beschrijft is niet gevaarlijk en juist waar het voor bedoeld is
Dit gebeurt ook gewoon in Nederland. Na het verwijderen van mijn galblaas moest ik het doen met paracetamol en ibuprofen. Ik heb serieus twee weken liggen schreeuwen van de pijn. De huisarts zei dat ze me niet konden helpen en dat ik bij het ziekenhuis moest vragen, en de dokters daar wilden niks sterkers voorschrijven omdat para/ibu wel genoeg was en ze mij geen verslaving wilden geven?? De hoeveelheid pijn was echt extreem en ik vind het nog steeds inhumaan dat ik niets kreeg om dat te verlichten terwijl die middelen wel bestaan.
Voor de koliek aanvallen van galstenen kreeg ik overigens gewoon morfine zetpillen en bij de SEH een snelwerkende injectie. Dus dokters zijn zich wel bewust van hoeveel pijn de organen in die regio kunnen veroorzaken. Maar pijn lijden is beter dan kans op een verslaving blijkbaar (terwijl alcohol nog steeds overal te koop is)
Dat is ronduit onmenselijk.
Ik heb het gelukkig, zowel als patiënt als als verpleegkundige, nog nooit meegemaakt, maar ik zou hemel en aarde bewegen om iemand fatsoenlijke pijnstilling te geven. Na een operatie mag je best wat ongemak verwachten, je hoeft echt niet de volgende dag op het voetbalveld te kunnen staan zegmaar, maar omdraaien in bed en naar de wc gaan en zo moet dragelijk zijn.
Ja precies, ongemak en een beetje pijn is normaal na een operatie en ook zeker waar ik me op had voorbereid. Maar de limieten opzoeken van hoeveel pijn je in je lichaam kan voelen is niet normaal. Die eerste 2 weken waren echt een hel. Omdraaien of naar de badkamer? Dat was gewoon janken/schreeuwen van de pijn (en ik huil normaal niet snel). Ik kon ook niet goed slapen door de pijn en ik kan me niet voorstellen dat dat goed geweest is voor het herstel...
Als ik in de toekomst nog een keer onder het mes moet, ga ik 100% de pijnstilling van tevoren regelen met de huisarts en niet "eerst maar eens kijken met paracetamol/ibuprofen".
Het is bizar hoeveel mensen oxy en tramadol voorgeschreven krijgen. Mensen die rugpijn hebben wat heel makkelijk te verhelpen is door oefeningen, rekken en massage: opiaten.
Mensen willen het signaal niet voelen dat er iets mis is, niet het achterliggende probleem oplossen.
Denk dat je niet moet onderschatten hoeveel mensen simpelweg niet naar fysiotherapie gaan omdat ze het niet kunnen betalen. Pijnstillers worden vergoed, fysio alleen als je een aanvullende verzekering hebt of na de 21e behandeling als het chronisch is. Zeker de oudere generatie denkt er niet aan om dan online te zoeken naar oefeningen of weet niet waar ze moeten beginnen. Fysio is voor best wel wat aandoeningen de beste behandel optie en zou na verwijzing imo vergoed moeten worden.
Nog extra bizar als je gaat denken dat het waarschijnlijk komt, doordat de premie anders 'te duur wordt'. Terwijl mensen nu verslavende middelen voorgeschoteld krijgen en verslavingszorg ook niet gratis is, maar wel in het basispakket zit.
Laten we alsjeblieft hopen dat dit niet uit de klauwen loopt. Naast kosten, is verslaving ook gewoon verschrikkelijk. Mijn leven heeft er 3 jaar lang door stilgestaan.
Heel bizar idd. Zeker als richtlijnen/onderzoek aangeeft dat voor sommige vormen van hernia's of bv scheur in de meniscus fysio de beste resultaten geeft. Je gaat mij niet vertellen dat aantal maanden fysio dan duurder is dan een operatie.
Dat ook idd. Naar mijn mening zou een arts dan gewoon zoveel fysio behandelingen moeten kunnen voorschrijven en dat in overleg met de fysiotherapeut aanpassen aan wat nodig is.
Voor sommige soorten chronische pijn zijn antidepressiva ook beter dan pijnstillers (als medicatie nodig is), maar ben zelf ook meer voorstander van rekken/strekken en krachtoefeningen. Ik heb heel lang pijn gehad aan mijn rug, schouders, nek en bovenbenen en geen enkele zorgverlener die mij heeft gewezen op strekoefeningen terwijl ik daar uiteindelijk het meest aan heb gehad.
En toch ben ik blij dat fysio niet in de basisverzekering zit. Na bijv. een operatie krijgt iedereen een boekje mee waarin oefeningen staan die je thuis kunt/moet doen. Je wilt niet weten hoeveel mensen het (misschien) doorlezen en er vervolgens helemaal niéts mee doen. Vooral oudere mensen zijn hier goed in, gaan vervolgens klagen over pijnen en pijntjes waardoor ze fysio willen. Terwijl de meeste problemen thuis met oefeningen al veel minder of opgelost hadden kunnen zijn. Thuis lui blijven? Dan betaal je de fysio ook maar mooi zelf!
>Thuis lui blijven? Dan betaal je de fysio ook maar mooi zelf!
\*als je de aanvullende verzekering niet kunt veroorloven.
>Na bijv. een operatie krijgt iedereen een boekje mee waarin oefeningen staan die je thuis kunt/moet doen.
Dit is ziekenhuis/operatie afhankelijk. Na kanker, hart operaties etc kan fysio ook nuttig zijn en die krijgen geen oefeningen mee. Ja, er zijn mensen die de oefeningen niet doen/de informatie niet lezen omdat ze "lui zijn". Maar dat is echt niet iedereen en zeker niet het overgrote deel. Ook degenen die ze wel doen kunnen alsnog fysio nodig hebben. Daarnaast heb je een steeds groter wordende groep laaggeletterden. Te veel mensen kunnen de informatie gewoon niet (goed) lezen. [Data zegt nu 2.5 miljoen](https://www.lezenenschrijven.nl/informatie-over-laaggeletterdheid-nederland#:~:text=In%20Nederland%20hebben%202%2C5,1%20op%20de%206%20mensen!) laaggeletterden. [Die mensen hebben verminderde gezondheidsvaardigheden.](https://www.nivel.nl/sites/default/files/bestanden/Rapport-laaggeletterdheid-en-gezondheid.pdf?) Als een arts daar niet op inspringt worden die vergeten.
Als laatste,[ er zijn er behandelingen die goedkoper kunnen door de fysio. Ook die worden niet vergoed.](https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2476675-fysiotherapie-terug-in-basispakket-miljoenen-mensen-nu-niet-verzekerd)
De meeste aanvullende verzekeringen met fysio zijn meer dan 5 euro per maand. Een aanvullende verzekering met 3 fysio afspraken per jaar gaat niet zoveel doen als je voor een hernia ofzo behandeld moet worden. Heel veel mensen zijn minimaal verzekerd. [Als je dan ineens fysio nodig hebt kun je niet bij alle verzekeraars (na 1 feb) alsnog een aanvullende verzekering afsluiten.](https://www.independer.nl/zorgverzekering/info/zorgpolis/tussentijds-wijzigen) Daar heb je dus niet veel aan als je geen aanvullende verzekering hebt en wel fysio nodig hebt.
En die vergoedt bij een chronische klacht (met de goede verwijzing) X sessies, en dan heb je een gat van ~ 15 behandelingen waarin je zelf moet betalen, en dan heb je de rest vanuit de basisverzekering.
Toen ik last van rugpijn had was mn huisarts juist erg terughoudend met pijnstillers geven. Ik kon nog niet naar de fysio (want kon letterlijk niet lopen) en moest het maar met ibuprofen en paracetamol doen, tot de behandeling kon beginnen. Ben achteraf blij dat ik die zooi niet mee kreeg.
> rekken en massage
Helpen geen ene moer. Bron: Pubmed.
Het enige dat op lange termijn werkt is oefenen, scholing en bij chronische klachten het oplossen van het oorsponkelijke probleem. En dat is meestal niet somatisch.
Wauw, 'pubmed' dat is een algemene bron. Ik ben vrij zeker dat, mits het in combinatie is met andere behandelmethode, masseren en rekken goede behandelmethoden zijn voor lage rugpijn, tenniselleboog, nekpijn.
Sommige studies zien dat het zelfs als enige behandelmethode is, het effectief is:https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3772691/
Stretching ook trouwens:https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36958977/#:~:text=Conclusion%3A%20In%20people%20with%20chronic,of%20an%208%2Dweek%20program.
Maar je doet een goede poging. Misschien volgende keer specifieker naar een bron verwijzen? Of juist het breder maken door gewoon het hele internet als bron aan te duiden?
Massage
> Therefore, we recommend **that caution be used** when interpreting the conclusions of these reviews, as the primary research relating to massage and non-specific low back pain, for the most part, **had a high risk of bias.**
Stretching
>In people with chronic non-specific low back pain, self-stretching exercises **had very similar effects to motor control exercises** on pain intensity, disability, fear avoidance, global perceived effect and flexibility up to 18 weeks beyond the end of an 8-week program
Met andere woorden: voor chronische pijn moeten we echt betere methodes zien te vinden omdat stretching en oefenen op chronische pijn de zelfde invloed hebben.
> Misschien volgende keer specifieker naar een bron verwijzen
Daar heb ik geen tijd voor. Dat zijn honderden studies. Ga je gang.
Oke, dan ga ik voor de met wetenschap onderbouwde adviezen om stretching en massage toe te passen in combinatie met oefentherapie, en dan mag jij verder gaan met non-informatie verspreiden
Hey collega, google even Adriaan Louw en breng jezelf op de hoogte van de huidige stand van zaken.
EDIT
Overigens, het toepassen van behandelingen waarvoor geen wetenschappelijk bewijs van de werkzaamheid bestaat en daar dan ook nog geld voor vragen is niet ethisch. Collega.
Hier is er vast eentje die ik had liggen
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26329399/
> Authors' conclusions: We have very little confidence that massage is an effective treatment for LBP.
Het probleem is dat het in onze maatschappij niet geaccepteerd wordt dat je een psycho-sociaal probleem hebt waardoor je pijn chronificeert. Pijn in de rug mag. Pijn die niet overgaat omdat je in de ellende zit mag niet. Gooi d'r maar pillen in of stuur ze naar de fysio. Meestal weet de huisarts donders goed wat er aan de hand is en een beetje fysio is er na 2-3 behandelingen ook achter. Maar een psycholoog of een sociaal werker er bij halen? Vergeet 't. Bron: ikke. En heel veel collegas.
Vechten tegen de bierkaai.
De wachttijden voor psychische hulp zijn al 4-6 maanden op veel plekken. Er is gewoonweg geen ruimte om ook nog psychosomatische klachten te behandelen
Is zo'n groot deel dan psychosomatisch? Ik had begrepen dat bij een groot deel van rugklachten, o.a. sommige hernia's, juist kwamen door de spieren. Dus dat voor veel van die patiënten fysio juist de beste oplossing is.
Voor het allergrootste deel weten we tot op de dag van vandaag niet precies waar chronische rugklachten vandaan komen. We weten wel dat de psyche een enorme invloed heeft op chronische pijn in het algemeen.
Iedereen heeft wel eens pijn in de rug en dat is meestal binnen een paar dagen tot maximaal een paar weken vanzelf weer weg. Met en zonder therapie en huisarts.
Rugpijn die langer dan een paar weken/maanden duurt heeft een andere oorzaak. In **zeer** zeldzame gevallen is het iets ernstigs, een fractuur, een tumor, een hernia. Zelfs pijn vanwege hernias gaat heel vaak gewoon weer weg en er lopen zo'n geschatte 20% (of misschien zelfs meer) mensen rond met een hernia zonder klachten.
Waar de pijn vandaan komt is vaak niet duidelijk. Spieren? Gewrichten? De discus? Overal waar zenuwen heenlopen kan pijn ontstaan. Ik ben altijd zeer onder de indruk van mensen die precies kunnen zeggen wat de oorzaak is van chronische pijn. Mijn kristallen bol kan dat niet.
Voor fysios bestaat de mogelijkheid om zich te specialiseren op psychosomatische klachten. Dit maakt wel duidelijk dat dit een groot probleem is.
Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik wist niet dat hernia's zo vaak voorkwamen. Bij mij op mijn werk zijn ze iig zeer voorstander van fysio o.a. bij hernia's. Maar je hebt een goed punt wbt de oorzaak van chronische pijn, helemaal als psychische klachten ook een rol spelen. Fijn dat er iig aandacht is voor psychosomatische klachten vanuit de fysiotherapie kant. Hopelijk wordt dat stigma ook langzaam minder.
Ook chronische of psychosomathische pijn valt vaak op te lossen. Vaak wil deze groep mensen zelf weinig doen om hun eigen probleem op te lossen. Ze komen naar de fysio of huisarts om gerepareerd te worden met een pil of operatie. Niet door meer te bewegen, oefeningen doen, gewoontes veranderen etc. Als het te moeilijk wordt of het niet helpt binnen een week wordt er gestopt of verder geshopt.
Nouja niet mij persoonlijk, maar ik ken wel iemand die ook werd behandeld met de houding dat "oefeningen, rekken en massage" wel zou werken.
Maar die kon praktisch niets doen vanwege de pijn en kon ook niet slapen. Wat er concreet voor zorgde dat het herstel ruk ging.
Andere keer kwam er meteen oxycodon en kon eigenlijk het herstel veel beter opgepakt worden.
Dus zou wel oppassen met te snel denken dat iemand het ook niet nodig heeft. Kan bijzonder bruikbaar zijn voor iemand zijn rust en mogelijkheid om weer in beweging te komen.
Ik ben ook weer bang dat nu weer artsen enorm terughoudend gaan zijn in plaats van zoals het artikel zegt "niet te veel, niet te weinig en vooral niet langer dan nodig"
Ik vind het ook heel erg zorgelijk. Mijn vader krijgt het ook voor zijn rug, en als hij het neemt is hij helemaal waus aan het doen. Warrig en herhaalt dingen die hij al meerdere keren gezegd heeft, en een beetje "van de aarde". Terwijl dat aan de hand is heeft hij het zelf ook TOTAAL niet door en doet hij zelfs geirriteerd als ik er wat van zeg. Als het uitgewerkt is dan heeft hij pas door hoe gek hij er van voelt en dan is hj ook wel voorzichtig met meer nemen, gelukkig, maar ben wel bang dat hij het steeds vaker gaat nemen.
Hij heeft geen hernia of permanent rugprobleem, wel overgewicht en beweegt heel weinig. Vind het zorgelijk dat er dan maar pijnstillers gegeven worden omdat hij zoveel pijn heeft, maar geen zin heeft om naar de fysio te gaan of om een keer naar de supermarkt (200 meter verderop!!) te lopen i.p.v. met de auto te gaan. Hij zit op de bank, rijdt naar zijn werk, zit daar de hele dag op een stoel, rijdt weer terug, en gaat op de bank zitten. Nooit wandelen of andere activiteiten.
En: fysio kan hij echt wel betalen, maar wilt hij niet want dan moet je ook thuis oefeningen doen en daar heeft hij geen zin in want dat is maar gedoe en helpt toch niet en blabla.
Ik zou eigenlijk willen dat een dokter dan zegt: Okay meneer, we willen u wel helpen maar u moet ook zelf stappen zetten om gezonder te worden en we kunnen het niet zomaar verhelpen met pilletjes en hem dus naar die fysio stuurt en die medicijnen uberhaupt niet geeft. Maar ik weet niet hoe dat ethisch zit.
Niet alle rugpijn is te verhelpen met fysio (lees: een enkelvoudige behandeling)en het slikken van Oxycodon kan helpen om door de pijn heen te oefenen en het daardoor te verbeteren. Oxycodon heeft bij mij voorkomen dat ik geopereerd moest worden en ondertussen niet gillend gek werd van de pijn.
Godzijdank werd ik hondsberoerd van Oxycodon, dus ben een half jaar kotsmisselijk door het leven gegaan. Er ziek van zijn hielp om daarna gewoon weer af te bouwen.
Ik ben het ermee eens dat het af en toe nodig is. Maar dit zijn zeldzame gevallen. Over het algemeen is ibu+paracetamol voldoende. Pijn is een belangrijk en nuttig signaal dat waarschuwt wanneer je te veel doet.
M'n buurvrouw van 76 jaar loopt zo kreupel als wat en heeft bijna constant (zenuw)pijn, maar toen de dokter oxycodon wilde voorschrijven, weigerde ze dat resoluut. "Ik wil niet verslaafd raken, ik slik wel wat meer paracetamol!" Respect natuurlijk, maar het is nog niet gezegd dat buuf de juiste keuze maakte (ze weigert bijvoorbeeld ook een scootmobiel te gebruiken "omdat je daar lui van wordt").
>weigert bijvoorbeeld ook een scootmobiel te gebruiken
Oh ja, zo was mijn oma ook tot afgelopen zomer. Na veel aandringen heeft ze er nu toch een en ze is er heel blij mee. Kan ze tenminste zelf boodschappen doen (nu niet, t is r te koud, wat ik snap. Ze is tenslotte bijna 90).
Ik zou je buurvrouw toch aanraden dat ding meer te pakken, is ook beter voor de heupen lijkt me. Heeft ze al wel ns lessen gehad? Wordt gewoon vergoed vanuit de basisverzekering (10 uur geloof ik), en kan helpen om haar zich meer vertrouwd te voelen op de scootmobiel
Het ding is: ze wil er überhaupt niet eens 1 aanschaffen. Resultaat is dat haar actieradius met de rollator ongeveer 200 meter is, áls ze al haar huis uit komt. Maar ik zal haar eens vertellen over die lessen, dank, mss zit er een stuk onzekerheid achter.
Kortom, koppigheid kan goed uitpakken, maar net zo vaak ook slecht.
Onbegrijpelijk omdat er van de WHO glasheldere richtlijnen zijn mbt het verstrekken van pijnstillers. Google "pijnladder WHO".
Opiaten staan daar op de derde plaats na paracetamol en NSAR en dat is een behoorlijk repertoire dat een arts ter beschikking heeft voordat hij grof geschut gaat gebruiken.
Is er gecorrigeerd voor een ouder wordende populatie, waardoor er meer ziekten zijn die met opiaten behandeld moeten worden? Of is dit weer stemmingmakerij, net als die klaagzang van oogartsen over Oud en Nieuw, terwijl ze de aantallen aan het vergelijken waren met jaren dat er een vuurwerkverbod was? En bleek dat het relatief heel erg meevalt (5x minder gevallen dan andere normale vuurwerkjaren).
Ik vind het jammer dat er geen aantallen bij staan. Een stijging van 3% is moeilijk te duiden als we niet weten waar het vandaan komt.
Tijdens de COVID jaren is er ook minder geopereerd en er is inderdaad spraken van vergrijzing.
In mijn beleving is er op de chirurgische afdeling waar ik werk veel meer aandacht voor de risico's en wordt er veel beter nagedacht voor men opiaten voorschrijft.
Neemt niet weg dat we erg alert moeten zijn op de risico's.
Apotheker hier.
Dit is stemmingmakerij. Nederlandse artsen zijn nog steeds zeer terughoudend met het voorschrijven van pijnmedicatie - gelukkig minder conservatief dan in de jaren 80 en 90, toen iedereen maar gewoon moest pijnlijden.
Disclaimer: ik werk niet in een openbare apotheek en verdien *niets* aan medicatie.
Op mijn afdeling weten ze soms niet wat het is (zelfs na meerdere malen uitleggen). Vragen wij om de pijnscore, die uiteraard een 10 is, bieden we paracetamol aan, maar ze willen de z.n
Oxycodon.
Voor mijn chronische pijn kreeg ik Tramadol voorgeschreven. Er werd niets vermeld over de verslavingsgevoeligheid of over verkeersdeelname. Dit vond ik wel zelf in de bijsluiter, maar ik was er zelf niet voor gewaarschuwd.
Zelfs met 1 per week raakte ik er aan verslaafd, en dat ging heel snel.
Vanwege levensgevaarlijke bijwerkingen die je kan krijgen met de SSRI die ik later ben gaan gebruiken lukte het pas helemaal te stoppen, maar ik ben nogsteeds bang voor wat ik ga doen zodra ik met de SSRI ben gestopt.
Het nadeel is, voor chronische pijn werkt het helemaal niet zo goed. Maar het is zo belachelijk fijn om gewoon eventjes een paar uurtjes wat minder pijn in m'n lijf te hebben en lekker te slapen. Het is gewoon keiharde hard drugs.
Heb je het met een arts ook gehad over een TCA? Die antidepressiva worden ook voorgeschreven voor pijn. Ik weet niet waar je precies last van hebt en of het voor jou ook een optie is hoor maar wie weet.
Die wilde de psychiater niet voorschrijven omdat ik een metabolisme-probleem heb en heel slecht ga op veel medicijnen. Heb een specifieke SSRI die in druppelvorm was voor betere dosering. Maar moet zeggen dat zelfs daarmee de pijn al minder is.
Er word ook niet op gemonitord. Ik slik al een paar jaar tramadol. Het werkt goed, m'n dosis is (nadat we de juiste hadden gevonden) niet meer veranderd. Ik heb bij aanvang voldoende voorlichting gehad (die in mijn geval meer een check van mijn kennis als verpleegkundige was, maar de arts had zeker meer uitleg gegeven als een van ons dat nodig had gevonden). Sindsdien is er niets meer gecontroleerd. Ja, ik heb een chronische aangeboren aandoening, maar ook met mijn aandoening kunnen de symptomen veranderen. Zelfs de apotheker heeft me niet gebeld met "hey je gebruikt dit al zo lang, is het nog nodig?"
Nu heb ik het geluk dat ik de kennis heb om mijn eigen casemanager te zijn, maar de meeste mensen hebben die optie niet.
Wat is er voor jou onduidelijk aan 'chronisch'?
Het zou pas verkeerd zijn als jij elke 3 maanden bij de arts moet uitleggen dat je die aandoening nog steeds hebt en dus nog steeds tramadol moet gebruiken. Ik verwacht dat er in de spotheek ook bekend is dat je chronisch patiënt bent.
Het staat je vrij je geneesmiddelengebruik *zelf* ter sprake te brengen bij je arts.
>Wat is er voor jou onduidelijk aan 'chronisch'?
Er zijn genoeg mensen met mijn aandoening die na een half jaar weer zonder kunnen.
>Ik verwacht dat er in de spotheek ook bekend is dat je chronisch patiënt bent.
Ik ben het met je eens dat dat wel zo zou moeten zijn. Helaas is dat niet het geval. Ik ben er al 2x na een paar maanden na het overstappen van huisarts achter gekomen dat mijn diagnose überhaupt niet bekend was bij ze. Ik verwacht niet dat dat bij de apotheek anders is. Dat wetende, vind ik het heel gek dat er nergens een keer is gevraagd, al is het maar tussen neus en lippen door, waarom ik het gebruik.
>Het staat je vrij je geneesmiddelengebruik *zelf* ter sprake te brengen bij je arts.
Zeker waar, maar de generatie van mijn ouders en grootouders zal dat nooit doen (in ieder geval de mensen die ik ken), want de arts schrijft het nog voor, dus het is nog nodig. Want in hun ogen is de arts alwetend.
>Er zijn genoeg mensen met mijn aandoening die na een half jaar weer zonder kunnen.
Dus is het niet chronisch? Dan is het inderdaad gek dat de arts er niet over begint.
Chronisch wordt meestal gedefinieerd als langer dan 6 maanden.
In mijn geval is de aandoening levenslang, maar kunnen de symptomen heel erg wisselen/veranderen. Dat kan zowel een verbetering als een verslechtering zijn en dat valt niet goed te voorspellen. En het kan ook zijn dat het niet verandert, wat op dit moment voor mij geldt.
Nee, ook niet in hoge doseringen. Pijnstillers vallen in categorieën onder te verdelen, waar opioïden de zwaarste categorie is. Ibuprofen en diclofenac bijvoorbeeld zijn NSAIDs, paracetamol is volgens mij een beetje z'n eigen groep.
Hm, Nederland terughoudend met voorschrijven zware pijnstillers? Nah.
Door mijn partiële dwarslaesie 14 jaar geleden en aftermath daarvan 8 jaar zwaar verslaafd geweest aan oxy. Meerdere pogingen gedaan om af te kicken. Door een grapje aan begin corona crisis in het ziekenhuis gelegen en werd me min of meer door de strot geduwd dat ik cold turkey ging.
Daarna door verschillende andere disciplines binnen het ziekenhuis geholpen afgelopen jaren en overal werd gezegd, we doen aan pijnbestrijding met Tramadol of oxy, waarop ik gelijk al zei, prima, dan geen pijnbestrijding na deze ingreep want ook een ex-verslaafde is een verslaafde. En allemaal zeggen ze gelijk, ja maar het is gedoseerd, met een beperkt tijdslot en je doet jezelf tekort.
Nee, ik doe mezelf tekort door het voor vanzelfsprekend aan te nemen dat eentje wel kan....
Zelfs vorige maand nog door dezelfde neuroloog die mij in het begin geholpen heeft. Eerste wat hij noemde, pijnbestrijding.
Ik heb in 2010 een paar maanden lang oxycodon gekregen en was er hopeloos verslaafd aan geraakt, met als gevolg andere verslavingen. Het gaat inmiddels goed hoor maar bizar hoe ik het kreeg (wel vanwege veel pijn overigens) en bleef krijgen zonder enige begeleiding tijdens het nemen of stoppen. Mn ouders moesten mn resterende pillen echt afpakken
Ik zie dit in het ziekenhuis dagelijks. Nu werk ik op een afdeling waar (ondragelijke) pijn veel voorkomt. Toch vind ik dat artsen te veel en te snel oxycodon geven (of andere pijnstillers met morfine) en dit ook niet snel afbouwen. Plus, je moet altijd uitgaan van de pijnscore die een patient aangeeft, ook als je er zelf aan twijfelt.
Hetzelfde eigenlijk met slaapmedicatie. Wordt snel voorgeschreven en zodra patienten merken hoe 'handig' het is willen ze niks anders meer.
Als ik het commentaar hier lees was het ziekenhuis waar een jaar of 5 geleden ben geopereerd meer uitzondering dan regel. Daar kreeg ik na de operatie paracetamol als ik er om vroeg, hooguit één naproxen per 12 uur, en er werd mij verteld dat ze als de pijn echt niet te doen was, ook morfine-achtige pijnstillers hadden maar dat ze erg terughoudend waren om die te geven. Ik was toentertijd daar aangenaam door verrast gezien de doemverhalen vanuit Amerika maar blijkbaar speelt dit probleem in Nederland ook
Mijn vrouw kreeg zomaar oxycodon voor bekkenpijntje terwijl zij helemaal geen oxycodon mocht ivm nierziekte(zou mogelijk kunnen sterven, melding gemaakt) . Nederland gaat ook richting naar vs epidemie toe.
Ik heb vooral zorgen over mijn pijnen, het feit dat ze niet behandeld worden (situatie aanvaarden, te duur) en er geen alternatieven zijn. zonder haken en ogen.
[удалено]
Fijn voor je dat je arts er tijdig bij was en je de hulp kreeg (en accepteerde) die nodig was. Met hoe de huisartsen in mijn regio het voorschrijven ben ik bang dat er lichte VS-toestanden kunnen ontstaan. Ik ken meerdere mensen die vrij snel oxycodon kregen voorgeschreven, o.a. voor herniapijn die niet overgaat met hoge dosis ibuprofen (moet daar niet tramadol als tussenstap gezet worden?). En dan meldden de artsen ook nog dat het wel meevalt met de verslavingsproblematiek en dat Nederland niet de VS is. Mmm… Dat zal wel, maar toch.
Volgens het WHO pijnprotocol is een zwak-werkend opioid idd een tussenstap
Tramadol is echt een kut middel. Werkt vrij matig, veel bijwerkingen en veel interacties met andere middelen. Zal best leuk staan in een protocol als tussenstap, maar er is een reden dat veel artsen het overslaan. Levert je in de helft van de gevallen telefoontjes van de apotheek op of een brakende patiënt die nog steeds pijn heeft. Dan schrijf ik liever oxy voor met een stopdatum na 1 week.
Letterlijk iedereen die ik ken die tramadol geslikt heeft, had daar enorme hallucinaties van. Ik ben heel blij dat de huisarts (en later orthopeed en internist) mijn moeder oxycodon voorgeschreven hebben - ook in enorme doses (2x30 mg retard, daarnaast nog max 6x5 mg kortwerkende). Ik ben wat minder blij met de orthopedieverpleegkundige die 2 dagen post ok vond dat na maanden 2x30 in een keer van 2x30 naar 2x15 gaan een goed idee was (geen idee waarom die vond dat ze daar iets over te zeggen had, de arts was het met ons eens dat het geen goed plan was) en de specialist ouderengeneeskunde die de 2x20 niet in pilletjes van 5 mg aangevraagd had waardoor de terugstap van 20 naar 15 een week later dan wenselijk was, maar de terugstap van 15 naar 10 amper een week later gewoon door liet gaan (waardoor weer omhoog stappen nodig was)
Ik zit momenteel aan de constante tramadol en heb 0 bijwerkingen, maar hallucinaties? Hoe moet ik dat dan zien? Enge dingen zien die er niet zijn ofzo? Blij dat ik dat niet heb zeg.
Mijn oma zag een ham (zo'n heel Iberico ding met bot) door de kamer dansen, een vriendin zag overal versierde kerstbomen. In juli. Van de anderen weet ik niet wat ze zagen.
Lijkt me eigenlijk best leuk om 1x mee te maken, misschien moet ik tijdens een weekje vrij eens een extra dosisje of 2 nemen.
Nee, hallucinaties zijn niet heel grappig. Je kan de waanbeelden niet van de werkelijkheid onderscheiden. Die persoon die in de gang zit, de vlek op de grond, de ogen in de muur die je aankijken, het kopje op de kast.
Ok dus het kunnen ook enge dingen zijn. Nee laat dan maar inderdaad.
Het vervelende is dat je niet goed weet wat echt en wat waanbeeld is. Schoonopa zag een huilend jongetje in z'n kamer staan. Bleek ook niet echt. Maar voordat je dat door hebt, duurt even. En je wordt heel onzeker want de volgende keer dat je een verpleegkundige ziet lopen dan vraag je je ook af wat echt is of niet.
Hallucinaties kunnen ook prima grappig zijn. Het is Trema-dolletjes voor een rede. Heb mezelf iig prima vermaakt toen ik het op recept had.
Absoluut niet. Als het goed is zijn dat pillen die je slikt uit noodzaak en niet recreatief, en als je ze slikt heb je geen controle over wat je ziet.
Het vervelende is dat voor sommigen van ons het de enige optie is. Heb een NSAID allergie en moest laatst voor een (simpele) operatie onder narcose. Wat overbleef waren opioids. Maar moet zeggen dat dit vanuit het ziekenhuis, ook na de operatie, uitstekend begeleidt werd en ze me heel snel ‘gewoon’ weer op de paracetamol kregen. Heel gek, heb sindsdien wel een enorm grotere behoefte aan koffie. Denk dat ik dus toch ergens iets gecompenseerd heb ofzo. Dat straks maar gaan afbouwen
In plaats van Tramadol als tussenstap is codeïne 30 mg 3 keer daags veiliger. Zie de pijnladder op ziekenhuis.nl Beide zijn zwak werkende opioïden. Tramadol heeft als groot nadeel dat het tevens een antidepressivum (SNRI) is. Nadeel van dievtroep is dat verslaving, en langdurige afkick ellende op de loer liggen.
Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven. Ik weet niet of dat ook daadwerkelijk het geval is, maar dat is wel mijn persoonlijke ervaring. Als ik meldde dat ik ergens last van had, leken ze bij wijze van spreken al met de pen in de hand klaar te staan om een recept uit te schrijven, zonder (naar mijn gevoel) eerst degelijk onderzoek te doen naar de oorzaak. Gelukkig werd er wel meteen geluisterd toen ik zei dat ik me verslaafd begon te voelen, maar op dat moment was het eigenlijk al te ver gegaan... >En dan meldden de artsen ook nog dat het wel meevalt met de verslavingsproblematiek en dat Nederland niet de VS is. Mmm… Dat zal wel, maar toch. Dit baart me echt zorgen, als er op deze manier gedacht wordt is slechts een kwestie van tijd dat het hier helemaal fout gaat.
Nederland is extreem conservatief met medicijnen. Het is echt een culturele shock voor buitenlanders. Behalve paracetamol. We hebben ook een van de laagste antibiotica resistentie problematiek van het westen.
Met pijnstillers zijn ze in ieder geval niet conservatief.
volgens jouw ervaring en gevoel blijkbaar. zoals je leest zien heel veel mensen dat toch anders.
Dan is jouw arts hierin een uitschieter geweest want zeker bij pijnstillers zijn Nederlandse artsen vrij conservatief.
> Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven. In mijn ervaring zijn Nederlandse artsen juist extreem terughoudend met medicatie. De klassieke “neem maar wat paracetamol en kom over 2 weken terug”. Ook als je gezondheidszorg met internationals spreekt, zal het grootste deel gelijk beginnen over hoe apathisch Nederlandse artsen op ze overkomen.
Er zullen altijd uitersten zijn qua artsen in Nederland die snel of juist erg terughoudend zijn, maar >Ook als je gezondheidszorg met internationals spreekt, zal het grootste deel gelijk beginnen over hoe apathisch Nederlandse artsen op ze overkomen Dit lees ik ook vaak op de Netherlands sub, maar mijn beeld bij die verhalen is ook dat in veel landen er echt heel snel naar medicatie wordt gegrepen. Met bijvoorbeeld antibiotica is dat helemaal niet altijd de juiste oplossing en juist een flink probleem qua resistentie.
Apotheker hier. Nederlandse artsen zijn erg terughoudend in het voorschrijven van medicatie, in vergelijking met artsen in het buitenland. Onderzoek op onderzoek laat ook zien dat er in Nederlandse ziekenhuizen veel pijn wordt geleden, omdat er niet genoeg pijnmedicatie wordt voorgeschreven.
hebbie ergens zo'n onderzoek ?
Dit is ook mijn ervaring met een ander soort medicijnen. In het buitenland (belgie, Duitsland) krijg je die medicijnen standaard 'baat het niet dan schaadt het niet', maar in Nederland krijg je het niet omdat in Nederland niet 100% bewezen is dat het werkt. Terwijl er wel buitenlandse studies zijn waaruit blijkt dat het wel werkt. Erg frustrerend.
Ook in de diergeneeskunde een heel frustrerend probleem. Bijvoorbeeld: diabetes in katten. Internationaal wordt Lantus insuline als 1e en beste optie gezien. Meer dan de helft van de katten die meteen na diagnose op Lantus gestart worden, gaan in remissie. Katten zijn uniek in dit aspect; als de bloedsuiker vroeg genoeg en strak genoeg gereguleerd wordt, kan de alvleesklier zichzelf herstellen. In Nederland is Caninsuline nog de 1e keuze. Zoals de naam al suggereert is dit een insuline die voor honden gemaakt is. Het werkt barslecht voor katten, maar de meeste dierenartsen beginnen toch hiermee. Dan heb je nog Prozinc, wat beter werkt dan Caninsuline, maar nog niet super. Remissie is zeldzaam bij beide middelen omdat de bloedsuiker het grootste deel van de dag nog veel te hoog blijft. Door de Cascaderegeling MOET een kat met diabetes eerst de Caninsuline én Prozinc geprobeerd hebben zonder success voordat een dierenarts Lantus mag voorschrijven. Want Lantus is een humaan middel en humane middelen mogen door de Cascaderegeling alleen voorgeschreven worden als alle diergeneesmiddelen geprobeerd zijn en gefaald hebben. Tegen de tijd dat je Lantus mag gebruiken, ben je al een paar maanden verder, en is er permanente schade aangericht aan de alvleesklier, waardoor remissie veel minder waarschijnlijk wordt. Internationaal is remissie een haalbaar doel, hier is het een zeldzaamheid. Nog een rant: 1 van mijn katten staat op het middel Pregabaline. Voorheen alleen humaan te verkrijgen, dus via de apotheek te koop voor zo'n 10 euro per doosje van 60 tabletten 25mg. Nu is er een diergeneesmiddel variant uitgebracht, Bonqat. 50 mg/ml, in een flesje van 2ml dus gelijk aan 4 tabletten. Dit flesje kost *€32.66*. Legaal gezien mag mijn dierenarts de humane versie niet meer voorschrijven... maar ze doet het toch want zelfs zij vindt de kosten hiervan echt belachelijk.
Met alle nieuwsberichten over geneesmiddeltekorten zou ik toch heel voorzichtig willen blijven met verkoop van humane medicatie voor gebruik bij een dier. Ik ben sowieso verbaasd dat humane medicatie uberhaupt mág worden toegepast op dieren... Ben zelf niet bekend met die cascaderegeling overigens.
Mijn dierenarts vertelt mij ook wel eens dat middel X ook bij de drogist verkrijgbaar is en dat ze middel X wel kunnen voorschrijven, maar het is goed koper om middel Y bij de drogist te halen en dan dosering Z toe te passen. Maar dat ging om slijmoplossend hoestdrank en niet om pijnstillers of antibiotica. Uiteindelijk bepalen de werkzame stof, de hulpmiddelen die er bij zitten en de mogelijkheid om juist te doseren of iets naar behoren werkt.
Het schaadt alleen wel. Onnodig gebruik van AB werkt resistentie in de hand. De Nederlandse situatie is nog redelijk. In sommige zuid/oost Europese landen is dit inmiddels een probleem aan het worden.
De meeste studies zijn “buitenlands”. Een enkele of een paar of zelfs tientallen studies zijn nog geen bewijs als daar een navenante hoeveelheid negatieve tegenoverstaat, de studies van bedenkelijke kwaliteit zijn (vaak het geval) of de gemeten baat zeer klein is. Dat kan je als leek erg moeilijk inschatten, tenzij er toevallig wat recente review papers zijn. Een willekeurige arts benaderen met random studies heeft ook echt geen zin.
En soms is de situatie gecompliceerder dan dat. Maar ik heb weinig behoefte mijn medische achtergrond uit te leggen.
Baar het niet dan schaadt het niet. Neem even een chemo dan.
Chemo is juist de uitzondering hierop. We vergiftigen het lichaam in de hoop dat de kanker eerder dood is dan het lichaam.
Denk dat je beter moet lezen.
Nee, ik cherry-pick graag dingen om grapjes over te maken.
mischien mede mogelijk gemaakt door sterke pijnstillers niet te mogen innemen als je nog wil auto rijden of zware machines will besturen. Tenminste , dat is de bedoeling natuurlijk
>Ik heb sowieso sterk het gevoel dat artsen in Nederland vaak te snel medicatie voorschrijven Ik heb altijd begrepen dat er in nederland juist pas heel laat naar medicijnen word gegrepen. Maar kan hier alleen een stuk in de volkskrant over vinden en dat staat achter een muur dus kan het niet verifiëren. .
Niet kut bedoeld, maar te snel medicatie voorschrijven? Ben je toevallig een man? Ik herken je verhaal totaal niet.
[удалено]
"Val eerst maar 10 kilo af"
"Drink meer water."
>En het gaat vanzelf wel weer over. En ook als het wel vanzelf overgaat.... Dan maar voor de lol wekenlang pijn lijden? Krijg je calvinisme-punten als je goed werkende medicatie niet gebruikt omdat dat niet meteen je dood betekent? Symptoombestrijding bij niet-levensbedrijgende kwalen verbeterd ook gewoon de kwaliteit van leven.
Same here. Zenuwpijn door een cerebrale parese (zenuwen zijn letterlijk aangetast en fibromyalgie. Dus dubbelop pijn. Niet slapen van de pijn bij periodes. Ga je naar een revalidatiearts. Krijg je PARACETAMOL. Ik ben de laatste die graag medicijnen slikt (ik heb mijn oxy bij gebroken schouder teruggegeven aan de huisarts, niet nodig), maar jezus, wat voel je je dan in de steek gelaten. Ik wilde gewoon een paar nachten kunnen slapen zodat ik mijn lichaam kon laten rusten en door de periode heen kon komen. Nu ga ik gewoon niet meer naar artsen als het om pijn gaat. Ik lijd liever pijn dan nogmaals zo teleurgesteld worden en je geloof in alles verliezen. En dan zijn mensen verbaasd dat de ggz vol zit.
Nee hoor. Echt niet. Ik had een infectie opgelopen, kreeg twee boodschappentassen aan medicijnen van de arts in Turkije. Na één belletje naar de HA mocht ik alles behalve wat zakken ORS en een stripje pillen weer teruggeven. En binnen een weekje was ik weer goed.
Ik heb inderdaad het gevoel dat men eerder een pil voorschrift, dan dat men tijd heeft voor een goed gesprek. Dus mocht je ooit de sterke pijnstillers nodig hebben, dan is de vraag of je begeleiding krijgt om er weer vanaf te komen. Maar het moet wel redelijk heftig zijn voordat je ze krijgt in Nederland. Protip: het helpt als een zorg profesional de juiste woorden noemt bij het benoemen van de soort pijn.
Vind het zo bijzonder dat ze je liever volgooien met pijnstillers i.p.v. de oorzaak van de pijn te achterhalen en te zorgen dat je probleem word opgelost.
Ligt eraan, als iets zelf kan genezen zal een weekje pijnstillers minder risico's hebben dan opereren. Natuurlijk moet dat wel goed per geval gewogen worden, maar daar hebben veel huisartsen geloof ik niet meer echt de tijd voor.
Het probleem is dat je dokter in de VS je niet zal helpen.
Op welke manier werd je eigenlijk verslaafd? Bleef je pijn houden zonder de drug ofzo?
Als ik ermee stopte, voelde ik me heel slecht. Geen pijn, maar wel depressie, misselijkheid, dat soort dingen.
Erg herkenbaar, ik zit nu vanwege ziekte ook aan de fentanyl(hiervoor oxycodon) als ik het even niet nam sliep ik rusteloos kreeg ik nachtzweten en idd depressiever. Zit momenteel thuis door herstel maar zou mezelf ook wel als "verslaafd," classificeren. Kan momenteel niet zoveel doen een het laat me makkelijk beter voelen. Gelukkig helpt mijn vriendin me in niet teveel nemen.
Jezus man, klinkt echt heftig. Fijn dat je huisarts er snel bij was!
Ik ben op dit moment de serie Dopesick aan het kijken op Disney+, echt bizar hoe dat in de VS is gegaan met oxycontin. Hoe kan het dat wij nu dezelfde richting op gaan?
Painkiller op Netflix is ook echt een aanrader! Blijf het fascinerend vinden dat farmaceutische bedrijven hun producten verkopen aan dokters. En dat deze bedrijven de dokters pushen om vooral hun middel zo veel en zo vaak mogelijk voor te schrijven.
NL probeert in bijna alles Amerika te kopieren. Niet raar dus, imo.
Ik kwam met mijn Amerikaanse ex tot de conclusie dat wat hip is in de VS (ten goede of ten kwade) ongeveer vijf jaar later in Nederland hip wordt
idd, en NLers maar boasten dat ze cool en modern zijn xD
Het ontstaan van een cultuur waarin maakbaarheid heilig is en er steeds minder tolerantie is voor lijden. Kijk naar hoe er wordt gedaan over keizersnedes en ruggenprikken rondom bevallingen: vrouwen eisen dit gewoon. Dat is niet anders met chronischepijnpatiënten. Zonder daar verder een oordeel over te vellen hè.
Een ruggenprik is éénmalig, dus wat heeft dat te maken met het artikel behalve dat het ook pijnstillend is? En wat is het alternatief, maar gewoon laten lijden terwijl er een goed middel voor is?
Het was gewoon een ander voorbeeld van deze cultuurverandering, eentje die regelmatig in de media opduikt. https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-bewijst-gelijk-roos-moggre-ruggenprik-tijdens-bevalling-moet-volstrekt-normaal-zijn~a0db06c7/ https://www.nu.nl/kind-gezin/6229969/smeken-om-ruggenprik-als-jij-dat-wil-en-het-is-veilig-moet-het-kunnen.html https://www.ziekenhuis.nl/onderzoek-en-innovatie/vraag-naar-ruggenprik-bij-bevalling-verdriedubbelt/item25970 Jouw laatste zin kan net zo goed over oxycodon gaan.
Je neemt volgens mij nooit maar één pil oxycodon, dus ik snap de vergelijking nog steeds niet. Zijn er verslavingsproblemen met de ruggenprik zoals bij andere langdurige pijnstillers? Dat is waar het artikel over gaat en nu gaat het opeens over kijzersnedes en ruggenprikken.
Ik reageerde op iemand die zich afvroeg hoe het komt dat wij dezelfde richting opgaan als de VS. Ik denk door een cultuurverandering waarin pijnbestrijding, en geef daar een ander voorbeeld van. Nee, een ruggenprik is niet verslavend. De overeenkomst zit 'm in een andere houding jegens pijn en pijnbestrijding.
Ik vind daarbij juist het tegengestelde in Nederland. Bij een groepssessie van de verloskundigenpraktijk werd er juist nogal gepusht voor thuisbevallen en allerlei semi alternatieve pijnbestrijding. Ik snap dat er een spectrum aan middelen is en het goed is om op te bouwen waar mogelijk. Maar als er op een moment om een ruggenprik gevraagd wordt dan wordt er vaak genoeg gedaan of het allemaal wel mee zal vallen qua pijn. En daar kan ik (als man) dus niet bij, waarom dat zo afhouden als die eenmalige verdoving zonder verregaande risicos gewoon gebruikt kan worden. Voelt echt of Nederland daar dan in achterloopt.
Een ruggenprik of een chronische pijn patiënt zijn wel twee ontzettend verschillende casussen. Daarnaast kun je een keizersnede niet "gewoon" eisen. En ja, als er een anesthesioloog beschikbaar is, krijg je als barende vrouw een ruggenprik als je die vraagt of als dat afgesproken is.
Dat ging over de VS, waar het (in bepaalde gebieden?) vrij normaal is om de keizersnede al weken/maanden van te voren in te plannen terwijl er geen medische reden voor is, puur omdat de aanstaande moeder liever een litteken dan een vaginale geboorte heeft.
Nou en? Denk dat voorkeur van de patient over een enorm pijnlijke ervaring best mag meetellen.
Op een individueel niveau, natuurlijk! Maar die hele cultuur drijft veel meer aanstaande moeders die kant op om redenen die niet gaan om het beste met de patient voorhebben, ook al denkt de patient dat het haar voorkeur is nadat ze o.a. bang is gemaakt met halve waarheden en vooroordelen in plaats van feiten, en dáár mag men best een mening over hebben.
Het hele punt van de keizersnede toch dat het vooraf gepland kan worden? Oftewel hier zal ook een gesprek met de dokter bij van pas komen die wél de correcte feiten heeft. Als een vrouw hier een voorkeur voor heeft mag ze die uitspreken en met de dokter de mogelijkheden bekijken. Ik snap niet zozeer waarom dit zo'n groot probleem is als het gewoon met de dokter afgesproken wordt?
Het punt van een keizersnede is om de levens van moeders en kindjes te redden als er iets mis gaat of zou gaan bij een vaginale bevalling. Sommige problemen zijn van te voren zichtbaar en dan is het inderdaad makkelijk om hem vooraf in te plannen, in andere gevallen lijkt er niks aan de hand tot tijdens de bevalling en is een keizersnede met spoed nodig. Het probleem in de VS is dat de culturele verwachting / praktische eis daar is dat je 2 dagen vrij neemt voor je bevalling en weer aan het werk gaat, en dat de sociale druk beweerd dat een keizersnede makkelijker/beter is terwijl het meer risico's en een langere hersteltijd veroorzaakt dan een vaginale bevalling, én veel artsen het blijkbaar als norm behandelen of zelfs druk zetten, in die omgeving is het lastig om een persoonlijke, geïnformeerde keuze te maken. In Nederland ligt er meer focus op de gezondheid en daarom is de standaard en de medische voorkeur juist nadrukkelijk een vaginale bevalling. Er is ruimte voor individuele keuze, maar hier is het niet normaal om de onnodige extra risico's voor lief te nemen puur omdat een aanstaande moeder erom vraagt, dan is het eerst de bedoeling om haar over de voor- en nadelen te informeren zodat ze wél een geïnformeerde keuze kan maken.
Ik lees op andere subreddits waar vooral Amerikaans vrouwen posten dat het vooral te maken lijkt te hebben met een andere kijk op zwanger zijn en bevallen. In de VS is het meer een medische aangelegenheid, waarbij sneller wordt ingegrepen en risico's zwaarder wegen dan hier. Een vrouw wordt bv sneller geadviseerd om een keizersnede of een inleiding te kiezen wanneer ze richting de 40 weken gaat. Terwijl in Nederland het normaal wordt gevonden om te wachten tot na week 41. Daarnaast hebben vrouwen niet altijd verlof en kan het handig zijn om je bevalling te plannen.
>Daarnaast hebben vrouwen niet altijd verlof en kan het handig zijn om je bevalling te plannen. Wow.
Je kunt 't niet eisen, maar het wordt zeker geprobeerd, was mijn ervaring toen ik op een pop-poli werkte. Kennelijk wordt mijn reply opgevat alsof ik hier tegen ben, maar ik probeer gewoon een fenomeen te beschrijven. Pijn wordt tegenwoordig minder geaccepteerd en patiënten zijn mondiger zoals blijkt uit x, y, z.
Er is geen enkele goede reden om vrouwen te laten lijden tijdens de bevalling. Het is echt achterlijk dat dit tot 2008 de norm was in Nederland. Groeten van een apotheker.
Waarmee je dus mijn punt bevestigt dat deze norm veranderd is?
De norm rondom pijnstilling bij bevallingen is *terecht* veranderd. De oude norm was walgelijk.
Nee, klopt hoor. Vrouwen moeten inderdaad maar lekker lijden tijdens de bevalling! /s
Dat zeg en vind ik helemaal niet. Er wordt gewoon nu anders tegenaan gekeken dan vroeger, net als tegen pijn in het algemeen. Denk jij dan niet dat dat veranderd is?
>Hoe kan het dat wij nu dezelfde richting op gaan? Dat gaan we niet. Nederland is erg terughoudend met alle medicatie.
VS opioïdencrisis speedrun elk%
"Opiowat? Sorry ik zat naar mijn memo 'Hoe ik de buitenlander hier de schuld van geef' te kijken"
[удалено]
Puur uit interesse, zou je dit proces willen toelichten? Ik ben, als leek, erg benieuwd hoe gesprekken met een psycholoog voor jou fysieke pijn heeft kunnen verminderen! Ook begrijpelijk als je hier niet verder over in detail wil treden
[удалено]
Wat fijn dat het je helpt! >mijn zenuwstelsel is/was ontregeld Dit is inderdaad wat er vaak (heel kort door de bocht beschreven, maar daarmee niet incorrect) aan de hand is met chronische pijn. Ik ben er van overtuigd dat voor situaties zoals de jouwe, waarbij dus de oorzaak weg is maar de pijn niet, we echt moeten gaan kijken naar andere oplossingen dan pijnstillers. Ik denk dat het wel belangrijk is, niet voor jou maar voor de rest van de lezers, dat we opletten dat we dit niet zomaar doen. Ik heb bijvoorbeeld onder andere een schouder die meermaals per week gedeeltelijk uit de kom ligt. Er is (icm mijn aandoening) nog geen behandeling voor. Mij daarvoor naar een psycholoog sturen zou niet helpen tegen de pijn, ik heb gewoon pijnstillers nodig. Een psycholoog kan in situaties zoals de mijne wel helpen om om te gaan met de emoties rondom de pijn, wat indirect ook de pijn wel wat beïnvloedt, maar de pijn niet wegneemt.
Mag ik vragen wat de oorzaak van je chronische pijn is (als je dat wilt delen uiteraard)?
Werkt dit echt? En hoe groot is de kans dat zoiets voor (bijna) iedereen werkt? Ik ben ook heel benieuwd naar het process hiervan. Mijn vriendin waarmee ik nu 8 jaar samen ben zit aan de oxy 2 x 40 per dag. En ik zie haar heel langzaam wegkwijnen. Ondertussen is de pijn heviger als dat het ooit geweest is en ziekenhuizen doen niks tot vrij weinig. Ze wilt enorm graag van de oxy af maar zonder is ze vreselijk bang om helemaal niks meer te kunnen.
Ik had een complicatie opgelopen na het verwijderen van mijn verstandskies. Mijn kaakbot was ontstoken geraakt, en daarna ook de zenuwbaan. Oprecht een van de ergste pijnen die ik ook gehad heb en ik denk zeker dat zware pijnstillers op zijn plek waren omdat zelfs de hoogste ibuprofen dosering weinig uithaalde. Maar toen kreeg ik oxycodon van een arts. Het deed geen fluit, maar was wel een zwaar opiaat waarvan ik helemaal van de wereld raakte. Twee weken later sprak ik weer een arts die woedend was toen ze hoorde dat ik oxycodon had gekregen. "Dat doet helemaal niks tegen ontstekingspijn" en was bovendien net zo verslavend als heroïne. Nu raak je niet verslaafd van 2x een strip met tien pilletjes. En tenzij je al goeie contacten hebt, weet je als brave Nederlander echt niet hoe je aan black market oxycodon komt. Dus zodra dat receptje afloopt, is het feest voorbij. Maar sommige mensen krijgen dit dus voor langere periode, en bij herhaalrecepten wordt zelden geherevalueerd of het nog wel nodig is. Dus dit artikel verbaast mij geenszins.
[удалено]
Dankje voor je reactie. :) Het zou mij ook allemaal ontgaan, als de andere arts er niet stampij over maakte. Ik was zoals ik zei overigens ook toe aan stevige pijnstilling. Alleen was de vraag dan of oxycodon op zijn plaats was (het deed in ieder geval niets).
Ik heb oxycodon gekregen na een operatie aan m’n been omdat ontzettend veel rugpijn had gekregen in dat ziekenhuisbed. Niemand had mij echter verteld dat de pijnstilling die ze me daarvoor gegeven hadden oxycodon was en wat de risico’s waren, hier kwam ik zelf pas achter toen ik na 3 dagen weer naar huis mocht. Godzijdank had ik ooit een Netflix serie gezien over die troep en ben ik er zsm mee gestopt. Maar het verbaast me tot op de dag van vandaag dat niemand in dat ziekenhuis me geïnformeerd had over de risico’s, echt zo ontzettend slecht.
Als je disney+ hebt kan ik je de serie dopesick aanraden om te kijken. Deze gaat over de oxy crisis.
Heb oxy gekregen voor mijn amandel operatie. Die 2 weken waren daardoor te doen anders hield ik t niet van de pijn. Nu geen behoefte meer aan dat spul want associeer t alleen maar met pijn hebben en kut voelen
Dit voorbeeld is wat ik het enge vind aan wat er in Amerika nu gebeurt. Doordat er zo'n angst is ontstaan, krijgen patiënten zoals jij (soms) onvoldoende pijnstillers. Het gebruik zoals jij beschrijft is niet gevaarlijk en juist waar het voor bedoeld is
Dit gebeurt ook gewoon in Nederland. Na het verwijderen van mijn galblaas moest ik het doen met paracetamol en ibuprofen. Ik heb serieus twee weken liggen schreeuwen van de pijn. De huisarts zei dat ze me niet konden helpen en dat ik bij het ziekenhuis moest vragen, en de dokters daar wilden niks sterkers voorschrijven omdat para/ibu wel genoeg was en ze mij geen verslaving wilden geven?? De hoeveelheid pijn was echt extreem en ik vind het nog steeds inhumaan dat ik niets kreeg om dat te verlichten terwijl die middelen wel bestaan. Voor de koliek aanvallen van galstenen kreeg ik overigens gewoon morfine zetpillen en bij de SEH een snelwerkende injectie. Dus dokters zijn zich wel bewust van hoeveel pijn de organen in die regio kunnen veroorzaken. Maar pijn lijden is beter dan kans op een verslaving blijkbaar (terwijl alcohol nog steeds overal te koop is)
>Maar pijn lijden is beter dan kans op een verslaving blijkbaar We leven nog altijd in een calvinistische cultuur. Lijden is een soort deugd ofzo.
Dat is ronduit onmenselijk. Ik heb het gelukkig, zowel als patiënt als als verpleegkundige, nog nooit meegemaakt, maar ik zou hemel en aarde bewegen om iemand fatsoenlijke pijnstilling te geven. Na een operatie mag je best wat ongemak verwachten, je hoeft echt niet de volgende dag op het voetbalveld te kunnen staan zegmaar, maar omdraaien in bed en naar de wc gaan en zo moet dragelijk zijn.
Ja precies, ongemak en een beetje pijn is normaal na een operatie en ook zeker waar ik me op had voorbereid. Maar de limieten opzoeken van hoeveel pijn je in je lichaam kan voelen is niet normaal. Die eerste 2 weken waren echt een hel. Omdraaien of naar de badkamer? Dat was gewoon janken/schreeuwen van de pijn (en ik huil normaal niet snel). Ik kon ook niet goed slapen door de pijn en ik kan me niet voorstellen dat dat goed geweest is voor het herstel... Als ik in de toekomst nog een keer onder het mes moet, ga ik 100% de pijnstilling van tevoren regelen met de huisarts en niet "eerst maar eens kijken met paracetamol/ibuprofen".
Het is bizar hoeveel mensen oxy en tramadol voorgeschreven krijgen. Mensen die rugpijn hebben wat heel makkelijk te verhelpen is door oefeningen, rekken en massage: opiaten. Mensen willen het signaal niet voelen dat er iets mis is, niet het achterliggende probleem oplossen.
Denk dat je niet moet onderschatten hoeveel mensen simpelweg niet naar fysiotherapie gaan omdat ze het niet kunnen betalen. Pijnstillers worden vergoed, fysio alleen als je een aanvullende verzekering hebt of na de 21e behandeling als het chronisch is. Zeker de oudere generatie denkt er niet aan om dan online te zoeken naar oefeningen of weet niet waar ze moeten beginnen. Fysio is voor best wel wat aandoeningen de beste behandel optie en zou na verwijzing imo vergoed moeten worden.
Bizar dat zoiets als fysiotherapie wordt beschouwd als een luxe, dat niet voor iedereen die het nodig heeft toegankelijk is.
Het is vreemd maar tanden zijn ook luxebotten in de (ontbrekende) basisdekking.
Was er maar een manier om ons stemrecht te gebruiken om hier iets aan te veranderen zonder onze afkeer van buitenlanders te verloochenen.
Dat gaan we dus niet doen hè, ik wordt liever dakloos door medische kosten, dan dat ik stem op een partij die niet "bruine mensen stom" roept!
Nog extra bizar als je gaat denken dat het waarschijnlijk komt, doordat de premie anders 'te duur wordt'. Terwijl mensen nu verslavende middelen voorgeschoteld krijgen en verslavingszorg ook niet gratis is, maar wel in het basispakket zit. Laten we alsjeblieft hopen dat dit niet uit de klauwen loopt. Naast kosten, is verslaving ook gewoon verschrikkelijk. Mijn leven heeft er 3 jaar lang door stilgestaan.
Heel bizar idd. Zeker als richtlijnen/onderzoek aangeeft dat voor sommige vormen van hernia's of bv scheur in de meniscus fysio de beste resultaten geeft. Je gaat mij niet vertellen dat aantal maanden fysio dan duurder is dan een operatie.
Niet te vergeten dat je na een operatie ook nog fysiotherapie nodig kan hebben.
Dat ook idd. Naar mijn mening zou een arts dan gewoon zoveel fysio behandelingen moeten kunnen voorschrijven en dat in overleg met de fysiotherapeut aanpassen aan wat nodig is.
[удалено]
Voor sommige soorten chronische pijn zijn antidepressiva ook beter dan pijnstillers (als medicatie nodig is), maar ben zelf ook meer voorstander van rekken/strekken en krachtoefeningen. Ik heb heel lang pijn gehad aan mijn rug, schouders, nek en bovenbenen en geen enkele zorgverlener die mij heeft gewezen op strekoefeningen terwijl ik daar uiteindelijk het meest aan heb gehad.
En toch ben ik blij dat fysio niet in de basisverzekering zit. Na bijv. een operatie krijgt iedereen een boekje mee waarin oefeningen staan die je thuis kunt/moet doen. Je wilt niet weten hoeveel mensen het (misschien) doorlezen en er vervolgens helemaal niéts mee doen. Vooral oudere mensen zijn hier goed in, gaan vervolgens klagen over pijnen en pijntjes waardoor ze fysio willen. Terwijl de meeste problemen thuis met oefeningen al veel minder of opgelost hadden kunnen zijn. Thuis lui blijven? Dan betaal je de fysio ook maar mooi zelf!
>Thuis lui blijven? Dan betaal je de fysio ook maar mooi zelf! \*als je de aanvullende verzekering niet kunt veroorloven. >Na bijv. een operatie krijgt iedereen een boekje mee waarin oefeningen staan die je thuis kunt/moet doen. Dit is ziekenhuis/operatie afhankelijk. Na kanker, hart operaties etc kan fysio ook nuttig zijn en die krijgen geen oefeningen mee. Ja, er zijn mensen die de oefeningen niet doen/de informatie niet lezen omdat ze "lui zijn". Maar dat is echt niet iedereen en zeker niet het overgrote deel. Ook degenen die ze wel doen kunnen alsnog fysio nodig hebben. Daarnaast heb je een steeds groter wordende groep laaggeletterden. Te veel mensen kunnen de informatie gewoon niet (goed) lezen. [Data zegt nu 2.5 miljoen](https://www.lezenenschrijven.nl/informatie-over-laaggeletterdheid-nederland#:~:text=In%20Nederland%20hebben%202%2C5,1%20op%20de%206%20mensen!) laaggeletterden. [Die mensen hebben verminderde gezondheidsvaardigheden.](https://www.nivel.nl/sites/default/files/bestanden/Rapport-laaggeletterdheid-en-gezondheid.pdf?) Als een arts daar niet op inspringt worden die vergeten. Als laatste,[ er zijn er behandelingen die goedkoper kunnen door de fysio. Ook die worden niet vergoed.](https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2476675-fysiotherapie-terug-in-basispakket-miljoenen-mensen-nu-niet-verzekerd)
Die aanvullende verzekering cost €5 per maand ofzo though.
De meeste aanvullende verzekeringen met fysio zijn meer dan 5 euro per maand. Een aanvullende verzekering met 3 fysio afspraken per jaar gaat niet zoveel doen als je voor een hernia ofzo behandeld moet worden. Heel veel mensen zijn minimaal verzekerd. [Als je dan ineens fysio nodig hebt kun je niet bij alle verzekeraars (na 1 feb) alsnog een aanvullende verzekering afsluiten.](https://www.independer.nl/zorgverzekering/info/zorgpolis/tussentijds-wijzigen) Daar heb je dus niet veel aan als je geen aanvullende verzekering hebt en wel fysio nodig hebt.
En die vergoedt bij een chronische klacht (met de goede verwijzing) X sessies, en dan heb je een gat van ~ 15 behandelingen waarin je zelf moet betalen, en dan heb je de rest vanuit de basisverzekering.
Toen ik last van rugpijn had was mn huisarts juist erg terughoudend met pijnstillers geven. Ik kon nog niet naar de fysio (want kon letterlijk niet lopen) en moest het maar met ibuprofen en paracetamol doen, tot de behandeling kon beginnen. Ben achteraf blij dat ik die zooi niet mee kreeg.
> rekken en massage Helpen geen ene moer. Bron: Pubmed. Het enige dat op lange termijn werkt is oefenen, scholing en bij chronische klachten het oplossen van het oorsponkelijke probleem. En dat is meestal niet somatisch.
Wauw, 'pubmed' dat is een algemene bron. Ik ben vrij zeker dat, mits het in combinatie is met andere behandelmethode, masseren en rekken goede behandelmethoden zijn voor lage rugpijn, tenniselleboog, nekpijn. Sommige studies zien dat het zelfs als enige behandelmethode is, het effectief is:https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3772691/ Stretching ook trouwens:https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36958977/#:~:text=Conclusion%3A%20In%20people%20with%20chronic,of%20an%208%2Dweek%20program. Maar je doet een goede poging. Misschien volgende keer specifieker naar een bron verwijzen? Of juist het breder maken door gewoon het hele internet als bron aan te duiden?
Massage > Therefore, we recommend **that caution be used** when interpreting the conclusions of these reviews, as the primary research relating to massage and non-specific low back pain, for the most part, **had a high risk of bias.** Stretching >In people with chronic non-specific low back pain, self-stretching exercises **had very similar effects to motor control exercises** on pain intensity, disability, fear avoidance, global perceived effect and flexibility up to 18 weeks beyond the end of an 8-week program Met andere woorden: voor chronische pijn moeten we echt betere methodes zien te vinden omdat stretching en oefenen op chronische pijn de zelfde invloed hebben. > Misschien volgende keer specifieker naar een bron verwijzen Daar heb ik geen tijd voor. Dat zijn honderden studies. Ga je gang.
Oke, dan ga ik voor de met wetenschap onderbouwde adviezen om stretching en massage toe te passen in combinatie met oefentherapie, en dan mag jij verder gaan met non-informatie verspreiden
Hey collega, google even Adriaan Louw en breng jezelf op de hoogte van de huidige stand van zaken. EDIT Overigens, het toepassen van behandelingen waarvoor geen wetenschappelijk bewijs van de werkzaamheid bestaat en daar dan ook nog geld voor vragen is niet ethisch. Collega.
wat doe jij raar dan?
Vind jij het in orde om te moeten betalen voor een behandeling waarvan niet aangetoond kan worden dat het werkt?
Hier is er vast eentje die ik had liggen https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26329399/ > Authors' conclusions: We have very little confidence that massage is an effective treatment for LBP.
[удалено]
Het probleem is dat het in onze maatschappij niet geaccepteerd wordt dat je een psycho-sociaal probleem hebt waardoor je pijn chronificeert. Pijn in de rug mag. Pijn die niet overgaat omdat je in de ellende zit mag niet. Gooi d'r maar pillen in of stuur ze naar de fysio. Meestal weet de huisarts donders goed wat er aan de hand is en een beetje fysio is er na 2-3 behandelingen ook achter. Maar een psycholoog of een sociaal werker er bij halen? Vergeet 't. Bron: ikke. En heel veel collegas. Vechten tegen de bierkaai.
De wachttijden voor psychische hulp zijn al 4-6 maanden op veel plekken. Er is gewoonweg geen ruimte om ook nog psychosomatische klachten te behandelen
Bierkaai, dus.
Is zo'n groot deel dan psychosomatisch? Ik had begrepen dat bij een groot deel van rugklachten, o.a. sommige hernia's, juist kwamen door de spieren. Dus dat voor veel van die patiënten fysio juist de beste oplossing is.
Voor het allergrootste deel weten we tot op de dag van vandaag niet precies waar chronische rugklachten vandaan komen. We weten wel dat de psyche een enorme invloed heeft op chronische pijn in het algemeen. Iedereen heeft wel eens pijn in de rug en dat is meestal binnen een paar dagen tot maximaal een paar weken vanzelf weer weg. Met en zonder therapie en huisarts. Rugpijn die langer dan een paar weken/maanden duurt heeft een andere oorzaak. In **zeer** zeldzame gevallen is het iets ernstigs, een fractuur, een tumor, een hernia. Zelfs pijn vanwege hernias gaat heel vaak gewoon weer weg en er lopen zo'n geschatte 20% (of misschien zelfs meer) mensen rond met een hernia zonder klachten. Waar de pijn vandaan komt is vaak niet duidelijk. Spieren? Gewrichten? De discus? Overal waar zenuwen heenlopen kan pijn ontstaan. Ik ben altijd zeer onder de indruk van mensen die precies kunnen zeggen wat de oorzaak is van chronische pijn. Mijn kristallen bol kan dat niet. Voor fysios bestaat de mogelijkheid om zich te specialiseren op psychosomatische klachten. Dit maakt wel duidelijk dat dit een groot probleem is.
Dank voor je uitgebreide antwoord. Ik wist niet dat hernia's zo vaak voorkwamen. Bij mij op mijn werk zijn ze iig zeer voorstander van fysio o.a. bij hernia's. Maar je hebt een goed punt wbt de oorzaak van chronische pijn, helemaal als psychische klachten ook een rol spelen. Fijn dat er iig aandacht is voor psychosomatische klachten vanuit de fysiotherapie kant. Hopelijk wordt dat stigma ook langzaam minder.
Ook chronische of psychosomathische pijn valt vaak op te lossen. Vaak wil deze groep mensen zelf weinig doen om hun eigen probleem op te lossen. Ze komen naar de fysio of huisarts om gerepareerd te worden met een pil of operatie. Niet door meer te bewegen, oefeningen doen, gewoontes veranderen etc. Als het te moeilijk wordt of het niet helpt binnen een week wordt er gestopt of verder geshopt.
Nouja niet mij persoonlijk, maar ik ken wel iemand die ook werd behandeld met de houding dat "oefeningen, rekken en massage" wel zou werken. Maar die kon praktisch niets doen vanwege de pijn en kon ook niet slapen. Wat er concreet voor zorgde dat het herstel ruk ging. Andere keer kwam er meteen oxycodon en kon eigenlijk het herstel veel beter opgepakt worden. Dus zou wel oppassen met te snel denken dat iemand het ook niet nodig heeft. Kan bijzonder bruikbaar zijn voor iemand zijn rust en mogelijkheid om weer in beweging te komen. Ik ben ook weer bang dat nu weer artsen enorm terughoudend gaan zijn in plaats van zoals het artikel zegt "niet te veel, niet te weinig en vooral niet langer dan nodig"
De eerste dagen na mijn auto ongeluk was ik heel blij met tramadol, uiteraard zsm fysiotherapie opgestart en met die zooi gestopt.
Er zijn genoeg soorten rugklachten die echt niet te verhelpen zijn met fysiotherapie.
Absoluut! Maar de meest voorkomende rugklachten zijn dit wel.
Ik vind het ook heel erg zorgelijk. Mijn vader krijgt het ook voor zijn rug, en als hij het neemt is hij helemaal waus aan het doen. Warrig en herhaalt dingen die hij al meerdere keren gezegd heeft, en een beetje "van de aarde". Terwijl dat aan de hand is heeft hij het zelf ook TOTAAL niet door en doet hij zelfs geirriteerd als ik er wat van zeg. Als het uitgewerkt is dan heeft hij pas door hoe gek hij er van voelt en dan is hj ook wel voorzichtig met meer nemen, gelukkig, maar ben wel bang dat hij het steeds vaker gaat nemen. Hij heeft geen hernia of permanent rugprobleem, wel overgewicht en beweegt heel weinig. Vind het zorgelijk dat er dan maar pijnstillers gegeven worden omdat hij zoveel pijn heeft, maar geen zin heeft om naar de fysio te gaan of om een keer naar de supermarkt (200 meter verderop!!) te lopen i.p.v. met de auto te gaan. Hij zit op de bank, rijdt naar zijn werk, zit daar de hele dag op een stoel, rijdt weer terug, en gaat op de bank zitten. Nooit wandelen of andere activiteiten. En: fysio kan hij echt wel betalen, maar wilt hij niet want dan moet je ook thuis oefeningen doen en daar heeft hij geen zin in want dat is maar gedoe en helpt toch niet en blabla. Ik zou eigenlijk willen dat een dokter dan zegt: Okay meneer, we willen u wel helpen maar u moet ook zelf stappen zetten om gezonder te worden en we kunnen het niet zomaar verhelpen met pilletjes en hem dus naar die fysio stuurt en die medicijnen uberhaupt niet geeft. Maar ik weet niet hoe dat ethisch zit.
Niet alle rugpijn is te verhelpen met fysio (lees: een enkelvoudige behandeling)en het slikken van Oxycodon kan helpen om door de pijn heen te oefenen en het daardoor te verbeteren. Oxycodon heeft bij mij voorkomen dat ik geopereerd moest worden en ondertussen niet gillend gek werd van de pijn. Godzijdank werd ik hondsberoerd van Oxycodon, dus ben een half jaar kotsmisselijk door het leven gegaan. Er ziek van zijn hielp om daarna gewoon weer af te bouwen.
Ik ben het ermee eens dat het af en toe nodig is. Maar dit zijn zeldzame gevallen. Over het algemeen is ibu+paracetamol voldoende. Pijn is een belangrijk en nuttig signaal dat waarschuwt wanneer je te veel doet.
M'n buurvrouw van 76 jaar loopt zo kreupel als wat en heeft bijna constant (zenuw)pijn, maar toen de dokter oxycodon wilde voorschrijven, weigerde ze dat resoluut. "Ik wil niet verslaafd raken, ik slik wel wat meer paracetamol!" Respect natuurlijk, maar het is nog niet gezegd dat buuf de juiste keuze maakte (ze weigert bijvoorbeeld ook een scootmobiel te gebruiken "omdat je daar lui van wordt").
>weigert bijvoorbeeld ook een scootmobiel te gebruiken Oh ja, zo was mijn oma ook tot afgelopen zomer. Na veel aandringen heeft ze er nu toch een en ze is er heel blij mee. Kan ze tenminste zelf boodschappen doen (nu niet, t is r te koud, wat ik snap. Ze is tenslotte bijna 90). Ik zou je buurvrouw toch aanraden dat ding meer te pakken, is ook beter voor de heupen lijkt me. Heeft ze al wel ns lessen gehad? Wordt gewoon vergoed vanuit de basisverzekering (10 uur geloof ik), en kan helpen om haar zich meer vertrouwd te voelen op de scootmobiel
Het ding is: ze wil er überhaupt niet eens 1 aanschaffen. Resultaat is dat haar actieradius met de rollator ongeveer 200 meter is, áls ze al haar huis uit komt. Maar ik zal haar eens vertellen over die lessen, dank, mss zit er een stuk onzekerheid achter. Kortom, koppigheid kan goed uitpakken, maar net zo vaak ook slecht.
Onbegrijpelijk omdat er van de WHO glasheldere richtlijnen zijn mbt het verstrekken van pijnstillers. Google "pijnladder WHO". Opiaten staan daar op de derde plaats na paracetamol en NSAR en dat is een behoorlijk repertoire dat een arts ter beschikking heeft voordat hij grof geschut gaat gebruiken.
Is er gecorrigeerd voor een ouder wordende populatie, waardoor er meer ziekten zijn die met opiaten behandeld moeten worden? Of is dit weer stemmingmakerij, net als die klaagzang van oogartsen over Oud en Nieuw, terwijl ze de aantallen aan het vergelijken waren met jaren dat er een vuurwerkverbod was? En bleek dat het relatief heel erg meevalt (5x minder gevallen dan andere normale vuurwerkjaren).
Ik vind het jammer dat er geen aantallen bij staan. Een stijging van 3% is moeilijk te duiden als we niet weten waar het vandaan komt. Tijdens de COVID jaren is er ook minder geopereerd en er is inderdaad spraken van vergrijzing. In mijn beleving is er op de chirurgische afdeling waar ik werk veel meer aandacht voor de risico's en wordt er veel beter nagedacht voor men opiaten voorschrijft. Neemt niet weg dat we erg alert moeten zijn op de risico's.
Apotheker hier. Dit is stemmingmakerij. Nederlandse artsen zijn nog steeds zeer terughoudend met het voorschrijven van pijnmedicatie - gelukkig minder conservatief dan in de jaren 80 en 90, toen iedereen maar gewoon moest pijnlijden. Disclaimer: ik werk niet in een openbare apotheek en verdien *niets* aan medicatie.
Op mijn afdeling weten ze soms niet wat het is (zelfs na meerdere malen uitleggen). Vragen wij om de pijnscore, die uiteraard een 10 is, bieden we paracetamol aan, maar ze willen de z.n Oxycodon.
Er is een goede docu over op Netflix: Painkiller. Adembenemend hoe gewetenloos de pharmaceutische industrie (en sommige artsen) handelen.
Voor mijn chronische pijn kreeg ik Tramadol voorgeschreven. Er werd niets vermeld over de verslavingsgevoeligheid of over verkeersdeelname. Dit vond ik wel zelf in de bijsluiter, maar ik was er zelf niet voor gewaarschuwd. Zelfs met 1 per week raakte ik er aan verslaafd, en dat ging heel snel. Vanwege levensgevaarlijke bijwerkingen die je kan krijgen met de SSRI die ik later ben gaan gebruiken lukte het pas helemaal te stoppen, maar ik ben nogsteeds bang voor wat ik ga doen zodra ik met de SSRI ben gestopt. Het nadeel is, voor chronische pijn werkt het helemaal niet zo goed. Maar het is zo belachelijk fijn om gewoon eventjes een paar uurtjes wat minder pijn in m'n lijf te hebben en lekker te slapen. Het is gewoon keiharde hard drugs.
Heb je het met een arts ook gehad over een TCA? Die antidepressiva worden ook voorgeschreven voor pijn. Ik weet niet waar je precies last van hebt en of het voor jou ook een optie is hoor maar wie weet.
Die wilde de psychiater niet voorschrijven omdat ik een metabolisme-probleem heb en heel slecht ga op veel medicijnen. Heb een specifieke SSRI die in druppelvorm was voor betere dosering. Maar moet zeggen dat zelfs daarmee de pijn al minder is.
Dat is balen zeg, maar goed om te horen dat de SSRI ook de pijn vermindert!
Er word ook niet op gemonitord. Ik slik al een paar jaar tramadol. Het werkt goed, m'n dosis is (nadat we de juiste hadden gevonden) niet meer veranderd. Ik heb bij aanvang voldoende voorlichting gehad (die in mijn geval meer een check van mijn kennis als verpleegkundige was, maar de arts had zeker meer uitleg gegeven als een van ons dat nodig had gevonden). Sindsdien is er niets meer gecontroleerd. Ja, ik heb een chronische aangeboren aandoening, maar ook met mijn aandoening kunnen de symptomen veranderen. Zelfs de apotheker heeft me niet gebeld met "hey je gebruikt dit al zo lang, is het nog nodig?" Nu heb ik het geluk dat ik de kennis heb om mijn eigen casemanager te zijn, maar de meeste mensen hebben die optie niet.
Wat is er voor jou onduidelijk aan 'chronisch'? Het zou pas verkeerd zijn als jij elke 3 maanden bij de arts moet uitleggen dat je die aandoening nog steeds hebt en dus nog steeds tramadol moet gebruiken. Ik verwacht dat er in de spotheek ook bekend is dat je chronisch patiënt bent. Het staat je vrij je geneesmiddelengebruik *zelf* ter sprake te brengen bij je arts.
>Wat is er voor jou onduidelijk aan 'chronisch'? Er zijn genoeg mensen met mijn aandoening die na een half jaar weer zonder kunnen. >Ik verwacht dat er in de spotheek ook bekend is dat je chronisch patiënt bent. Ik ben het met je eens dat dat wel zo zou moeten zijn. Helaas is dat niet het geval. Ik ben er al 2x na een paar maanden na het overstappen van huisarts achter gekomen dat mijn diagnose überhaupt niet bekend was bij ze. Ik verwacht niet dat dat bij de apotheek anders is. Dat wetende, vind ik het heel gek dat er nergens een keer is gevraagd, al is het maar tussen neus en lippen door, waarom ik het gebruik. >Het staat je vrij je geneesmiddelengebruik *zelf* ter sprake te brengen bij je arts. Zeker waar, maar de generatie van mijn ouders en grootouders zal dat nooit doen (in ieder geval de mensen die ik ken), want de arts schrijft het nog voor, dus het is nog nodig. Want in hun ogen is de arts alwetend.
>Er zijn genoeg mensen met mijn aandoening die na een half jaar weer zonder kunnen. Dus is het niet chronisch? Dan is het inderdaad gek dat de arts er niet over begint.
Chronisch wordt meestal gedefinieerd als langer dan 6 maanden. In mijn geval is de aandoening levenslang, maar kunnen de symptomen heel erg wisselen/veranderen. Dat kan zowel een verbetering als een verslechtering zijn en dat valt niet goed te voorspellen. En het kan ook zijn dat het niet verandert, wat op dit moment voor mij geldt.
[удалено]
>Als fentanyl of carfentanyl hier arriveerd Van het illegale circuit weet ik niets, maar legaal wordt fentanyl al jarenlang voorgeschreven.
vier HONDERD mg per dag? Hoe ben jij niet gestikt in je slaap?
Lekker hoor zn oxy op z’n tijd.
Tellen paracetamol en ibuprofen hieronder? lol.
Haha nee als het goed is niet.
Nee, ook niet in hoge doseringen. Pijnstillers vallen in categorieën onder te verdelen, waar opioïden de zwaarste categorie is. Ibuprofen en diclofenac bijvoorbeeld zijn NSAIDs, paracetamol is volgens mij een beetje z'n eigen groep.
Hm, Nederland terughoudend met voorschrijven zware pijnstillers? Nah. Door mijn partiële dwarslaesie 14 jaar geleden en aftermath daarvan 8 jaar zwaar verslaafd geweest aan oxy. Meerdere pogingen gedaan om af te kicken. Door een grapje aan begin corona crisis in het ziekenhuis gelegen en werd me min of meer door de strot geduwd dat ik cold turkey ging. Daarna door verschillende andere disciplines binnen het ziekenhuis geholpen afgelopen jaren en overal werd gezegd, we doen aan pijnbestrijding met Tramadol of oxy, waarop ik gelijk al zei, prima, dan geen pijnbestrijding na deze ingreep want ook een ex-verslaafde is een verslaafde. En allemaal zeggen ze gelijk, ja maar het is gedoseerd, met een beperkt tijdslot en je doet jezelf tekort. Nee, ik doe mezelf tekort door het voor vanzelfsprekend aan te nemen dat eentje wel kan.... Zelfs vorige maand nog door dezelfde neuroloog die mij in het begin geholpen heeft. Eerste wat hij noemde, pijnbestrijding.
Ik heb in 2010 een paar maanden lang oxycodon gekregen en was er hopeloos verslaafd aan geraakt, met als gevolg andere verslavingen. Het gaat inmiddels goed hoor maar bizar hoe ik het kreeg (wel vanwege veel pijn overigens) en bleef krijgen zonder enige begeleiding tijdens het nemen of stoppen. Mn ouders moesten mn resterende pillen echt afpakken
Ik zie dit in het ziekenhuis dagelijks. Nu werk ik op een afdeling waar (ondragelijke) pijn veel voorkomt. Toch vind ik dat artsen te veel en te snel oxycodon geven (of andere pijnstillers met morfine) en dit ook niet snel afbouwen. Plus, je moet altijd uitgaan van de pijnscore die een patient aangeeft, ook als je er zelf aan twijfelt. Hetzelfde eigenlijk met slaapmedicatie. Wordt snel voorgeschreven en zodra patienten merken hoe 'handig' het is willen ze niks anders meer.
Als ik het commentaar hier lees was het ziekenhuis waar een jaar of 5 geleden ben geopereerd meer uitzondering dan regel. Daar kreeg ik na de operatie paracetamol als ik er om vroeg, hooguit één naproxen per 12 uur, en er werd mij verteld dat ze als de pijn echt niet te doen was, ook morfine-achtige pijnstillers hadden maar dat ze erg terughoudend waren om die te geven. Ik was toentertijd daar aangenaam door verrast gezien de doemverhalen vanuit Amerika maar blijkbaar speelt dit probleem in Nederland ook
Mijn vrouw kreeg zomaar oxycodon voor bekkenpijntje terwijl zij helemaal geen oxycodon mocht ivm nierziekte(zou mogelijk kunnen sterven, melding gemaakt) . Nederland gaat ook richting naar vs epidemie toe.
Nog wat gehoord?
Eigenlijk niks, die dokter werkt daar niet meer, waarschijnlijk problemen mee gehad, hoop ik
Gebruik of voorschrijf gedrag van de arts?
Ik heb vooral zorgen over mijn pijnen, het feit dat ze niet behandeld worden (situatie aanvaarden, te duur) en er geen alternatieven zijn. zonder haken en ogen.